முடிவற்ற பிரயத்தனமாய்
எல்லையில்லா ஓவியத்தை
அழித்தழித்தழித்தழித்தெழுதும்
பாலை மணற்படுகையில்

ஆசுவாச மீன்கள்
திடுக்கிட்டு திசைதொலைய
அலையும் வளையங்களால்
அசைக்கும் விளையாட்டில்

ரகசிய மெளனம் சேகரித்து
நிழலிருட்டில் ஒடுங்கும் மரங்கள்
தோல்வியுற்று கலைகயில்

கோளத்தின் நீளம் மீறும்
காற்றின் ஓயாத விரல்கள்
காண நேர்ந்தது
ஒரு பொழுதில்.
புல்லரித்துபோனேன்

கரம்பற்றி என்னை
அழைத்து சென்றது யார்
என்று அப்புறம் யோசித்தேன்

தவண்டு தவண்டு முடியாமல் -
மீண்டும்
தொட்டில் தேடும்
மழலையின் அவஸ்த்தை
அடைந்து கொள்ள முடியாமல்
அடங்கிப் போகும்
என் கனவுகளுக்குள்


குயில் கூடு கட்டுமென்று
காத்திருப்பார் எவரும்
கூடு கட்டும் காகத்தை
கண்டுகொள்ள விரும்பவில்லை


தாகமுள்ள ஜீவனுக்கு
தண்ணீர் தர நாட்டமில்லை
தாகமூட்டி சிலருக்கு ஏனோ
பன்னீர் பிச்சை போடுகிறார்?


போட்டிகள் இல்லாமலே
தோற்றுப் போகிறேன்
போர்வைகள் இல்லாமலே
போர்த்தப் படுகிறேன்


உரிமை கேட்டு என் நாவும்
உதட்டோரம் எட்டிப் பார்க்கும்...

'வாடகை வெளிச்சத்தில்
வெள்ளி நிலா கைக்கொட்டும்..
நகைத்துத் தூற்றும்
மெய்யழகன் கதிரவனை...

கதிரவனும் காத்திருப்பன்
என்றும் போல
விடியலோடு விடிவு வரும்
நம்பிக்கையில் '

அஃறிணை  உதாரணங்களோடு
அன்பான அடக்கு முறைகள் -
உதட்டோடு என் நாவை
கட்டிப் போடும்

கலைஞன் ஒரு படைப்பாளி!
அவன் படைக்கும் படைப்புகளுக்கு
அவனே ஆதி மூலம்!

சொல் புத்தி கேட்டு ,
சுய புத்தி கொண்டு ,
வறுமை நோக்காது ,
வருமுன் காக்காது ,
கற்பனை திறனும் ,
கற்று அறிந்த அறிவும் வைத்து ,
தொலை தூர நோக்குடன்
தொடுக்க படும் மாலை
இவன் படைப்புகள்

உருவாக்கம் மட்டுமே
இங்கு உன்னத நோக்கம்!

கலைஞனோ ,
தன் படைப்புக்கள்
பக்குவமடையும் வரையில்
பக்தனாய் இருக்கிறான்

பல வித பரிகாசங்களை
தாண்டி பிரகாசிக்கையில்
பரமாத்மா ஆகிறான்

மொத்தத்தில்
மோசமான விமர்சகனும் அவனே.
முதல் ரசிகனும் அவனே .

படைக்கப் படும் படைப்போ ,
படைப்பு வகுக்கும் துறையோ ,
எது எங்ஙனம் ஆயினும்
கலை வழி தன்னை செதுக்கி
தன்னை கொண்டு
கலையை வளர்க்கும்
ஒவ்வொரு கலைஞனும் கடவுளே

இளைஞனே...
இவ்வுலகத்தில்
இயல் ,இசை , நாடகம்,
என்னும் முத்தமிழை
பயிலாவிடினும்
தமிழன் என்ற
உணர்வை
தெவிட்டத் தெவிட்டப்
பருகிவிடு.

இடையறாத இவ்வுலகில்
உன் இமைகளை
இமைக்காமல் வைக்க
மறக்காதே.

உனக்குள் பொதிந்திருக்கும்
பல கேள்விகள்
உன்னால் விடை காண
காத்திருக்கின்றன.

உன்னுடைய பிறப்பும்,
இறப்பும் கூட
இருட்டில் தான்.
ஆம்!
உன் கருவறையும்
கல்லறையும் இருட்டு தானே?

உனக்கு இடையில்
இருக்கும் இயங்கா
உலகத்தை இயக்கக்
கற்றுக்கொள்.

உன் கண்களை
திறந்து திரியும்
சூரியனுக்கு
மெருகூட்டு.

கண்முன்னே கொலை
நடந்தாலும்
தலைக்கணம்
கொண்ட உலகம்
ஊமை வேடம் போடும்.

காதல்,
காமம்,
கோபம், இவை
உன் வெற்றியைக்
குலைக்க இவ்வுலகம்
போட்ட வேகத்தடைகள்.

சூழ்ச்சிக்கடலில்
அலைகளாய் நகைக்கும்
மங்கையின் அகத்தில்
வீழ்ந்து விடாதே.
அலைகள் உன்னை
அடித்துச் சென்று விடும்.

புதிதாய்ப் புறப்பட்டு
வந்த தென்றல் பூவை
சாய்த்து விட்டுச்செல்லும்
வாலிபனே!
உன் வீழ்த்தலால்
இவ்வுலகம் வீழக்
காத்திருக்கின்றது.

கைகூப்பி கடவுளை
வேண்டு.
காதலர்கள் அற்ற
கடற்கரையை.
நண்பர்கள் உற்ற
உலகத்தை.
சாதிகள் சரிந்த
சமுதாயத்தை.
ம்ம்ம்ம்!

