காதலின் கடைசி ஸ்டேஷன் - வையவன்

காதலின் கடைசி ஸ்டேஷன்
வருமுன்பே விழிப்பு வந்து விடுகிறது
உறக்கம் கலைய முகம் கழுவுகையில்
தீஞ்சுவையோடு கழிந்த
இன்பப் பயணம் நினைவு வராமல்
இறங்க வேண்டிய சுமையும்
ஏறிக் கடக்க வேண்டிய
மாற்றமறியா நடைமுறைகளின்
மேம்பாலப் படிக்கட்டுகளும்
வெறிச்சோடிய மனத்தோடு
வெளியுலக அவசரங்களும்
மட்டுமே முந்தி நிற்கின்றன
அவளது கதகதப்பும்
அவளது வாசனையும்
இன்னும் முற்றிலும்
அகலாத அந்தப் போர்வையை
மடித்துத் தயாராகிக் கொண்டிருக்கும்
அவளும் அதற்கு முந்திய
இரவுகளின் இருளை
எரித்து எரித்துச் சிரித்த
நிலவும் நட்சத்திரங்களும்
ஒரு முடிவோடு தான் காத்திருக்கின்றன
இனி அவளை முத்தமிட முடியாது
அதே நிலவும் அதே நட்சத்திரங்களும்
அவளைப் போலவே கூடவே
வந்தாலும் அவர்கள்
அந்தப் பழைய அவர்களல்ல
காதல் மங்கித் தேய்ந்து போனதை
இமைகள் மூடி மூடி நினைவூட்டுகின்றன
ஏற்க விதிக்கப்பட்டிருக்கிரோம் எல்லாருமே