ஐந்தாண்டுக்கு ஒரு முறை
சுயம்வர மண்டபத்தில்
போலி நளன்களின் கூட்டம்
கையில் மாலையோடு
குருட்டு தமயந்தி

இதோ
மீண்டும் ஒரு யுத்த காண்டம்
படைவீரனைக் கொன்று
அரசனைக் காப்பாற்றும் சதுரங்கப் போர்...

சுருக்குக் கயிரோடும்...
கண்ணி வலைகளோடும்
காத்திருக்கின்றன சுயநல சிங்கங்கள்
வெள்ளைப் பசுவின் தோல் போர்த்தி...

வருவாய்க் கணக்கை வகுத்து வகுத்து
சுவரொட்டிகளுக்குச் செலவு செய்யும்
முன்னாள் மந்திரிகள்...

முன்னுதாரணங்களின் முகவுரையுடன்
அரசியல் சந்தையில்
முதலீடு செய்யும் முதலாளிகள்...

சம்பாத்தியங்களுக்கு அடிப்படையில்
சட்டசபைக் கூட்டணியின்
தோள் துண்டு தரித்துக் கொள்ளும்
சந்தர்ப்பச் சிறுத்தைகள்....

எல்லா வல்லூறுகளும் அலகு திறந்து
குறிவைத்துக் காத்திருக்கின்றன
விரிந்து கிடக்கும்
விலா எலும்புகள் நோக்கி...

அறியாமையின் தெருக்கோடியில் இருக்கும்
ஏழைத் தொண்டர்கள்
அரசியல் எச்சில்களை
இரத்தம் தோய்த்து சுவர்களில் ஒட்டுகிறார்கள்

இந்த வேட்டை முடிந்தபின்
வழக்கம் போல
உணவுகொடுத்த கானகம்
உலைக்குள் திணிக்கப்படும்....

சீதை தீயிடப்படுவாள்...

கும்பகர்ணனின் கூட்டுக்குள்
கோப்புக்கள் குறட்டை விடும்....

அங்குசங்கள்
அயலானின் காது கிழிக்கும்...

ஓட்டுப் போட்ட ஒட்டிய வயிறுகளில்
ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும்
கனவுகள் எல்லாம்
ஒட்ட நறுக்கப்படும்...

பெட்டிகளுக்குள் அடைக்கப் படும்
தன்மானம்....
கோட்டைக்குள் சிறையிடப்படும்
மனிதாபிமானம்...

இந்த முறையேனும்
விடியுமெனும் நம்பிக்கையில்
விரல் நீட்டிக் கொண்டிருக்கும்
வாக்குச் சாவடி முன்
ஓர்
வறுமைக் கூட்டம்

பேருந்து கிளம்பிச் சென்றதும்
கரும்புகையில் நடுங்குகிறது காற்று
வழியும் வேர்வையை
துப்பட்டாவால் துடைத்தபடி
புத்தகம் சுமந்த இளம்பெண்கள்
அணிஅணியாக வந்து நிற்கிறார்கள்
மனபாரத்துடன்
தவித்து நிற்கிறான் சில்லறை வியாபாரி
ஏற்றப்படுவதற்காகக் காத்திருக்கின்றன
விற்காத போர்வைக்கட்டுகள்
மின்னல் வேகத்தில் தென்பட்டு
நிற்பதைப்போல போக்குக்காட்டி
தாண்டிப் பறக்கிறது நிறுத்தங்களற்ற வாகனம்
கடற்கரை கடைத்தெரு தனிப்பாடல் பள்ளி
நண்பர்கள் வீடு திரைப்படம்
மதுச்சாலை இசைக்கச்சேரி செல்ல
வந்து நிற்கிறார்கள் தனித்தனியாக
கணிக்கமுடியாத மழையை நினைத்து
தற்காப்புக்கு சிலரிடம் உள்ளன குடைகள்
தொலைவில் தென்படும்
பேருந்துத் தடத்தை உய்த்தறிந்து
பரபரப்புக் கொள்கிறார்கள் இடம்பிடிக்க
நேரத்துக்குள் செல்லும் பதற்றத்தால்
நிற்கும் மனநிலையுடன் ஏறுகிறார்கள் பலர்
வாய்ப்பின்மைக்கு வருத்தம் சுமந்து

நீயும் நானும்
கைகோர்த்து நடந்தால் அதை
காதல் என்று சொல்லும்
இந்த சமுதாயத்திற்கு
என்ன தெரியும்
நீயும் நானும்
நட்பு என்னும் ஒரு
தாய் வயிற்று
பிள்ளைகள் என்று

புறப்படுகிறது ஒரு ரயில்
சென்னையில் இருந்து டெல்லிக்கு  .
போய் சேர
இரண்டு  மூன்று நாள் கூட ஆகலாம்.

இந்த மொட்டை மாடி
பட்டாசு சத்தம்
அவர்களுக்கு
ஜன்னல் கம்பியினூடே தெரியும்
சலையோரப்பூக்கள்

இன்று நாம் கொண்டாடுவது
தீபாவளியை அல்ல
அவர்களுடைய கனவை .

