வாழ்க்கையெலிப் பந்தயத்தில் ஓடும் மனிதா! -- உன்றன்
. . . வீட்டினுள்ளே பார்வைதனை வீசு மெதுவாய் !
சூழ்ந்திருக்கும் உன்குடும்பம் அன்புக் குருகி -- உன்னைச்
. . . சுற்றிவந்து ஏங்குவதைப் பாரு துரையே! (1)

எரிச்சலுடன் எழுந்திருந்து காபி குடித்து -- மனையை
. . . ஏறெடுத்தும் பார்த்திடாது போகும் மனிதா!
கரிசனத்தைக் காபியுடன்
சேர்த்துக் கொடுக்கும் -- வண்ணக்
. . . கைவளைகள் கொஞ்சுவதைப் பாரு கணவா ! (2)

காலையிதழ் வாரவிதழ் தேடிப் பிடித்தே -- அதில்
. . . கண்புதைத்துக் காலமதைப் போக்கும் மனிதா!
காலருகே சுற்றிவரும் சின்னக் குழந்தை -- அந்தக்
. . . கண்சிரிப்பில் கொஞ்சநேரம் மூழ்கி எழய்யா! (3)

சந்தையிலே பங்குகளின் புள்ளி விவரம் -- போன்ற
. . . சங்கதிகள் நாளுமுருப் போடும் மனிதா!
சந்ததமுன் துக்கசுகம் பங்கு பெறுவாள் -- அவள்
. . . சந்தையில்காய் வாங்கப்பை தூக்கு தலைவா! (4)

நள்ளிரவில் கண்விழித்துக் கணினி வழியாய்த் -- தொலை
. . . நாட்டிலுள்ள நண்பனுடன் பேசும் மனிதா!
பள்ளிதந்த வேலையதில் மூச்சுத் திணறும் -- உன்றன்
. . . பையனுக்கும் கொஞ்சம்வழி காட்டி விடய்யா! (5)

சாலையோரம் தள்ளிநின்று வாழ்வைச் சுவைப்பாய் ! -- உன்றன்
. . . சம்பளமே சாரமென்று நம்பி விடாதே !
காலைமுதல் மாலைவரை ஓடும் மனிதா! -- இங்கே
. . . காலத்தேர் கருணையின்றிச் சுற்றும் விரைவாய்! (6)
 
- பசுபதி (நன்றி : திண்ணை)
 

தோளில் நீ சாய்கையில்
சில்லென்று ஒரு தென்றலும்
என்னை சுற்றி சுழன்றது,
என் கை பிடித்து நடக்கையில்
பரந்த வானமும் எந்தன்
காலடியில் சிறைப்பட்டது,
ஒவ்வொரு புன்னகை பூவிலும்
ஆயிரம் மலர்கள்
என்னுள் பூத்தது,
ஆயிரம் வேள்விகள் புரிந்தாலும்
கிடைக்கா வரமா நீ?
உன் நினைவுகள்
என்னுள் கலந்திட,
உன் வெறுமை அனலாய் எரித்திட
காதலுடன் என்றும்
நான்

துள்ளித் திரி வயசுக்கு வா
அம்மாவுக்கு பயப்படு
அடிக்கின்ற காற்றுக்கு
தாவணியைச் சரி செய்
கனவு வளர்
விடலைத் தோழனின் 
பிடி வாதத்துக்குப் பயந்து
ஒரே ஒரு கடிதம் எழுது
நீ ஆணாக இருந்தாலும்
அரை மணி நேரம் 
இளம் பெண்ணாக இருந்து பார்
ஒரு பருவப் பெண்ணின் பெண்மை உனக்குப் புரியும்.
விழித்திரு வீரிட்டு அழு
தாலாட்டுக்கு ஏங்கு
உற்றாரும் பெற்றாரும் 
இல்லை என்று உணர்
ஈ மொய்க்கக் கிட
கிடத்தப் பட்டிருப்பது 
அரசுத் தொட்டில் என்று
அறியாமல் 
அந்த வானம் பார்த்துச் சிரி
நீ ஆணாக இருந்தாலும்
அரை மணி நேரம்
பெண் குழந்தையாக இருந்து பார்.
 

