மரங்கள் வாய்விட்டுப்
பேசுவதில்லை
வெட்டி வீழ்த்தி
ஒரு கிளையைக்
கொண்டு போய்
கண்காணாத தேசம்
ஒன்றில் நட்டால்
அப்போது பேசும்
அதே கிளை இலை
காய்கனி மொழியில்

பெரும்பாண்மையான காலங்களில்
நாம் அடிமைப் படுத்தப் பட்டிருக்கின்றோம்
பெரும்பாண்மையினரால்...

உணர்வுகள்
ஒடுங்குமளவிற்கான அடிகள்
உள்ளும் புறமும்

இருப்பினும்...
இருப்பினும்...
மார் தட்டிக் கூறுவேன்..

மனித உரிமைக்காய் முழங்கும்
எம்மினத்தால் தான்
ஊருக்கு ஒதுக்குப் புறமாய்
இன்னும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது
“இரட்டைச் சுடுகாடு”

 

இருண்டே
கிடந்ததென் உலகம்
உன்னைக் காணும் வரை
 
வெளிநாடு இல்லையென்றும்
வீண்வேலை எழுத்தென்றும்
கை பத்தா சம்பளமும்
கால்நீட்டத்
தலைமுட்டும் வீடென்றும்
 
எத்தனையெத்தனை
காத்திருப்பும், கைகழுவலும்
 
நாய் நா வடியும்
கோடையாய்
வறண்டிருந்தது வாழ்க்கை
 
எல்லாமுமற்று நிற்கையில்
உன்னைக் கொண்டு

என்னைப் போர்த்தினாய்
 
புறக்கணித்துக் கடந்தவர்கள்
மீண்டும் வருகிறார்கள்
வாழ்க்கையின் புறக்கணிப்பால்
 

வாழ்ந்து பார்க்க
வாழ்க்கை இன்னும்
கொஞ்சம் மிச்சம் இருக்கு!

படுக்கை தனில் மல்லாந்து
படுத்து கொண்டு
மரணத்தை சுழலும் காற்றாடியின்
அருகில் வைத்து கொண்டு இருக்கும்
தாத்தாவுக்கு பேரக்குழந்தையின்
பிஞ்சு கரங்களில்
வாழ்க்கை இன்னும்
கொஞ்சம் மிச்சம் இருக்கு!

வறுமையின் பிடியில் சுரக்க மறுத்தாலும்
தன் மார்ப்போடு அணைத்து
குழந்தைக்கு தாய்ப்பால் கொடுக்கையில்
ஓர் ஏழைத் தாய்க்கு
வாழ்ந்து பார்க்க
வாழ்க்கை இன்னும்
கொஞ்சம் மிச்சம் இருக்கு!

கழுத்தை நெரித்திடும்
கடன் தொல்லையில்
வீட்டை விற்று விட்டு
வெளியேறும் பொழுதினில்
தன்னோடு வாலை ஆட்டிக் கொண்டு
தெருவோரம் நிற்கும்
நாய்க்குட்டியைப் பார்க்கையில்
கடனாளி ஒருவனுக்கு
வாழ்வதற்கு இன்னும்
வாழ்க்கை மிச்சம் இருக்கு!

எனக்கும் உனக்கும்
8 நாளில் மடிய போகும்
பட்டாம்பூச்சிக்கும்
வாழ்ந்து பார்க்க வாழ்க்கை
இன்னும் மிச்சம் இருக்கு

நாளைக்கு எண்ணிக்கொள்ளலாம்
இன்று எண்ணாமல் விட்ட
நட்சத்திரங்களை

வேட்டுச் சத்தம்
மிரண்ட மாடு
தொழுவத்திலிருந்து
அறுத்துக் கொண்டோடியது

வசந்தத்தை
எதிர்பார்த்து
மரமும்,மக்களும்

முன்பனி
பின்னிரவில்
ஊளைச் சத்தம்

வேனிற்காலம்
நீர்ச்சுனையில்
காகங்கள் நீராடும்

இருள் கவிந்த வானம்
வெளிச்சத்துக்கு
விடைகொடுக்கும்

நதிநீரில்
அகல்விளக்கு
லாவகமாய் மிதக்கும்

நிச்சயமாய் தெரிகிறது உன்னுள்
தொலைந்துவிடுவேன் என...
தொலையாமல் இருக்க என்னவெல்லாம்
செய்ய வேண்டுமோ
அத்தனையையும் கவனமாக
நினைவில் கொள்கிறேன்.
செய்துவிடக்கூடாது என...

