கண்ணாடி சன்னல்கள் வைத்த படிக்கும் அறை
சுற்றிலும் வேப்ப மரமும், மேப்பிள் மரமும்
வீட்டின் பின்னே காடு
கதை எழுத கணினி
இசையுடன் கூடிய எழுதும் இடம்
அலுப்படைகையில் சன்னல் வெளியே
நூறு நிறத்தில் பறவைகள், அணில்கள்
மதமற்ற உலகம், நிறமற்ற மனிதர்கள்
நீலக் கடலும், பச்சை ஏரியும்
தாயின் அன்பும் வேண்டும்...வேண்டும்.

வாகன ஓசையும், மக்கள் ஓசையும்
மதத்தின் வெறியும், மனித வெறியும்
கட்டிடங்கள் இடிவதும், விமானம் வெடிப்பதும்
பசியும், பொறாமையும்
வெறுப்பும், போட்டியும்
அமைந்த நாட்கள் மட்டுமாவது
அண்ட சராசரத்தின் கறுப்புத் துளையே
என்னையும் விழுங்கி விடு
கீழே விழும் இடமாவது
என்னுடைய காணி நிலமாக வேண்டும்

நினைவில் பால்யம் அழுத்தம்
பொழுதுகளில்
தொலைபேசியில் அழைக்கிறாள் சகோதரி

உறவுக்கூடத்தில் சூன்யமாகிவிட்ட
என் பகுதியின் இருளை
தடவிக் கொடுத்தபடியே நலம் விசாரிக்கிறாள்

அலுவல், இருப்பிடம், போக்குவரத்து,
அனைத்தும் விசாரித்து முடித்தவள்
நடக்காது என்றாலும் நப்பாசையோடு
கேட்கிறாள் ஒருமுறை வீட்டுக்கு வந்துட்டு போயேன் என்று

அவதாரத்தை சகிக்க முடியாதவளுக்கு
ஆன்மாவையாவது சந்தித்துவிடும் பிரயாசை போலும்

அன்பின் அட்சயம் நீ
பாசத்தின் சிகரமும் நீதான்.

அன்புத்தொட்டில் முதல்
உடல்,உறவு, உலகம்,உணர்வுகளை
அறிமுகப்படுத்திய
முதல்
ஆசிரியை நீதானே!

உதிரத்தை பாலாக்கிய
முதல் விஞ்ஞானியும் நீதான் !

உதிரத்தின் வழியே
நான் சுவாசிக்க “ஒட்சிசன்”
வாழ்ந்துகொள்ள “உணவு”
அன்பு உணர்வு
அனுப்பியவள் நீதானே !

உன் பத்துமாத பரிசோதனையின் பின்
வெளியேறிய
“அக்கினிக்குஞ்சு” நான்.
கவலைப்படாதே….
அழிக்கப்பிறந்தவனல்ல நான்
உலகம் வாழப்பிறந்தவன்.

உன் கோபுர கர்ப்பகிரகத்தில்
சிம்மாசனம் இல்லையேல்
இந்தப் பூமியில்
எனக்கேது அரியாசனம்

என் தந்தை கீறிய
பேனாக்களின் காயங்களால்
எழுதி,
இருத்தி,
வளர்த்து ஆளாக்கிய
இந்தப் “பிள்ளைக் கவிதை”
அதன் சுவடுகளை மறக்காமல்
பற்றிக்கொண்டிருப்பது
உன்
“தொப்பூழ்கொடியை”

நீ கொடுத்த வீரப்பாலால்தான்
இப்போதும்
புயலை எதிர்க்கும் சக்தி
எனக்குள்.

இந்தப் “பிள்ளைக் கவிதை”யின்
கவிதாயினி நீ…
ஓ…
தாலாட்டு இசையமைத்த
முதல் “இசைச்சிற்பி”
நீயல்லவா….
அதுதான்
அப்போதும் இப்போதும்
ஏன் எப்போதும்
உன் தாலாட்டின்
ரசிகன் நான்…

இந்த பூமியில்
உயிர் நட்சத்திரங்களை பயிரிடும்
“விவசாயி” நீதான்
உன் உதிரத் தண்ணீரினால்
இந்த பூமி வயல்களில்
மனிதப் பயிர்கள்
எழுந்து நிற்கின்றன.

