பறக்கும் குண்டுகளுக்கு மத்தியில்
பாயசம்
வெடிக்கும் கண்ணிவெடிகளுக்கு மத்தியில்
கண்ணுக்கு மை
ஏகே 47க்கு மேல்
காயப்போட்ட துணிகள்
ரத்தக்கரை போக மட்டும்
அழுத்தித் தேய்க்க வேண்டியதாய்

நேத்து பொரிச்ச சூடை மீனை சோத்துக்குள் புதைத்து
ஏக்கத்துடன் அண்ணார்ந்தேன் எங்க வீட்டுக் கூரையினை
வாலறுந்த பல்லி ஒன்று சண்டை போடுகிறது
தன் உணவினைத் தட்டிப்பறிக்க மற்றைய பல்லியிடம்...

பல்லியிலுமா, இந்தப் பாகப்பிரிவினை!
பக்கத்து வீட்டு கோழியிறைச்சியின் தாழிப்பு வாசம்
என்தன் நாக்கின் நடுவிலே நயாகரா நீர்வீழ்ச்சியின்
போட்டோ கொப்பியை ஒட்டியது.

வாசத்தை மட்டும் சுவாசிக்கும் நாங்கள்
வேசத்தையிட்டு வாழ்கிறோம் மனிதர்கள் என்று
கொஞ்சம் புரட்டிப்பார்த்தேன் என்னை ஆவலுடன்
வெறும் ஏமாற்றத்தின் விளைநிலமாய் நான்

சுடு சோத்தின் சூட்டினிலே குளிர்காயும் ஏழைகள்
இடியப்பம் சம்பலும் அவர்களுக்கு சொர்க்கத்து உண்டிகள்
பழஞ்சோறாய் நாங்கள் வீதியிலே கொட்டிவிடப்பட
பணக்கார நாய்களெல்லாம் படையெடுத்து வருகின்றன

மாயம் ஏதும் நிகழுமா ?
மனித மனங்கள் மாறுமா?
இம்மாநிலம்  ரட்சிக்கப்பட போவது
மனிதனாலா ?  இறைவனாலா?

ஆண்டு பட்ஜெட்டில்  பாதி
இப்பாவிகளின் அக்கறை
வங்கிக் கனக்குகளில பதுங்கின,

இரண்டாம் கணக்கு எழுதி
இந்நாட்டு தொழிலதிபர்கள்
இவர்கள் பங்குக்கு புண்ணியம்
சேர்த்தனர்.

கடத்தல் காரர்களும், அரிதாரம்
பூசுபவர்களும், இவ்விஷயத்தில்
அரசியல்வாதிகளுடன்  போட்டி.

கருப்புதான் இவர்களுக்கு
பிடித்த கலரு. இக்கருப்பை
இக்கரைக்கு  திருப்பினால்
பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு
வரியில்லா பட்ஜெட்தான்.

இவைகளை  நம் பார்வைக்கு
கொண்டுவர தேவைப்பட்டது
ஒரு விக்கிலீக்ஸ்,

பாபா ராம்தேவும்  அண்ணாவும்
இவைகளை சுட்டிக்காட்டினர்
வந்து விழுந்தன  நரகல் வார்த்தைகள், .

தூங்குவது போல பாசாங்கு
செய்யும் பிரணாபை  நம்மால்
எழுப்பமுடியவில்லை.

இந்தவுலகில்தான் இருக்கிறோம்
என்ற நினைவுகூட இல்லாமல்
இருக்கிற மன்மோகன்.

இறைவன் புது அவதாரம்
எடுப்பானா ? இந்தியா
காப்பாற்றப்படுமா?
இது  என் கேள்வி....  பதில்?
வாழ்க பாரத மணித்திருநாடு

சொர்க்கத்திற்கும் நரகத்திற்கும்
இடையில் ஓர் திரிசங்கு வாழ்க்கை

காலையில் மலர்ச்சியும்
மலையில் அயர்ச்சியும்
எங்கள் முகங்களில் மட்டுமல்ல
மனங்களிலும் தான்!

ரத்த  சம்பந்தம் இல்ல
ஓர் சமத்துவகுடும்பம்,

பம்பரமாய் சுழலும் வாழ்க்கையில்
பாசத்திற்க்கு எங்கே நேரம்!
எங்கள் பாசம்கூட
காசுக்கான வே-ஷம்
போல் தோன்றுகிறது!