தீபாவளிக்காக அல்லாவிட்டாலும்
அவர்களுடைய வரவுக்காகவாவது
பட்டாசு வெடிப்போம்

கண்ணில் கருக்கொள்ளும்
கனவுகள் என்
இதயத்தைக் குத்திக்
கிழித்திட்ட போதும்
மறக்க முடியாத நினைவுகளை
விட்டுப்போக முடியாதவாறு
மீண்டும் மீண்டும் என்னை
காயப்படுத்துகின்றன.

விடியும் பொழுதுகளை வசந்தமாய்
ஏற்படுத்த நினைக்கும் போது
காற்றாக வந்து
என் மௌனத்தை
உடைக்கிறாய்

பேச மறுக்கும் என்னை
பேச வைத்துப் பார்க்கத் துடிக்கும்
உன்னைப் பிடிக்கவும் இல்லை
விட முடியவும் இல்லை

 
வெள்ளித்திவலைகளை
தின்னத் திரியும்
கடற் குருகுகளே!
கொஞ்சம் உங்கள்
பசியலைகளின் படுதாக்களை
சுருட்டி வைத்து விட்டு
அந்த வெள்ளிக்கொலுசுகளில்
கேட்கும் ஏக்கத்தை
உற்றுக்கேளுங்கள்.
பசிபிக் மங்கையின்
பில்லியன் ஆண்டுக்கனவின்
குரல் இது.
நீர்ப்பிழம்புகளின் பிரளயங்களை
நெளிந்து தாண்டிய‌
மானிடப்பரிணாமம்
கொண்டுவந்த சேதி என்ன?
ஓ! பறவைகளே
கூரிய அலகுகள் எனும் கேள்விகள் கொண்டு
கொத்தி கொத்தி
என்ன தேடுகிறீர்கள்?
இந்த மானிடம்
வெளிச்சமா?
வெளிச்சம் மறைக்கும் நிழலா?
நிழலில் ஒதுங்கத்தான்
மனிதன்
கடவுளைக் கண்டெடுத்தான்.
மனித வெளிச்சத்தில்
கடவுளும் கண்டுகொண்டது
தன் கடவுளை
 

மரண பேய்களுக்கு
மதியச் சாப்பாடு -ஒரு
மாவீரன் என
தூது அனுப்பியது
தூக்கு மரம்.

தூக்கிலிட்டதும்
மரத்திலிருந்து மண்ணில் விழும்
மாமிசத்தை
தூக்கி செல்ல
துஷ்ட பேய்கள்
துரத்தி வந்து
தூக்கு மரத்தை.

தன் மன்னனின் மரணம் காண
கூட்டமாய் மக்கள் கூடி இருந்தனர்.

கர்ப்பிணி கழுத்திற்கு
காயிற்று வளையலிட்டு
கவுரவிக்கும்
சீமந்தம் நடத்தி வைக்க
வெள்ளை சீமான்களும்
வந்து நின்றனர்..

நிஜ உருவத்தை கண்டால்
நிற்கும் மக்கள்
நிலை குலைந்துவிடுவார்கள் என்பதால்
மனிதனைப் போல்
மாறுவேசமிட்டு கொண்டது
மயானப் பேய்கள்.

கொடும் பசியில் இருக்கும்
குட்டி பிசாசுகளுக்கு
தூரத்தில் வரும்
விலங்கிட பட்ட மனிதன்
விழிகளுக்கு
விலாங்கு மீனாய்
விருந்தளித்தான்.

சாத்தான்களும்
சாப்பாடுக்கு தயாராகின.

இலையின் அருகே
இரை வந்துவிட்டதால்
இரைச்சலிட்டு
இந்த பேய்கள் எல்லாம்
இன்பத்தை வெளிபடுத்தின..

"பேய்களே!
சத்தமிட்டால்
நம் சாயம் வெளுத்துவிடும்.
பாவி மக்கள்
பயந்து போவார்கள்.
உணவு கீட்டும் வரை
ஊமையாய் இருங்கள்"
ஆணையிடுகிறான்
அப்பேய்களின் அரசன்.

வெயிலின் அடியில்
வெள்ளையனின் பிடியில்
வெறிப் பிடித்த
வேங்கையோன்று
வெட்டு கத்தியின் பார்வையோடு
எட்டு வைத்து
கிட்ட வருவதை கண்ட
பயங்கர பேய்கள்
பயந்து போயின..

நாகம்ப் போல்
அவன் நடந்து வருவதை கண்டு
நடுங்கி போயின..

முனங்கி கொண்டிருந்த
மக்களிடையே
முழக்கம் ஏற்படுகிறது..

" வீர பாண்டியனை
விடுதலை செய்
வீர பாண்டியனை
விடுதலை செய் "

அந்த
இந்திய பெருஞ்சுவரின்
இடி முழங்கிய பெயரை கேட்டதும்
இடுகாட்டு பேய்கள்
கருவாடு போல்
காய்ந்து போயின..

