இந்தக் கவிதை - பொன்.வாசுதேவன்

தனிமையின் உப்பரிகையில்
தன்னைத்தானே செவியுற்றுக்
களித்துக் கொண்டாடி
துயரயிசை மீட்டி
அழித்தும் திருத்தியும்
அலைக்கழித்தும்
விடாப்பிடியாக இழுத்துச் செல்கிறது

குரல்களற்ற மனவெளியில்
மீண்டும் மீண்டும் வாசித்து
உறுதிப்படுத்திக் கொள்கிறேன்

பிரக்ஞையற்றுப் பறக்க யத்தனிக்கும்
பறவையின் லாவகத்துடன்
எழுத்துக் குறிகளிட்ட
சதுர வில்லைகளின்
மென்னழுத்தங்களில் ஒளிர்ந்து
திரையில் வந்தமர்கிறது இந்தக்கவிதை