நாளை விடியல்
சூரியனுக்கு
மட்டுமல்ல.
வீரியனே
உனக்கும் தான்

நேரத்தைதிருடும்
நினைவுகளை
தண்டிக்கமுடிவதில்லை.
எல்லாநாளும்
ஒருநாள்போல
இருக்காதென்கிறார்கள்
உன்னையே நினைப்பதனால்
எனக்குமட்டும்
எல்லாநாளும்
ஒருநாள்போலவே இருக்கின்றன
நீ பிரிந்து
போனதாலே
நான்மட்டும்
சிக்கிக்கொண்டேன்
உன்காதலிடம்.
இனி எந்தப்பெண்ணையும்
பார்க்கமுடியாதபடி

இரவின் இருளில்
இமைகளில் ஒளிர்ந்த
உன் நிழலின் பிம்பம்,
நிஜத்தில் என்னை தீண்டுவதாய்
நினைக்கிறேனடி.

உன் ஒரப் பார்வையில் - என்
உயிரோட்டத்தை நிறுத்தியவளே!

ஒளித்து வைத்த இரகசியங்களை
அம்பலபடுத்த செய்கிறாயடி.

உன் அழகின் ஆணவம்
என் ஆண்மைக்கு சவால் விடுகிறது.

பூவிதழின் மென்மையான புன்னகை
புவியின் சுழலை நிறுத்துகிறது.

தென்றலினும் மெல்லியதான் உன் சுவரிசம் - என்
சுவாசத்தை மூர்ச்சையடைய செய்கிறது.

"செல்"லரித்த பேச்சுகள் -
நீ பேசும் பொழுது மட்டும்
சிலிர்த்தே கேட்கிறேன்!

மழைத்துளிச் சாரல்
என் மீது படர்வதாய் உணர...

சாத்தானின் சத்தம் - காதோரத்தில்
"சனியனே! இன்னும் என்ன தூக்கம்..??"
தந்தையின் அறைகூவல்...
விடியலை உணர்கிறேன்!
கனா கண்டேனடி தோழி

தனிமையை உணர்கிறேன்
என்னை சுற்றி எல்லோரும்
இருந்தும்
நீ இல்லையே

ஒவ்வோரு அரிசியிலும் கூட
உரியவர் பெயராம்
அப்படி எனில் உன் உதட்டில்
என் பெயரா?

என் நினைவு தேக்கத்தை - நீ
நிறைத்துவிட்டாய்போல
புதிய நிகழ்வுகள் எதுவும்
நினைவில் நிலைப்பதில்லையே

நான் இழந்ததற்க்கும்
இழப்பதற்க்கும் ஈடு செய்பவள் நீ தானே
என் உயிரின் உதிரமும் நீ
உதிரத்தின் உயிரும் நீ

கடந்துவந்த பாதைகளில்
மைல்கற்கல் அனைத்திலும் நீ
உன்னை நெருங்கியபோதும்
உன்னை விட்டு விலகியபோதும்

எனக்கான நிமிடங்களின்
எண்ணிக்கை குறைத்து
அதை
உனக்கான நிமிடமாக உயிர் கொடுத்தேன்
உயிர் வாழ உன் நினைவு போதும் என்றால்
மரணம் என்னிடத்தில்
மரணிக்கும்

எத்தனை முறை சொன்னார்கள்
காதல்
பசி அடக்கும்
ருசி அடக்கும்
கவிதைகள் வடிக்கும்
கனவுகள் படைக்கும்
உயிரை கறைக்கும்

உண்மை என்றேன்,
உன்னை கண்டபின்

 
நிலவுப்பெண்ணே
உன் மெளன மொழியிலும்
உன்னை
குலுங்கி குலுங்கி
சிரிக்கவைத்துப்
பார்க்க ஆசை.
அதனால்
ஒரு பெளர்ணமி இரவில்
அசையாமல் இருக்கின்ற
அந்த தடாகத்தில்
ஒரு பூவை எறிந்தேன்.
அந்த நிழலுக்குள்
குலுங்க குலுங்க
உன் சிரிப்பு நிஜம்.
 

 
என் இதயம் ஒரு
அலெக்ஸ் பால் மேனன்
அதை திருடி சென்ற
மாவோயிஸ்ட்  நீ

உனக்காக காத்திருக்கையில்
என் மனமோ   வேலூர் வெயிலாய்
எரிந்தது
உன்னை பார்த்தபின்தான்
ஊட்டி மலர் கண்காட்சியை
குளிர்ந்து

இறந்தபின் வருவது
இடைத்தேர்தல்
அது புதுக்கோட்டை
இறவாத நம்
காதலுக்கு  இடையே ஏது தேர்தல்
அது காதல் கோட்டை.

உனக்கும் இருவது
எனக்கும் இருவது
இது அல்லவா ஜபியல்
ட்வென்டி ட்வென்டி ......
அதை கண்கள் என்னும்
தொலைக்காட்சிதான்
ஒளிபரப்புகிறது

இது பெண்ணை காதலித்தால்
வரும் கவிதை அல்ல
கவிதையை  காதலிப்பதால்
வரும் கவிதை ......
"சூழ்நிலை கவிதை"
 

தூரப் பயணத்தில்
திடுக்கிட்டு உணர்கிறேன்
விபத்தை

மாடும், மனிதனும்
மாம்பழங்களுமாய்
கிடக்கிறது நெடுஞ்சாலை

“உச்சு”க் கொட்டியவர்கள்
ஓடிப் போய்
அள்ளிக் கொண்டனர்
“மாம்பழங்களை”