உலக உருண்டையை
உருவாக்கும்
உன் கருணையின் கைகள்
உன்னதமானது
ஆதாலால்
இன்னமும் இந்த உலகம் உய்ய
உன் மூச்சு வேண்டும்
உன் இடுப்பு வலிக்கவேண்டும்

என் வீடு அந்த கடைசியில்
என்றால்
உன் வீடு இந்த கடைசியில்

என் வீட்டருகில் குளமும்
குளம் சுற்றி பூக்களும்
உன் வீட்டில் "கும்" என்று நீயும்
உன் கூந்தல் நிறைய பூக்களும்

தண்ணீர் எடுக்க என் வீடு கடப்பாய்
அதை நான்
நீ வரும் பொழுது
தீபாவளியாய்
போகும் பொழுது
பொங்கலாய்
நினைப்பேன்.

உன் நிறை குடம் தழும்பி உன்னை
அனைக்க தாவுவது தெரியாது உனக்கு
ஆனால் நான் ஓரக்கண்ணால் பார்ப்பதை மட்டும்
"பரதேசி" 'பார்க்குது பார் ' என்பாய்

நீ பொய் சொல்ல மாட்டாய்
நான் பரதேசி தான்
உன் தேவதை உலகத்தில் மறதியாய்
பிறந்ததற்கு மன்னித்து விடு!

வழியில் தோழி வந்தால்
குடத்தில் நீர் எடுத்து
முகத்தில் தெளிப்பாயே
அதில் பன்னீர் எல்லாம்
பரதேசம் போய் விடும் போ!

ஒரு நாள் நீ தெளித்த நீர் உன் தோழி மீது படாமல்
என்மீது பட்டதும் உன் பற்கள் உதடு கடித்ததே
அன்று தண்டனையை தப்பாய் கொடுத்து
தப்பித்துவிட்டாய் என நினைத்தேன்

நீயும் நானும் காதலித்த பிறகு
என் கை ஓர் நாள் உன்னை கட்டி அணைத்தது
நீ ஒரு நிமிடம் மௌனமாகி பின்பு என் உதட்டில்
உன் உதடு பதித்தாய்

அன்று தான் புரிந்தேன்
ஒரு சில தவறுகளுக்கு ஒருசில
தவறான தண்டனைகள் தான்
சரியாக பொருந்தும் என்று

என்னை...
மறந்து விடு என்று
அவள் சொன்ன நிமிடத்தில்
நான் இறந்து விட்டேன்!
வாழ்கிறேன் அவள் நினைவு
என்னும் உயிரில்

மலர்கள் மலர்வதும்,
மணம் பரப்புவதும்
பலனை எதிர்ப்பார்த்தா?

சேவல் கூவுவதும்,
மயில் ஆடுவதும்
மதுவின் கிறக்கத்தினாலா?

தென்றல் வீசுவதும்,
மழை பொழிவதும்
அரச கட்டளைக்கு அடிபணிந்தா?

குழந்தை அழுவதும்,
பாவ மன்னிப்புக் கோருவதும்
கடவுளுக்கு பயந்தா?

இரவும், பகலும்
ஒன்று சேராமல் இருப்பது
இயற்கையின் விதியா?

பகலில் நிலவும், விண்மீனும்
மறைந்து போவது
சூரியனின் சூழ்ச்சியா?

பிறப்பும், இறப்பும்
நித்தமும் நிகழ்வது
சூன்யத் தத்துவமா?

மாயை
கன்னி அவள் காத்திருக்க
கண்ணன் அவன் தோள்கொடுக்க
அன்பு நெஞ்சம் கலந்திருக்க
ஆசை உள்ளம் சமயம் பார்த்திருக்க
கனவு உலகம் கவர்ந்திழுக்க
இளமைக் கடல் ஆர்ப்பரிக்க
நாணத்திரை அகன்றிருக்க
ஆனந்த வேட்கையில் ஜீவன் மூழ்கியிருக்க

உலகமும், உயிர்களும் சற்றே மறைந்திருக்க
பக்தியும், பயமும் சிந்தையிலிருந்து நீங்கியிருக்க
மிருகம் மட்டும் எஞ்சி நிற்க
மீண்டும் மண்ணில் பிறவியெடுக்க

மோகத்தீயில் முக்குளிக்க
வாலிபத்தை வரமாய் கேட்க
தேவதையை தனது இளமைக்கு
துணையாய் கொடுக்க
மண்டியிட்டு மருகுகிறது
மானிடனின் நெஞ்சம்

மாயையின் வலையில் வசமாகச்
சிக்கிச் சுழன்றபடியே...

