மலர்கள் மண்டிக் கிடந்த
புல்வெளிப் புடவை உடுத்திய
பூங்கா பெண்ணின் மடியில்
நீ புத்தகங்களை தள்ளி வைத்து
என்னை மடியில் அள்ளி வைத்து
ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருக்கையில்
பதற்றத்துடன் எழும்பிப் போய்
பார்வையற்ற ஒருவரின்
கரம் பிடித்து
நீ சாலை கடக்கச் செய்த
அந்த ஒரு நொடியில் தான்
நம் காதலுக்கான கண்ணியம்
மறைந்திருந்தது!
காதலின் தேவதையைக் கண்டது போல்
என் உள்ளமும் உறைந்திருந்தது

பாரத தேசமென்று பெயர் சொல்லு வார்-மிடிப்
பயங்கொல்லு வார்துயர்ப் பகைவெல்லுவார்     

வெள்ளிப் பனிமலையின் மீதுலவு வோம்;அடி
மேலைக் கடல்முழுதும் கப்பல் விடுவோம்
பள்ளித் தலமனைத்தும் கோயில் செய்கு வோம்;எங்கள்
பாரத தேசமென்று தோள் கொட்டுவோம்.     

சிங்களத் தீவினுக்கோர் பாலம்அமைப் போம்;
சேதுவை மேடுறுத்தி வீதிசமைப் போம்;
வங்கத்தில் ஓடிவரும் நீரின்மிகை யால்
மையத்து நாடுகளில் பயிர்செய்கு வோம்.

வெட்டுக் கனிகள்செய்து தங்கம்முத லாம்
வேறு பலபொருளும் குடைந்தெடுப் போம்;
எட்டுத் திசைகளிலுஞ் சென்றிவைவிற் றே
எண்ணும் பொருளனைத்தும் கொண்டுவரு வோம்.

முத்துக் குளிப்பதொரு தென்கடலி லே
மொய்த்து வணிகர்பல நாட்டினர்வந் தே,
நத்தி நமக்கினிய பொருள்கொணர்ந்து
நம்மருள் வேண்டுவது மேற்கரையி லே     

சிந்து நதியின் மிசை நிலவினிலே
சேரநன் னாட்டிளம் பெண்களுட னே
சுந்தரத் தெலுங்கினில் பாட்டிசைத் துத்
தோணிக ளோட்டிவிளை யாடிவரு வோம்

கங்கை நதிப்புறத்துக் கோதுமைப்பண் டம்
காவிரி வெற்றிலைக்கு மாறுகொள்ளு வோம்;
சிங்க மராட்டியர்தம் கவிதைகொண் டு
சேரத்துத் தந்தங்கள் பரிசளிப் போம்

காசி நகர்ப்புலவர் பேசும்உரை தான்
காஞ்சியில் கேட்பதற்கோர் கருவிசெய் வோம்;
ராசபுத் தானத்து வீரர்தமக் கு
நல்லியற் கன்னடத்துத் தங்கம் அளிப் போம்     

பட்டினில்ஆடையும் பஞ்சில் உடை யும்
பண்ணி மலைகளென வீ திகுவிப் போம்;
கட்டித் திரவியங்கள் கொண்டு வரு வார்
காசினி வணிகருக்கு அவைகொடுப் போம்.

ஆயுதம் செய் வோம்நல்ல காகிதம்சேய் வோம்;
ஆலைகள்வைப் போம் கல்விச் சாலைகள்வைப் போம்;
ஓயுதல்செய் யோம்தலை சாயுதல்செய் யோம்;
உண்மைகள் சொல் வோம்பல வண்மைகள் செய்வோம்.

குடைகள் செய் வோம்உழு படைகள்செய் வோம்,
கோணிகள் செய் வோம்இரும் பாணிகள் செய் வோம்;
நடையும் பறப்புமுணர் வண்டிகள்செய் வோம்;
ஞாலம் நடுங்கவரும் கப்பல்கள்செய் வோம்.

மந்திரம்கற் போம்வினைத் தந்திரம்கற் போம்;
வானையளப் போம் கடல் மீனையளப் போம்;
சந்திரமண் டலத்தியல் கண்டு தெளி வோம்;
சந்தி தெருப்பெருக்கும் சாத்திரம்கற் போம்.

காவியம்செய் வோம், நல்ல காடுவளர்ப் போம்;
கலைவளர்ப் போம் கொல்ல ருலைவளர்ப் போம்;
ஓவியம்செய் வோம் நல்ல ஊசிகள்செய் வோம்;
உலகத்தொழிலனைத்து முவந்துசெய் வோம்.

சாதி இரண்டொழிய வேறில்லை'யென் றே
தமிழ்மகள் சொல்லியசொல் அமிழ்தமென் போம்;
நீதிநெறி யினின்று பிறர்க்குத வும்
நேர்மையர் மேலவர்; கீழவர்மற் றோர்

 
சின்னச்சின்னதாய் நீ விட்டுச்சென்ற
நினைவுகளால் நிதம் வாழ்கிறேன்...
கரையில்லா அன்புக்கு முன்னே
கவலையின்றி உன் நினைவில்!

