தூசுகள்
நெஞ்சத்தில்
எந்தப் பொருளாலும்
துடைத்து விட முடியாதபடி

அழுக்குகள்
மனத்தில்
எந்த சொஅப்பாலும்
கழுவி விட முடியாதபடி

காயங்கள் இதயத்தில்
எந்த மருந்தினாலும்
மறைத்து  விட  முடியாதபடி

கோபங்கள்
நினைவெங்கும்
எந்த கங்கையாலும்
கரைத்து விட முடியாதபடி

குரூரங்கள்
உடலெங்கும்
எந்த மனத்தாலும்
மாற்றி விட முடியாதபடி

இவை யாவும்
ஒன்றாக்கி
ஓருயிராய்  உலவ வைத்த
பரம் பொருளே

என்னிடம் இருந்து
அகந்தையை மட்டுமாவது
பறித்துக்கொள்  பரம் பொருளே

இளமை கரையுது வீணில்! - இனி
என்று வரும்இள வேனில்?
ஜன்னல் கம்பியில் சாய்ந்தபடி
ஜரிகைக் கனவுகள் மேய்ந்தபடி
இன்னும் சிந்தக் கண்ணீரின்றி
ஏங்கி இளைக்குது பருவக்கொடி!
திருமணம் என்பது வியாபாரமா? - வரும்
உறவுகள் எல்லாம் வெளிவேஷமா?
கூவத்தில் கூலி கொடுத்துக் குளிப்போர்க்குக்
கங்கையில் குளிக்கப் பணம்வேண்டுமா?
முகூர்த்த தேதிகள் கிழிகிறதே! - மூன்று
முடிச்சுக்கு வழியின்றிக் கழிகிறதே!
கன்னியர் விடுகிற பெருமூச்சுக் காற்றில்
கப்பல்கள்கூடக் கவிழ்கிறதே!
கல்யாண நிச்சயம் சொர்க்கத்திலே! - அதன்
கதவுகள் திறப்பது ரொக்கத்திலே!
வாலிப ரோஜா வாடிடும் முன்னே
வருமோ வண்டு பக்கத்திலே?
இதயம் மணக்கப் பூத்திருந்தாள்! ஓர்
இளைஞன் மணக்கக் காத்திருந்தாள்!
இரவும் பகலும் இமைகள் நனைய
எத்தனை ஊர்வலம் பார்த்திருந்தாள்!
கால காலமாய்க் காயங்கள்! பெண்
கதைகள் முழுவதும் சோகங்கள்!
கரைசே ராமல் மழையிலும் புயலிலும்
தத்த ளிக்குதே ஓடங்கள்!
ஜாதகம் சரியாய் இருக்கிறது!
ராசிகள் பொருந்திச் சிரிக்கிறது!
மோதிரம் வளையல் சங்கிலி தோடென
முப்பது பவுன்தான் தடுக்கிறது!
பெண்ணைச் சரக்காய் நினைக்காதே!
பேரம் பேசி மணக்காதே!
கண்ணிய மில்லா வருமா னத்தால்
புண்ணிய மில்லை மறக்காதே!
 

 
இறைவன் படைப்பினில்....
இவர்கள் ஒரு சரித்திரம்...
பிறக்கும் போதே...இவர்கள்...
இறப்புச் சான்றிதழுடன் பிறக்கிறார்கள்...
இன்றும் அகதிகளாய் தொடரும்...
இவர்கள் வாழ்க்கை....

இங்கே இவர்கள் அண்ணாந்து வானம் பார்ப்பது....
பருவ மழைக்காக அல்ல.....
பட்டாளத்தார்கள் போடும் ....
பயங்கர குண்டுகளுக்காக ..
இங்கே பூமியைத் தோண்டினால்...
நீர் ஊற்றெடுப்பதில்லை...
உதிரம் தான் ஊற்றெடுக்கும்...

இதயமில்லாதவர்களால் ...இவர்கள்..
உடலிலும்..உள்ளத்திலும் காயம் பட்டவர்கள்....
இனப் போராளிகளென இகழப்பட்டவர்கள்...
கடைசி தமிழனும் இங்கே...
புதைக்கப்பட்டாலும்....
இவர்கள் சிந்திய உதிரம்...
இன்னும் உங்கள் மண்ணிலே...
ஜீவித்திருக்கும்...!
 