- ப.மதியழகன்

போ 2009 வா 2010
போ 2009 ஏ!
போர் முடிந்த பூமியானாய்
நன்றி
அங்கு உலை வைக்கப்பட்டது
உயிர்கள்

இந்த மயான பூமியில்
இனி யார் அங்கு
மனிதப்பயிர்கள் வளர்ப்பது?

ஆராய்ச்சியாளர்களே!
உயிர்ச்சுவடுகள் ஏதும்
அகப்படுகிறதா?

அழுகுரல்கள் ஏதும்
கேட்கிறதா?
ஊன் வடிந்து
உயிராவது ஒழுகுகிறதா?
பாருங்கள்
எங்காவது மானுடம்
தெரிகிறதா என்று?

தமிழ் கொன்ற
2009 போகட்டும்
தமிழ் கொண்டு
2010 ஆளட்டும்

வாருங்கள் இனி
ஊர் கூடித் தமிழ்
தேர் இழுப்போம்
2010 இல்

இனியாவது
மூன்றெழுத்துக்களைக்
காப்பாற்றுவோம்
உயிர்,
தமிழ்.

வா 2010 தே

வரும் வருடம்
நலம் தரும்
வருடமாகட்டும்

வாசிக்கப்படாமல் போன
பலபக்கங்கள் கொண்டு
வாழ்கைப் புத்தகம்
எழுதுவோம்
புது வருடத்தில்
வாருங்கள் தோழர்களே

மனசு
புதைந்த நாட்களை
மறப்போம்
அங்கு
அனுபவக்காற்றைச்
சுவைத்து
வாழ்க்கை வரம்புகளில்
வழுக்காமல்
நடப்போம்

வா
புதுவருடமே...


சுவாசிக்க
நல்ல காற்று தா
கடலோரம் காதல்
கவிதை வாங்க
தமிழலை கொண்டுவா

கிராமங்கள் தோறும்
மழலைகள்
மடியினில்
மடிக்கணணிகள்
கொண்டுவா..
இணையத்தில் கிராமத்து
தமிழ்ப்பூக்கள்
நிதம்பூக்க வேண்டுமல்லவா

நிஜங்களைக் காணும்
கனவுகள் கொண்டுவா
நிம்மதியாய்
உறக்கம் கொள்ள
கவலைகள் மறந்த
நிலவு கொண்டுவா

கண்ணாடி வாழ்கையை
கவனமாய்
கொண்டுசெல்ல
வா
புது வருடமே
உன்னை விட
எனக்குத் தெம்பு
இருக்கிறது
இருந்தாலும்
உன் வரவு நல்வரவாகட்டும்

மனதுக்கு வெள்ளையடித்து
உன்னை வரவேற்போம்

கண்களில் விளக்கேற்றி
உன்னை
வெளிச்சப்படுத்துவோம்

 மரம் செடி இலைகள் போல
மண் வாழும் உயிர்கள் போல
மூச்சுவிடத் தெரிந்த முதலை
நீருக்குள் எதற்காய் போச்சு
கூடுகள் குகைகள் இன்றி
நீரடியில் உறங்கலாச்சு.

நரிக்குகையில் சிங்கம் மோதும்
குயில் முட்டை காக்கைக் கூட்டில்,
காக்கைகள்? மனிதர் வீட்டில்
புற்றுமண்ணில் எறும்பு கட்ட
பாம்புக்கு அதுவே கட்டில்
உன் சுவர் எனது வீட்டில்
என் கலப்பை உனது வரம்பில்
அடுத்தவர் உழைப்பில் சுகிக்கும்
எண்ணமே முதலைக்கில்லை. நீரடி எல்லாம் இங்கே
பூமித்தாய் கருப்பைப் போல
எல்லைகள் இல்லா தேசம்
திசைகூட அழியும் ஆங்கே
மனிதர்கள் பிரித்துப் போட்ட
நிலம் பார்த்து சோகத்தோடு
அழுவதே முதலைக் கண்ணீர்
தெரிந்தபின் குறை சொல்லாதீர்

மலர்கள் மண்டிக் கிடந்த
புல்வெளிப் புடவை உடுத்திய
பூங்கா பெண்ணின் மடியில்
நீ புத்தகங்களை தள்ளி வைத்து
என்னை மடியில் அள்ளி வைத்து
ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருக்கையில்
பதற்றத்துடன் எழும்பிப் போய்
பார்வையற்ற ஒருவரின்
கரம் பிடித்து
நீ சாலை கடக்கச் செய்த
அந்த ஒரு நொடியில் தான்
நம் காதலுக்கான கண்ணியம்
மறைந்திருந்தது!
காதலின் தேவதையைக் கண்டது போல்
என் உள்ளமும் உறைந்திருந்தது