பார்த்துப்பார்த்து நீ எடுத்து தந்தப்
பட்டுப்புடவை பெட்டிக்குள்ளே.... நீ
என் இதய பெட்டிக்குள் இருப்பது போலே
பத்திரமாக..... நீ வரும்வரையில்.

சேர்ந்தே நடந்து சென்றோம்...
நினைவிலும் கனவிலும்.....
தனியே கடந்து செல்கிறேன்
ஒவ்வொரு பொழுதுகளையும்!

வறண்ட நிலமாகத்தான் நனிருந்தேன்
வற்றாத அன்பு தந்தாய்..
உன் நினைவுகளின் வலிமைக்கு முன்னே..
நான் உடைந்து போகிறேன் ..!

நெருங்கி.... நொறுங்கிப்போவதுதான்
உன் அன்பின் பரிசானாலும்...
இந்நாளும்  எந்நாளும்  உனக்காக
உன் நினைவால் நான்!
 

நாளை வாழ்ந்திருக்க இன்று
வாழ்பவர் பார்க்க வருதல் பிறப்பு!

நாளை இறந்திடுவோர்
பார்க்க இன்று வருவது இறப்பு!

எப்பொழுது என்றறியாமல்
எப்பொழுதும் நடக்கும் அதிசயமிது

வசந்தத்தின்
தளர்ந்த பிடியிலிருந்து
தன்னை விடுவித்துக்கொண்ட
பழுத்த இலையொன்று
எத்தனையாவது சுற்றில்
பூமியை வந்தடைகிறது
என்பதாய் உணரப்படுகிறது
காற்றின் இருப்பு

மிளகாய் பொடி தடவின பேரிக்காய்
கீழிறங்கும் போது வயிற்றில் சங்கடம் பண்ணும் ராட்டினம்
ஆல மர இலையில் கேசரி
கரகாட்ட புகழ் சங்கீதாவின் குலுக்கல் நடனம்
முட்டு சந்துகளுக்கு போய் ஒரு கட்டிங்
கடைசியாய் போன போவுதுன்னு
ஒரு தடவை கும்பிட்டு போகும் சாமி

நவீன விருட்சம் அது
தலைகீழாய் முளைத்திருந்தது

பூவும் இலைகளும் வானம் நோக்கி
உதிர்ந்து வீழ்ந்தது.

பூக்களைப் பிடிக்கமாட்டேன்
என்று கைவிரித்தது வானம்.
மழை பொழிந்தது இங்கே

நீ எழுதுகோலை
சோதிப்பதற்காக
வெற்று காகிதத்தில்
கிறுக்கி பார்த்தாய் …
நான் படித்த
முதல் மொழியில்லா கவிதை அது…

சென்னை மழையில் நனைந்த பூனைக்குட்டி
பங்களா கேட்டின் முலையில் நடுங்கியபடி

ஒண்டிய அதன் தனிமையை குலைத்தபடிக்கு
தெருவில் கூடின நாய்கள்

ஒற்றை நாயொன்று முன்னிறுத்தப்பட்டு
’உர்’ரென்றது
சிலிர்ந்து நின்றதைப்பார்த்து

பூனைக்குட்டி
சிலிர்ப்பை விடுத்து ஒடுங்கிய விதத்தை
ஆக்ரோஷம் விடுத்து நோக்கின ’உர்’ரானவை

நான் கடக்கையில்
லாவகமாக பூனைக்குட்டியை கையிலெடுத்து
பூட்டிய கேட்டினுள் விட
கூம்பு போல் உடலை உயர்த்தி
ஓடிச்சென்று கூரையில் தங்கியது

திரும்புகையில்
கால்விரிப்பில் அனந்த சயனத்தில் பூனைக்குட்டியும்
தெருவில்
பரம எதிரியாய் எனை பாவித்த
நாய்களும் நானும்
மழை தூறலில் நனைந்தபடி
அமைதியாய்

இலைகள் செறிந்து கிளை விரித்தால்
இணைந்து புள்ளினம் கூடமைக்கும்;
மலர்கள் பூண்டு நான்சிரித்தால்
மங்கையர் கொய்து சூடிடுவர்;

பழங்கள் குலுங்கிப் பூரித்தால்
பாய்ந்து மந்திகள் சூறையிடும்;
நிழல்வெளி பரப்பும் மோனத்தை
நித்தம் மனிதர் குலைத்திடுவார்.

வேரின் வழியே நீரருந்தி
வேர்வை சிந்தி நான்வளர்தல்
பாரில் பலர்க்கும் உழைத்தயர்ந்து
பட்டுலர்ந்த பின்ஒரு நாள்

கோடாரி கொண்டவன் வெட்டியதும்
கும்பி டென்றே அடிபணிந்து
வீடுசேர்ந்து அவன் உணவை
விறகாய் எரித்து சமைத்தற்கோ?

விதையைக் கருக்கி விட்டிடடீ!
வீணில் வளர்ந்து சாகாமல்
புதையுண் டிருளில் துயின்றிடுவேன்;
பூமகளே! அருள் புரிந்திடடீ