இடி இடிக்கிறது
பாலத்தின் மேல், இடையிடையில்
ரயிலோட்டத்தால்

அதனடியில்
இரும்பை நீட்டி வளைத்து
தீப்பொறி பரக்க ஓலமிடும்
வெல்டிங் கடைகள்,
படை வரிசை போல்.

அதை யொட்டிய வளைவில்
அரைத்து மாளாமல்
அலறுகிற மாவு யந்திரங்கள்
இவை நடுவில்,
உடம்புக் கடையில் தொங்கும்
ஊதிகள் பலூன்கள்
பூனை நாய், பொம்மைகள்
கூச்சலிட, புழுதியில்
பிழைப்புக்கு நகரும்
மனிதக் கால்கள் ஆயிரம்.
ஈதத்தனைக்கும் அடியில்
இரண்டு முழக்கந்தலுக்குள்
சுருண்டு முனகுகிறானே
நிஜமாக ஒரு மனிதன்,
அவல் ஈன ஒலிகள்
அபோதும் விழக்கூடும்,
ஏதாவது காதுகளில் ?
ஏற்கெனவே
எறும்பு மொய்க்கத்
தொடங்கிவிட்டது,
அவன் வாய் முனையில்

 
இது தேவிகள் நடத்தும்
புரட்சி
எனக்கு சம்பந்தமில்லை

அடைபட்டு கிடந்தவள்
விடுதலை
பெற்றுவிட்டாள்

மர்மமான முறையில்
ஒர் புரட்சி!

வீணையை ஏந்தியவல்
இன்று ஆயுதம் ஏந்துகிறள்!
தாமரையி அமர்ந்தவள்
இன்று விண்வெளியில்
பறக்கிறாள்!
 பொற்காசுகளை கொடுத்தவள்
இன்று ரூபாய் நோட்டுகலில்
புரளுகிறாள்!

என்ன ஒரு வறுத்தம்
இத் தேவிகள்
இன்னும் ஊமைகளாகவே
நடமாடுகின்றனர்.
 

சூரிய விளக்காம் சந்திரனே!-உனைச்
சீர்தூக்க மறந்தார் எம்சனமே!
பாரினில் உனெழில் பாடிடுவார்-பாடம்     
பார்த்து பயிலா தோடிடுவார்!

கதிரவன் ஒளியை நீதேக்கி-தக்க    
காலத்தில் புவியின் இருள்நீக்கி
மதியே! நின்மதி காட்டிடுவாய்-மர
மண்டைகள் உறைக்கக் கொட்டிடுவாய்!

தேயுரும் மதியே! நின்மதியை-சற்று
தொலைத்தே தேடினோம்  நிம்மதியை!
மேயுரும் செம்மறி ஆடுகளாய்-இந்த
மேதினியிர் வாழ்ந்தோம் கூடுகளாய்!

அணுஉலை ஆயிரம் கட்டிவைத்தோம் - இந்த
அவணியில் ஆபத்தை நட்டிவைத்தோம்!
அணுஉலை அயலவர் வாணிகமே- இதை
அறிந்து மதிவழி பேணுகவே

கொட்டிக்கிடக்கின்றன
வார்த்தைகள்
எனினும்
உனக்கான கவிதைகள்
மட்டும் இன்னும்
ஏனோ கைவரவில்லை....

நாம் தொட்டு
சாயம் இழந்த
வண்ணத்துப்பூச்சிகளுக்கெல்லாம்
கொண்டாட்டம்
உன்னால் சிவந்த
என் கன்னங்களைக் கண்டு....

'ஹைய்யோ ஏன்டா
இப்படி சத்தம் போடுற??'
'சரிடி இனிமே
சத்தம்போட்டுக் கூப்பிடல..
முத்தம் போட்டு கூப்பிடறேன்
போதுமா??'
சத்தமில்லாமல்
விலகிப்போனது
என் கோபமும், நாணமும்...