 
என்ன எழுதுவது
என்று தெரியவில்லை
முதல் கடிதம்
ஆரம்பிக்கும் போது
என் காலடியில்
எண்ணற்ற காகித கசக்கல்கள்.
கடைசிக் கடிதம் இது
இப்போது முடிக்கும்போதும்
காலடியில்
கிடப்பது கசக்கல்கள் தான்.
இவை நம்
இதயங்களின் கசக்கல்கள்.
........
மறந்து விடு..
கீழே
சுக்குநூறாய் கிழிந்து கிடக்கும்
இதயங்கள்
சொல்லவில்லை இதை.
உதட்டுச்சவங்கள்
உதிர்க்கும் வார்த்தைகள் இவை.
.......
மறந்து விடு.
இனி நான் எழுத்துக்கள் இல்லை
வெறும் புள்ளிக‌ள் தான்.
இப்ப‌டிக்கு
அன்புட‌ன்

 
இசைப்பொழிவொன்றில் இதயம் கரைகிறது
காற்றின் வழியே காதில் மெல்லிசையாய்
இறங்கும் உன் குரல்
ஏழுஸ்வரங்களின் எத்தகய இணைப்பால் 
இதயத்தை ஒத்தடமிடும் 
இவ் ஓசை பிறக்கிறது.
எண்ணிறந்த ஓசை விரியும் பிரபஞ்சத்தில்
உன் குரலை மட்டும் காற்று எப்படி பிரிக்கிறது
காற்றில் கலந்த அந்த ஒலித்துகளில்
எம் மரபணுவின் கூறுகள் இருக்குமோ
தந்தையிடம் நாம் பெற்ற சுருதியின் 
சிறு சாகித்யம் இதில் இருப்பது சாத்தியமோ
மனமெங்கும் பரவுகிறது மகிழ்ச்சி
சிகப்பணுக்களில் ஈமோகுளோபின் அதிகரிக்கிறது
வானலையில் உன் குரல் கலந்து கொண்டிருக்கிறது
எம் வரலாறு காற்றில் சேமிக்கப்படுகிறது
வளரும் விஞ்ஞானம் 
ஒலித்துகளை பிரித்து வேறாக்கும் போது
ஓர் இசைப்பதிவு எமக்குரியதாக சொல்லப்படும்.
 

மானசிகனே
எங்கு போனாய்!

உடம்பிலிருக்கும்
உயி​ர் காணோம்

இமை சேர்க்கும்
துயில் காணோம்

மூவேளை பசிக்குமேயந்த
குடல் காணோம்

நீதந்த நாணம்
முகத்தில் காணோம்

பருக்கள் இரண்டில்
இருக்க காணோம்

நெய்யற்ற விளக்கு
ஒளியிடுவதில்லை

பெண்ணரசி மேனியில்
சுயநினைவில்லை

சுயம் புடைபெயர்ந்து
மாயமாய் போனது

போனதால்…

பொன்னிறம் பசலை
உடுத்திக் கொண்டது

வந்தால்…

ஓர்கட்டை ஆவேன்
வரமாட்டானாயின்-
உடன்கட்டை ஏறுவேன்

அவர்-
கைபடா பூச்சர​ம்

மண் தின்னட்டும்
தீ தின்னட்டும்

வலக்கண் துடிக்கிறது
வருவானா?

இடக்கண் வழியே
வெளியேறி போவானா?

எங்கு போனாய்…

“திரும்புவேன் என்றீர்

ஆண்கள் சொன்னால்

அதற்கு-
வாராது போவேனென்று
பொருளா”?

நம்ப வைத்தீர்

கன்னி விழியிற்
அம்பு வைத்தீர்

தீ சாட்சியோடு
அம்மி மிதித்து
திருமணம் முடிப்பாய்
என்றிருந்தேன்
உன்மனமே-
அம்மியாய் இருப்பதை
இக்கணம் கண்டுணர்ந்தேன்.

ஆடவன் காதல்
உடலோடென்பது மெய்தான்

உடலே மெழுகாய்
உச்சியே திரியாய்

காதல் தீயினில்
கடைசிவரை-
உருவழிப்பது பெண்தானே

கூர்க்காக் காவல் காரனைப்போல்
கூட்டுக்கு வெளியே ஒரு குருவி
பார்த்துக் கொண்டே இருக்கிறது
பகைவர் வந்தால் அறிவிக்க

வேலைகள் தீர்ந்து முற்றத்தில்
வெற்றிலை போடும் தலைவியர் போல்
நீல மணிக்கண் சிறுகுருவி
நிற்கிறதோ? இது கற்பனையோ!

தனிமையில் அஞ்சிய குஞ்சுகள் தம்
தாயை வேண்டி அழைக்கின்ற
இனிய கீச்சுக் கீச்சுகள் தாம்
எத்தனை அமுத சங்கீதம்!