ஒவ்வொரு செல்லிலும்
ஹை டெஸிபலில்
அதிர்ந்து கொண்டிருக்கிறது
சத்தமே இல்லாமல்
நீ சிந்திவிட்டு போன சிரிப்பு

விரல்களை விலக்கி கொண்டே
விவரமாய் விலகிப்போகிறாய்.
பாவம் விழிகளில் சிக்கிக்கொண்டதை
அறியாமல்!

இடப்பெயர்ச்சி என்பதை நீயறிவாய்
இதழ்பெயர்ச்சி என்பதையும் நீயறிய
வேண்டும் என்பதே என் ஆசை.

எதற்கு சாப்பாட்டில் மிச்சம் வைக்கிறாய் என்று
கோபித்துக்கொள்கிறாய்?
என்ன செய்வது
உன் இதழ்களில் பரிமாறிப்பாரேன்
ஒரு பருக்கையின்றி தின்று தீர்க்கிறேன்.

உன் இதழ்கள் சத்தமிட்டு பேசுவது
பிடிக்கவில்லை எனக்கு.
ஒரே ஒரு அனுமதி தருகிறேன்
வேண்டுமானால் முத்தமிட்டு பேசிக்கொள்

 
சூரியன் மங்கிவிட்டது
நிலவு உதித்துவிட்டது
இருளில் முழ்கிவிட்டது பூமி
"மின்சார தட்டுப்பாடு"

குளிர் காற்று என்னை கடந்துசெல்ல
தூங்கிக் கொண்டு
இருந்த
என்னை தட்டி எழுப்பியது
சாறல் காற்று....

என்னருகே மழைநீர்
சொட்டிக் கொண்டு
இருந்தது!
என்னை சுற்றி எங்கும்
இருட்டு
எட்டிப் பார்த்தேன்
ஊருக்கு மத்தியில் உச்சி கோபுரத்தில்
ஒரு மின்விளக்கு
எரிந்துகொண்டு இருந்தது...

ஒத்தையா நின்னு ஊருக்கே
வழி காட்டியது...
".......ஊருக்கே பெரியமனுசன் நான் தான்"
"........நான் இருக்கிறேன் நீங்கள் செல்லுங்கள்"
"........நானே கடவுள் நானே முதல்வன்"
"........ஒத்த விளக்கு ஒன்னு கோபுரத்தில்
இருக்கு எல்லோரும் பாத்துக்குங்கோ"
என்று சொன்னதோ!
அது கோபுரத்திற்கும் அதில்
வாழும் சிற்பங்களுக்கும்
உண்டான ரகசியம்.................
 

 
அந்த குட்டிப் பெண்ணின்
சிரிப்பில் அப்படி என்னத்தான்
இருக்கிறதோ தெரியவில்லை

கொள்ளைக் கொள்ளையாய்
அவள் வெள்ளைச் சிரிப்பில்
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்
என்னைக் கொள்ளையடித்துக்
கொண்டு போய்விட்டாள்

அவள் ஒவ்வொரு முறை
மலர்ந்த போதும் என் மனதில்
ஈரமாய் ஒன்றிரண்டு பனித்துளிகள்
 அவள் வாய் நிறையச் சிரிக்கும்போதுதான்
மகிழ்ந்திருத்தலின் மகத்துவம் புரிகிறது

என்னச் செய்வது...? கேட்கும்போதெல்லாம்
பூ பூத்துச் சொரிய சிலருக்கு மட்டும்தான்
வாய்த்திருக்கிறது!
ஒவ்வொரு புன்னகையின்
முடிவிலும் நான்தான்
உடைந்துபோனேன்

அந்த நொடி அப்படியே
உறையாதா என்ற
எதிர்பார்ப்பிலும்...

மீண்டும் அந்த நாட்கள்
எனக்கும் வாய்க்காதா
என்ற ஏக்கத்திலும்

இன்னும் கூட உன்னிடம் உரைக்காத
காதல் எவ்வளவோ மிச்சம் இருக்கிறது
உனக்காய் எழுதி கொடுக்காமலே
கசக்கி போட்ட காகிதங்களிலும்,

நடு இரவின் கடிகார ஓசையின் ஊடே
யாரும் அறியாமல் என் கண் சிந்தும்
சில துளி ஈரங்களிலும்

விரித்த புத்தகமும்
திறந்த பேனாவுமாய்,
கண்கள் மூடி
சன்னலோரம் அமர்ந்து
நான்
கவிதை தேடும் தருணங்களில்,
கவிதைகள்
சத்தமில்லாத பாதங்களோடு
பார்வையில்லா சன்னலைப்
பார்த்தபடி கடந்து போகும்