மரண அன்னையின்
மலர் மடியில் - ஓர்
மழைலை யென
நடந்து செல்கிறான்.

தூக்கு மர நிழலில் - ஒரு
தேக்கு மரம்
ஊக்குவிக்கும் தான் மக்களுக்கு
ஊற்றெடுக்கும் உணர்சிகளை
உதிர்த்துவிடுகிறது.

" முனையில் நிற்கும் எதிரிக்கு
முதுகால்
முகம் காட்டுபவன்
எறும்பு கூட
ஏறி மிதிக்கும்
எருதட "

" துணிந்தவனுக்கு
தூக்கு மரமும்
துப்பாக்கி சூடும்
வீரத் திருமகள்
வியந்து வழங்கும்
விருதட "

பசித்து காத்திருந்த பேய்கள்
ரசித்து கேட்டு கொண்டிருந்தது
அந்த
இரட்சகனின்
ராட்சச வசங்களை.

" இத் தலைவனை கண்டிருந்தால்
தற்கொலை செய்திருக்க மாட்டேன் "
தலையில் அடித்து கொண்டது
தளபதி ஆவி.

அவன்
வீரப் பேச்சில்
ஈர குலைகள்
ஆடிப் போயின.
அவன்
மோகனம் கண்டு
மோகினி பேய்களும்
மோட்சம் அடைந்தன.

தின்று கொழுத்த காதோடும்
தீராத பசி வயிற்ரோடும்
திரும்பி சென்றது
திகில் பேய்கள்.

சீமந்தம் முடிந்தது.
சீரழிவு நடந்தது.

சரித்திரத்தில்
பச்சை தமிழன்
வீரனென்று
பதிவு செய்ய...

தூக்கு மர நிழலில்
ஒரு தேக்கு மரம்
சரிந்து கிடந்தது

ஓடை நீரில் மீன்கள் பின்னால்
ஓடித் திரிந்த்த(து) ஒரு காலம்
கோடை மணலில் கால்கள் வெந்து
குழைந்து போனதும் ஒரு காலம்

ஈசாப் நீதிக் கதைகளுக் குள்ளே
இதயம் கரைந்தது ஒரு காலம்
பேசா திருக்கும் பிரபஞ்சமே ஒரு
புத்தகமானதும் ஒரு காலம்

சில்லிப் பூக்களில் தேனைத் தேடித்
துள்ளித் திரிந்தது ஒரு காலம்
எல்லாம் இருந்தும் நேரமில்லாமல்
எட்டித் தள்ளுவ தொருகாலம்

ஆகயத்தைத் தொட்டுப் பிடிக்கும்
ஆர்ப்பாட்டங்கள் ஒரு காலம்
ஆகாயத்தை நெஞ்சுக்குள்ளே
அழைத்துக் கொண்டதும் ஒரு காலம்

பண்ந்தான் உந்தன் எஜமான் என்று
பதறித் திரிந்தது ஒரு காலம்
பணந்தான் உந்தன் சேவகன் என்று
பாடங் கண்டதும் ஒரு காலம்

அதுவோ இதுவோ எதுவோ என்றே
ஆசை வளர்த்ததும் ஒரு காலம்
இதற்குத் தான இவ்வள வென்றே
இடுப்பைப் பிடித்ததும் ஒரு காலம்

காதல் இன்றேல் சாதல் என்றே
கவிதை சொன்னதும் ஒரு காலம்
காதல் என்பது ச்ந்தர்ப்பம்தான்
கண்டு தெளிந்ததும் ஒரு காலம்

சொல்லிச் சொல்லி உணவு சமைத்துத்
தொப்பை வளர்த்தடும் ஒரு காலம்
மில்லிகிராமில் உணவை அளந்து
மென்று முடிப்பதும் ஒரு காலம்

தன்னை வெல்ல ஆளில்லை என்றே
தருக்கித் திரிவதும் ஒரு காலம்
சின்னக் குழயில் காற்றைச் செலுத்தி
ஜீவன் வளர்ப்பதும் ஒரு காலம்

பூமி தனக்கே சொந்தம் என்று
புலம்பித் திரிவதும் ஒரு காலம்
பூமிக்கே நீ சொந்தம் என்று
புரிந்து தெளிவதும் ஒரு காலம்

 
பெரும்பாண்மையான காலங்களில்
நாம் அடிமைப் படுத்தப் பட்டிருக்கின்றோம்
பெரும்பாண்மையினரால்...
உணர்வுகள்
ஒடுங்குமளவிற்கான அடிகள்
உள்ளும் புறமும்
இருப்பினும்...
இருப்பினும்...
மார் தட்டிக் கூறுவேன்..
மனித உரிமைக்காய் முழங்கும்
எம்மினத்தால் தான்
ஊருக்கு ஒதுக்குப் புறமாய்
இன்னும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது
“இரட்டைச் சுடுகாடு”