அட்சதை பொறுக்கி வைத்திருந்தேன்
அர்ச்சனை செய்ய; குருக்களுக்கு
தட்சணைச் செலவு இல்லாமல்
தானே பூசனைஏற்றதுபோல்
கொத்திச் சென்று தாய்க்குருவி
குஞ்சுகள் சிவந்த அலகுக்குள்
வைத்துணவூட்டிய காட்சியிலே
வையத்தில் இறை வந்துவிட்டான்
 

நான் காலையில் கண் விழித்தால்
அருகில் நீ இருக்கவேண்டுமென்று
ஏங்கி இருக்கிறேன்
நீ எனக்காக உழைக்கப்போகிறாய் என்பதை மற்ந்து

நீ சாலையை துர்ய்மைபடுத்தும் போது
உன்னுடன் பேசினால் அவமானம்
என்று விலகி இருக்கிறேன்
நீ என் அம்மா என்பதையும் மற்ந்து

உன் மீது வீசும் நாற்றத்தை கண்டு
முகம் சுளித்து இருக்கிறேன் என் மீது வீசும்
நறுமணத்திற்கான விலை அதுதான்
என்பதையும் மற்ந்து
நீ அழுக்கு உடையுடன் வலம் போது
நான் உன்னை வெறுத்து ஒதுக்கி இருக்கிறேன்
நான் உடுத்தும் ஆடைகளுக்கான மாதிரியே
அதுதான் என்பதையும் மற்ந்து

நீ செய்யும் தொழிலையும், நான் பிறந்த
ச்மூகத்தையும் கேவலம் என்று எண்ணி இருக்கிறேன்
நம் சமூகத்திற்கும் அங்கீகாரம் கிடைக்க வேண்டுமென்ற
எண்ணத்தையும் மற்ந்து
இனியும் மறந்து இருந்தால்
இறந்த உடலுக்கு சம்மாவேன்

நீ கல்பனா சாவ்லாவுக்கு சம்மானவள்
அவள் விண்ணை தொட்டு ஒரு முறை இறந்து விட்டாள்
நீ தினம் தினம் இந்த மண்ணை சுத்தம்
செய்து இறந்து கொண்டிருக்கிறாய்

நீ அன்னை தெரசாவுக்கு சம்மானவள்
அவள் அடுத்தவன் துப்பிய எச்சிலையைதான்
கையில் பெற்றுக் கொண்டாள்
நீ அடுத்தவன் பயன்படுத்திய கழிவறையை
அல்லவா சுத்தம் செய்கிறாய்

இப்படியாக,
உன்னை நினைத்து பெருமைப்பட
பல இருந்தும் மறந்து மரக்கட்டையாக
வாழ்ந்து இருக்கிறேன்

இனி பெருமையோடு உன் மகள் என்று
உரக்க சொல்வேன்
இந்த தரணியிலே

வருடமெல்லாம் வசந்தம் மலரும்!
வறுமை தொல்லை யாவும் தீரும்!
மழலைகள் சிரிப்பு  போலே
கவலை மறந்த வாழ்வு காலமெல்லாம்
நம்மைத் தொடரும்!

சிறகு விரிந்த பறவையாகி
சிந்தனை கடந்த உலகில் பறப்போம்!

பரந்த   பூவுலகில் பரம் பொருளை
சிரம் தாழ்த்தித்தொழுது மகிழ்வோம்!

ஒளிவுண்டு,மழையுண்டு!
உயிர்களெல்லாம் நட்புண்டு!
ஒவ்வொன்றும் நமக்கென்று
படைப்பாக அமைந்ததுண்டு!

உயர்வு தாழ்வென்ற ஒப்புமை
கண்டு கண்டு இருக்கும் நலத்தைக்
கெடுத்தல்  எதற்கு!  பிறந்தோமே
நல் நிலையில் --, நிகழ்விலும்
எதிர்விலும் நன்மையே கொண்டு
நிஜத்தை  மட்டும் சுவைப்போம்
இது  முதற் கொண்டு

வா.. ஒரு கை கொடு.
சூரியனை திசை மாற்றலாம்!
பிரதேசங்கள் எல்லாம்
இருட்டில்லாமல் செய்வோம்.

புதிய பூச்செடிகள்
உண்டாக்குவோம்.
குழந்தைகளின் குறுக்கே
நடக்காமல் இருப்போம்.

அறியாமை என்பது
குணப்படுத்த முடியாத
நோயல்ல..
கூடங்களை விட்டு கல்வியை
வெளிக் கொணர்ந்து நம்
கையகப்படுத்துவோம்.

நேசிப்பது சொல்லிப் பெறுவதல்லதான்.
பரவாயில்லை..
மறதி இயல்பான மாந்தருக்கு
வகுப்பெடுப்பொம்.

எதிர்கால இனிமை
கனவு கண்டால் சாத்தியம் என்று
எத்தனை நாளைக்குக்
கண் மூடி எதிர்பார்ப்பது?
கனவு காணவே அவசியமற்ற
நிகழ்காலப் புதுமைகளைப்
பொதுவுடமையாக்குவோம்.

இனி வருங்காலம்
அழகியலுக்கான கவிதைகளுக்காகவே!
புது விடியலுக்காக அல்ல.. என்பதை
இந்தப் புத்தாண்டின் இறுதிக்குள்ளாவது
நிறைவேற்றி விடுவோம்!
அடுத்த வருடம் பிறக்கும் தலைமுறை
"Archives" ல்தான்
பார்க்கவேண்டும்..
நாம் இதுவரை சேர்த்து வைத்த
தனி மனித அநாகரிகங்களை