நீ கைத்தடம் பதித்த
என் வீட்டின் கதவு, ஜன்னல்..
நகம் கடித்த என் நடுவிரல்..
உன் வியர்வைத் துடைத்த
என் தாவணி...
உன் முத்தங்களை சேமிக்கும்
என் கன்னம்...
உன்னால் நெகிழ்ந்த
என் முன்கை வளை..
உனக்காக என் கொலுசு இழந்த
அந்த ஒரு மணி...
உன் விரல் களைத்த
என் கேசம்....
நீயென நான் கட்டியுறங்கும்
என் தலையணை...
உன்னால் நான் சுமக்கும்
காதல்...
என நீயின்றி..
எல்லாம் சுகமே,
என்னைத் தவிர.........
 

என் நெஞ்சத்தை கிழித்து எரிந்த
கண்ணாடித் துண்டுகள் தாம்!

ஆயினும்...இவை
மீண்டும் சேர்ந்தால்
மீண்டு பிறப்பேன்!
அவள் முகம் காண,,,

என் நினைவுகள்
சிறகிழந்த பறவையாய்...

கற்பனையின் கனவுகள்
விழியில்லாத விளக்கொளியாய்...

விழைந்த விருப்பங்கள்
வெறுமையின் சின்னங்களாய்...

அப்பப்பா!

அளவில்லா ஆசைகள்
வீதியுலா சென்றதாம்
விதி கெட்டு வீணற்று போக!

என்றாலும்....
என்ன்ணங்கள் ஈடேறும்
எள்ளி நகைத்தோரை
வீழ்த்த நினைத்தால்!

ஏசிய வார்த்தைகளை
எளிதே புறக்கணித்தால்...!

அவள் நிழலும் நிஜமாய் தீண்டலாம்!
முள்ளின் மீதே மீண்டும் உயிர்க்க...
நான் ஆசைப்பட்டால்

வெளிச்சத்திற்குப்
பயந்து
ஓட்டுக்குள் பதுங்கும்
மெல்லுடலி போல்-
இங்கு  சில
முதுகெலும்பிகள்!

வறுமைக்குப் பயந்து
வாழும் வழி மறந்து
உழைப்பு  ஒய்வு
ஏதும் தெரியாப்
பித்தராகி!

பாவனையா?
பாவம்!விதியா?

எங்கோ உறவுகளைத்
தொலைத்து விட்டு
நகரங்களின்
நடைபாதைகளில்!

நச்சுக் காற்றின்
சுவாசத்தில் !

குப்பைக் கிடங்குகளில்
கோணிப் பையும்-
கிளறும் குச்சியும்
மூலதனமாகக்  கொண்டு!

எச்சில் உணவின் மிச்சம்
கிடைத்த பொழுதில் உண்டு!

கீழ் மேலாய்
மேல் கீழாய்
நெகிழிப் பைக்குள்
முகம் மட்டும் தெரிய
உடல் புதைத்து!

இரவின் கடைசி
உறக்கமும்
பகலின் முதல்
உதயமும் இவர்களாகிப் போக!

மழையிலும் பனியிலும்
இன்னமும்
வாழ்க்கையை
பத்திரப் படுத்துகிறார்கள்!
உண்மை -

நடைபாதைகளின்
இடைவெளிகளில்
எதிராளியை சந்திக்காத
தருணம் வரை!

எந்த இட
நெரிசல்களும்அவர்களை
நெருங்காத வரை !

தொடரும்
வறுமைக் கோலம்!
'அவர்களின்'
அகராதிகளில்
இதுவும் -
ஒரு வகை துறவறம்!

அறியாமை
ஆழத்திலிருந்து அவர்களை
மீட்பவர் இல்லை!

உதவுவோர்  முயன்றாலும்
பிடிவாதத்தின் பிடியை
அவர்கள் விடுவதாய்த்
தெரியவில்லை!

நகரத்தின்  பழகிப் போன
எத்தனையோ
காட்சிப் பதிவுகளில்-
நகரும் இந்த
நத்தை மனிதர்களும்

என் பயணங்களில்
வழித்துணையாக
பயணிக்கிறது,
நம் பயணங்களின்
நினைவலைகள்!

என்னைக் கடக்கும்
புகைவண்டியின்
அதிர்வுகளிலெல்லாம்
என் இதயமும்
தடதடக்கிறது,
நீ என்னைவிட்டு
வெகுதூரம் பயணித்த
நாட்களை நினைத்து