எங்கள் முகங்களிலும்
சிரிப்பு வரும்
வேலை ஒன்று சிறப்பாய் அமையும் போது
சிகப்பாய் மாறும் முகமும் உண்டு
வேலையில் கவனம் சிதறும் போது!

இங்கே பகிறப்படுவது உணவு மட்டுமல்ல
மனங்களும் தான்!

விடுப்பில் சென்றலும் கூட
வேற்றிடம் பார்த்து புன்னகைக்கிறோம்!

போட்டி பொறாமை
நமக்குள்  இருந்தாலும்
இதுவும் ஓர் புனிதமான உறவுதான்,
நம் அலுவலக நட்பு

விடுதலையென்று சொன்னாலே நெருப்பில் சுட்ட கோபம்வரும்
சுதந்திரமென்று கேட்டாலே சொத்து பறித்த பயம்வரும்
உரிமையென்று பேசினாலே விரட்டியடித்த வெள்ளையனை
திருப்பியடித்த தமிழனுக்கு ஒற்றுமை தந்தது; சுதந்திரம்!
 
உயிரென்று சொன்னாலே அந்நியன்னு பேராச்சு
பிணமென்று சொன்னாலே இந்தியன்னு ஊர்பேச்சு
மனிதனென்று சொன்னாலே மதிக்காத வெள்ளையனை
விரட்டியடிச்ச தமிழனுக்கு வீரம் தந்தது; சுதந்திரம்!
 
அடிமையாக்கி வைத்தவனை இருநூறு வருடம் தாங்கியாச்சு
உறவெல்லாம் சுட்டவனை ஒசத்தியாக்கி பார்த்தாச்சு
உடமையெல்லாம் இழந்தாலும் –
எதிர்த்துநின்ற தமிழனுக்கு துணிவு தந்தது; சுதந்திரம்
 
மார்தட்டி ஊரொழிச்ச கதையுண்டு – பார்த்தாச்சி
காதலிச்சும் ஊர் பிடிச்ச கதையுண்டு – பார்த்தாச்சி
யாரடிச்சு யார் மாண்டுபோயினும் – எவனடிச்சும் சாகா தமிழனுக்கு
எழுச்சிக் கவிதைகள் கொடுத்தது; சுதந்திரம்!
 
பெண்ணென்றால் போகமென்றே வாழ்ந்தவனும்
அடுப்பூதி சமைப்பவளுக்கு படிப்பேனெனக் கேட்டவனும்
வைப்பாட்டி வைத்திருந்தாலும் வாரிசை மட்டும் வளர்த்தவனும்
திடுக்கிட நிமிர்ந்திட்ட பெண்ணின் பலத்திற்குமாய்
சேர்த்துக் கிடைத்தது; சுதந்திரம்!
 
உயிருக்கெல்லாம் மண்ணென்ற விலைவைத்து
மண்ணிற்கெல்லாம் ஆங்கிலத்தில் பெயர்வைத்து
ஆடைமுதல் சோறுவரை மாற்றிவிட்ட வெள்ளையனால்
மாறாத பழைய தமிழனின் மானம் தந்தது; சுதந்திரம்!
 
காக்கை குருவி போல் சுட்டு சுட்டு எறிந்த
வெள்ளையனுக்கு, இறக்கப் போகிறோமெனத் தெரிந்தும்
மார்பை திருப்பிக் காட்டிய தமிழனின்
தியாகத்திற்குக் கிடைத்தது; சுதந்திரம்!
 
ரத்தநெடி மூக்கு சுரண்டி; செத்தபிணம் செவிட்டில் அறைந்து
முடங்கிக் கிடந்த சோம்பேறி இளைஞனை
அடிமை அடிமை என்ற ஓர்சொல்
அடங்கமறுத்து அடங்கமறுத்து பெற்றது; சுதந்திரம்!
 
வீட்டில் உறங்ககூட ஊரான் தடுத்ததை எதிர்த்து
வீட்டில் விளைந்ததைகூட ஊரான் பறித்ததை எதிர்த்து
வீட்டில் பேசக்கூட ஊரான் மறுத்ததைஎதிர்த்து
என் வீட்டு தொழுவத்தில் எவன் மாடோ செனையானதை
எதிர்த்து எதிர்த்து எதிர்த்து கிடைத்தது சுதந்திரம்;
சும்மா கிடைத்ததல்ல சுதந்திரம்!!
 