பாரத தேசமென்று பெயர் சொல்லு வார்-மிடிப்
பயங்கொல்லு வார்துயர்ப் பகைவெல்லுவார்     

வெள்ளிப் பனிமலையின் மீதுலவு வோம்;அடி
மேலைக் கடல்முழுதும் கப்பல் விடுவோம்
பள்ளித் தலமனைத்தும் கோயில் செய்கு வோம்;எங்கள்
பாரத தேசமென்று தோள் கொட்டுவோம்.     

சிங்களத் தீவினுக்கோர் பாலம்அமைப் போம்;
சேதுவை மேடுறுத்தி வீதிசமைப் போம்;
வங்கத்தில் ஓடிவரும் நீரின்மிகை யால்
மையத்து நாடுகளில் பயிர்செய்கு வோம்.

வெட்டுக் கனிகள்செய்து தங்கம்முத லாம்
வேறு பலபொருளும் குடைந்தெடுப் போம்;
எட்டுத் திசைகளிலுஞ் சென்றிவைவிற் றே
எண்ணும் பொருளனைத்தும் கொண்டுவரு வோம்.

முத்துக் குளிப்பதொரு தென்கடலி லே
மொய்த்து வணிகர்பல நாட்டினர்வந் தே,
நத்தி நமக்கினிய பொருள்கொணர்ந்து
நம்மருள் வேண்டுவது மேற்கரையி லே     

சிந்து நதியின் மிசை நிலவினிலே
சேரநன் னாட்டிளம் பெண்களுட னே
சுந்தரத் தெலுங்கினில் பாட்டிசைத் துத்
தோணிக ளோட்டிவிளை யாடிவரு வோம்

கங்கை நதிப்புறத்துக் கோதுமைப்பண் டம்
காவிரி வெற்றிலைக்கு மாறுகொள்ளு வோம்;
சிங்க மராட்டியர்தம் கவிதைகொண் டு
சேரத்துத் தந்தங்கள் பரிசளிப் போம்

காசி நகர்ப்புலவர் பேசும்உரை தான்
காஞ்சியில் கேட்பதற்கோர் கருவிசெய் வோம்;
ராசபுத் தானத்து வீரர்தமக் கு
நல்லியற் கன்னடத்துத் தங்கம் அளிப் போம்     

பட்டினில்ஆடையும் பஞ்சில் உடை யும்
பண்ணி மலைகளென வீ திகுவிப் போம்;
கட்டித் திரவியங்கள் கொண்டு வரு வார்
காசினி வணிகருக்கு அவைகொடுப் போம்.

ஆயுதம் செய் வோம்நல்ல காகிதம்சேய் வோம்;
ஆலைகள்வைப் போம் கல்விச் சாலைகள்வைப் போம்;
ஓயுதல்செய் யோம்தலை சாயுதல்செய் யோம்;
உண்மைகள் சொல் வோம்பல வண்மைகள் செய்வோம்.

குடைகள் செய் வோம்உழு படைகள்செய் வோம்,
கோணிகள் செய் வோம்இரும் பாணிகள் செய் வோம்;
நடையும் பறப்புமுணர் வண்டிகள்செய் வோம்;
ஞாலம் நடுங்கவரும் கப்பல்கள்செய் வோம்.

மந்திரம்கற் போம்வினைத் தந்திரம்கற் போம்;
வானையளப் போம் கடல் மீனையளப் போம்;
சந்திரமண் டலத்தியல் கண்டு தெளி வோம்;
சந்தி தெருப்பெருக்கும் சாத்திரம்கற் போம்.

காவியம்செய் வோம், நல்ல காடுவளர்ப் போம்;
கலைவளர்ப் போம் கொல்ல ருலைவளர்ப் போம்;
ஓவியம்செய் வோம் நல்ல ஊசிகள்செய் வோம்;
உலகத்தொழிலனைத்து முவந்துசெய் வோம்.

சாதி இரண்டொழிய வேறில்லை'யென் றே
தமிழ்மகள் சொல்லியசொல் அமிழ்தமென் போம்;
நீதிநெறி யினின்று பிறர்க்குத வும்
நேர்மையர் மேலவர்; கீழவர்மற் றோர்