 இரவின் திரைக்குள் மறையும் திசைகள்
இரண்டு அலைவேளைகளுக்கு இடையில் மௌனம்

அல்லது

இரண்டு மௌனங்களுக்கு இடையில் அலைமீட்டல் என
கரையின் புறங்களில் கடலின் முடிவற்ற சங்கீதம்

உனது பிம்பம்
நிலைக்கண்ணாடியிலிருந்து கிளம்பி வந்ததுபோல்
நடந்து மறைந்தாள் எவளோ.

இதோ
நீ எதிர்ப்பட்ட அநாதிக்காலத்தின் ஏதோ ஒரு நொடி
ஆனந்த வெளியாக ஒளி ததும்பி
நிற்கிறது நினைவில்

இதோ
பார்வையில் அகலும் பெண்முகங்களில் எல்லாம்
உனது நீர்த்திரைக் கண்களைத் தேடி அலுக்கிறது
பொழுதின் தனிமை

பரிசுப்பொருட்களும் குதூகலமுமாய் வந்தவர்கள்
மயானம் கலைபவர்களாய்ச் சொல்லாமல் போகிறார்கள்
நட்போ காதலோ
இப்படித்தான் வாய்க்கின்றன பெண்ணே
எனது உறவுகள்

இப்போதும்
நீ வரலாம் என்று திறந்துவைக்கும் கதவுகளில்
வெறுமையின் ஒளி

இப்போதும்
மறதியின் இருளில் மெல்லச்சரியும் நாட்களின் விளிம்பில்
உனது மூக்குத்தியின் அலையும் சுடர்

உனது நேசப்பெருவெளி பசுமை தீய்ந்து
பனியில் உறைந்தது எப்போது?
உனது அன்புப்பிரவாகம் உலர்ந்து
பாறைகளின் மௌனம் திரண்டது எப்போது?

கானல்கள் உன் பதில்கள்
அறிந்தும்
என்னோடு அலைகின்றன கேள்விகள்

இனி
காத்திருக்கப் பொறுக்காது கடலின் சங்கீதம்

நாளை
நமது நேசத்தை ஒப்படைக்கப்போகிறேன்
காலத்தின் காட்சி சாலையில்.

எங்காவது
எப்போதாவது
வழிகள் கலந்து பிரிகின்றன உறவுகள்

இனி
காற்றில் ஆறும் காயங்கள்
வடுவாக எஞ்சும் உன் பெயர்

இவ்வளவும் ஏன்,
இன்னும் நான் நேசிக்கும் முதல்பெண் நீ  - 

மண்ணில் கால் பாவாமல்
நடக்கும் கன்னியின்
கல்யாணக் கனவுகள்
நான்கு வருடமாய் நீளுகிறது
வீட்டை விட்டு
ஓடிய அண்ணணுக்கும்
தறுதலையாய்த் திரியும்
தம்பிக்கும்
அவளைக் கரைசேர்க்கும்
எண்ணமில்லை
இரவில் குடித்துவிட்டு வரும்
தகப்பனோ
நாக்கூசுகிற அளவுக்கு
பெண்ணினத்தைச் சாடுவான்
வாக்கப்பட்ட நாளிலிருந்து
வடிச்சுக் கொட்டிக் கொண்டு தான்
இருக்கிறாள் அம்மா
வீட்டிலுள்ள பாத்திர பண்டங்கள்
ஒவ்வொன்றாய் அடகு கடைக்குப்
போய்ச் சேர்ந்தது தான் மிச்சம்
தினமும் கோயிலுக்குப் போகிறாள்
புகுந்த வீட்டு ஆண்களும்
இப்படி இருந்துவிடக் கூடாதென்ற
பயம் அவளுக்கு
இவளுக்கு ஒரு வழியக் காட்டக்கூடாதா
என்று அம்மா தினமும் அழுகிறாள்
இவற்றையெல்லாம்
பார்க்கச் சகிக்காமல் தான்
கடவுள் கல்லானாரோ

இறந்தவனின் ஆடைகளை
எப்படி பராமரிப்பதென்றே
தெரியவில்லை

இறந்தவனின் ஆடைகளை
அத்தனை சுலபமாய்
அணிந்து கொண்டுவிட முடியாது
அதற்காகவே
காத்திருந்தது போலாகிவிடும்

அவை
இறந்தவனின் இடத்தில்
இருந்துவிட்டுப் போகட்டும்
என்றிருக்க இயலாது
இறந்தவர்களோடு
அவ்வளவு இயல்பாய்
உறவுகள் சாத்தியமில்லை

தானமெனக் கொடுக்கலாமெனில்
இறந்தவனின் சாயல்கள்
எதிர்பாரா இடங்களில்
எதிர்பார உடல்களிலிருந்து
நம்மை நோக்கி வரும்

இறந்தவனின் ஆடைகளை
அழித்து விடலாம்தான்
இறந்தவனைத்
திரும்ப திரும்ப அழிக்க
கைகள் நடுங்குகின்றன

இறந்தவனின் ஆடைகள்
ஆடைகள் போலில்லை
இறந்தவனின் தோலாக இருக்கிறது

 

 
அவள் நகம் கடித்தால்
அவள் நகம் ஆகுவான்.


அவள் இமை கவிழ்த்தால்
அவள் விழி ஆகுவான்.


அவள் புன்னகைத்தால்
அவள் இதழ் ஆகுவான்.


அவள் பேசினால்
அவள் நா ஆகுவான்.


அவ‌ள் வேர்த்து நின்றால்
அவ‌ள் உட‌ல் ஆகுவான்.


அவ‌ள் பார்த்து நின்றால்
அவ‌ள் ஒளி ஆகுவான்.


அவ‌ள் பேசி நின்றால்
அவ‌ள் தமிழ்  ஆகுவான்.


அவ‌ள் உண்ண‌ச் சென்றால்
அவ‌ள் உண‌வு ஆகுவான்.


அவ‌ள் மூச்சிழுத்தால்
அவ‌ள் உள் செல்லுவான்.


அவ‌ள் மூச்சு விட்டால்
அவ‌ள் மூச்சு ஆகுவான்


அவள் தூங்கச்சென்றால்
அவள் மெத்தை ஆகுவான்.


அவ‌ள் முணு முணுத்தால்
அவ‌ள் வீணை ஆகுவான்.


அவ‌ள் உள்ள‌ம் என்றால்
அவ‌ள் ஆழ‌ம் க‌ண்டானா?


இல்லை...இல்லை.
இல்ல‌வே இல்லை.


அவ‌ன் காத‌லித்தான்.
அவ‌ள் வெளியே நின்றாள்.
 

என்னை மறந்த நிலையில்
எச்சில் வடித்துத் தூங்கிய
ஓர் இரவில்
எனக்குள் இருந்த
‘நீ’யும் நானும்
பேசிக் கொண்டோம்

‘நலமா?’ என்றாய்

‘இருக்கிறேன்’ என்றேன்

‘இருப்பது எதற்கு?’ என்றாய்

‘இனியொரு நாள் காண’ என்றேன்

‘காண்பது எதற்கு?’ என்றாய்

‘இன்று போல் வாழ , நாளையையும்’ என்றேன்

‘இன்றென்ன வாழ்ந்தாய்?’ என்றாய்

“முழுதாய் விடியும் முன் எழுந்தேன்,
மூச்சுவாங்க தண்ணீர் இறைத்தேன்,
முற்றம் தெளித்துக் கோலமிட்டேன்,
வீடு துடைத்தேன்
துணிதுவைத்து உலர்த்தி
உலர்ந்ததை மடித்தேன்
மூன்று வேளை சமைத்தேன்
பாத்திரம் துலக்கி அடுப்படி மெழுகினேன்
பரிமாறி பசியாறினேன்
அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாய்
சொல்ல மறந்த வேலைகளும் செய்தேன்” என்றேன்

‘வாழ்ந்ததைக் கேட்டேன் –
செய்த வேலைகளைச் சொல்கிறாய்
இது தான் உன் வாழ்க்கையா?’ என்றாய்

‘சுருக்’கென்றிருந்தது எனக்கு
‘நீ யார்?’ என்றேன்

‘இதுவரை நீ வாழாத வாழ்க்கை’ என்றாய்
மறைந்தாய்

விடிந்தது – எழுந்தேன்
தண்ணீர்க் குடம் தூக்கி
கிணற்றடி நடந்தேன்

”வாழ்வது எப்படி?”
என்று சிந்தித்துக் கொண்டே