காற்று வெளியிடைக் கண்ணம்மா, - நின்றன்
காதலை யெண்ணிக் களிக்கின்றேன் - அமு
தூற்றினை யொத்த இதழ்களும் - நில
வூறித் ததும்பும் விழிகளும் - பத்து
மாற்றுப்பொன் னொத்தநின் மேனியும் - இந்த
வையத்தில் யானுள்ள மட்டிலும் - எனை
வேற்று நினைவின்றித் தேற்றியே - இங்கோர்
விண்ணவ னாகப் புரியுமே!
நீயென தின்னுயிர் கண்ணம்மா! - எந்த
நேரமும் நின்றனைப் போற்றுவேன் - துயர்
போயின, போயின துன்பங்கள் நினைப்
பொன்னெனக் கொண்ட பொழுதிலே - என்றன்
வாயினி லேயமு தூறுதே - கண்ணம்
மாவென்ற பேர்சொல்லும் போழ்திலே - உயிர்த்
தீயினி லேவளர் சோதியே - என்றன்
சிந்தனையே, என்றன் சித்தமே!
- சி. சுப்ரமணிய பாரதியார்

 
தூர தேசத்துப் பறவையின் வருகையால்
குதூகலிக்கும் மனது
பொழுதுகளில்
தொட்டியில் வளர்க்கும் மரமாய்
முடக்கிப் போடுகிறது உணர்வை

விரிசலுற்ற மண்குடமாய்
விரயமாகும் சிலதில்
கசிகிறது இயலாமை

கடக்கும் போது இல்லாதது
கடந்த பின்பு துளைக்கும்
ஈயத்துண்டின் கழிவாய்

தங்கிப்போகும் வாசம்
மறக்கும் முன்பேயே
எங்கோ புள்ளியாய் மறைந்துப்போகும்
மிச்சத்திலெழும் ஆவி

புரட்டிப்போடும் நினைவுகளில்
பதிந்து முளைக்கிறது இளங்குருத்தாய்
ஓர் ஈர்ப்பு
சூட்சுமதாரியின் முடிச்சவிழும் போது
புதிதாய் உதிக்கிறது
உறவின் மீதான உறவு

இருவரிப் புலவன் புகழ் பாடினாய்!
வள்ளுவனை மனதுக்குள் திட்டிக் கொண்டேன்.
இரு வரிகளில் என்ன, இப்பூவுலகில்
இரு சொல்லிலும் கவிதைகள் உண்டென்றேன்.

இரு சொற்களிலா கவிதை? என்றாய் நம்பாமல்.
'உன் சிரிப்பு' என்றேன் உன் பார்வையைப் பிரியாமலே.
சிரித்துக்கொண்டே 'இன்னும் ஒன்று' சொல்ல சொன்னாய்.
'நம் காதல்' என்றேன் சிறு நம்பிக்கையோடு!

ஒரு நொடி உன் பார்வை புயலுக்குள் சிக்கித் தடுமாறினேன்.
'போதும் போதும்' என்றே செல்லமாய் கோபித்துக் கொண்டாய்.
'ஒரு சொல்லில் கவிதை முடியுமா??' என்று சவால் விட்டாய்.
மருகனம் மீண்டது மனம்! மெதுவாய் 'நீ' என்றேன்.

விழிகளுக்குள் என்னைப் புதைக்கும் உன் விழிகளை
ஆழப் பார்த்தேன். அருகில் வந்து அணைத்துக்கொண்டாய்.
சொல்லொன்றும் இல்லாமலே கலந்துவிட்டேன் நான் உன்னோடு.
என்றும் சொல்லே இல்லாமல் கவி பாடும் நீ என்னோடு

மனவெளிக்குள்
ஏதோவொரு வெற்றிடம்
எதைப் போட்டு
நிரப்புவது அதை

இரு விளிம்பு
நிலைகளுக்கு மத்தியில்
என் மனம் ஊசலாடுகிறது

தவறுகளைத் திருத்திக் கொள்ள
கடந்த காலத்தில் நுழைய முடிந்தால்
நன்றாக இருந்திருக்கும்

காலில் முள் தைத்தாலும்
கண்கள் தான் அழுகிறது

சாலையோரத்தில் குடியிருப்பவர்களுக்கு
வானமே கூரையாக அமைகிறது

நேற்று தந்த முத்தத்தின் ஈரம்
இன்னும் காயவில்லை

உன்னைக் காணும் போதெல்லாம்
ஆனந்தத்தில் கண்கள்
பனிக்கிறது

ஒவ்வொருத்தருடைய முடிவும்
யாரோ ஒருவருக்காக நெருடலாக
அமைகிறது

உறக்கத்தில் மனக் குப்பைகள்
எரிகின்றன
உள்ளக் கோப்பை காலியாகிறது

என்னைப் பார்த்துத்தானே
கூறினீர்கள் ...
தாயை அம்மா என்று !

பெற்ற தாயே தன்
சிசுவுக்குப் பால்தர மறுக்கும்
இக்காலத்தில்-நான்
மறக்கவில்லையே உங்களின்
சிசுவுக்குப் பால் தர !

காய்ந்த தீவனம்,
வடிகட்டிய நீர்,
மிஞ்சிய  சாதம்,
இப்படி உன்னில் எஞ்சியதையே
எனக்கு நீ அளித்தாலும்
உனக்கு நான் அளிப்பது
சுத்தமான கலப்படமில்லா பால் தானே !

என்னில் ஊசி மருந்து செலுத்தி
என் ரத்தத்தை உறிஞ்ச
எவர் கொடுத்தார் உனக்கு அதிகாரம்?
ஏனிந்த பேராசை !

என்னில் செலுத்தும்
ஒவ்வொரு ஊசியும் உன்னைப்
பெற்றவளின் மார்புக் காம்பில்
செலுத்துவதற்குச்  சமம்.

நானாகக்  கொடுத்தால்
பால்.
நீ ஊசியால் கறந்தால்-அது
என் ரத்தம்.

வேண்டாம்  மகனே!
நானே விரும்பிக் கொடுக்கிறேன்
வாழும் வரை !

என்னை வீழ்த்தித் தான்
குடிப்பேன் என்றால் அது
பாலல்ல....விஷம்

தழுவும் ஈரக்காற்றில்
இலைகளை உதிர்த்தவண்ணமிருகின்றன
மிக உயர்ந்த யூக‌லிப்டஸ் மரங்கள்.

யாருமற்ற தெருக்களில்
அலைந்து தொலைகின்றன வெள்ளை நிழல்களும்
கருத்த மழை முகில்களும்.

எங்கிருந்தோ வந்து
எனைக் கடந்தபடி இருக்கின்றன
பெரிய நீல‌ வண்ணத்துப்பூச்சிகள்.

குடைகளுக்குள்
யாரோ பேசிய‌வாறு போகிறார்கள்
எதையோ.

மழைநீர் கோர்த்த
பசுந்த கிளைகளை உலுக்க
சிதறுகிறது

குளிர்ந்த கின்னர இசையொன்று.
இன்றும் சந்திக்க நேருகிறது

நீயற்ற வேளைகளை.
யாரிடமும் பேச தோனுவதில்லை.

சூழும் தனித்த இரவை
தடுத்து நிறுத்த வழியேதுமின்றி நானிருக்க
ச‌ன்னல் கண்ணாடியில் மழைநீராய்
உருகி வழிகிறது இம்மாலை மழை நேரம்

இரகசியங்களின் இரகசியக் காப்பளனே!
உன்னிடம் தான் எத்தனை
விடை தெரியா வினாக்கள்!

உயிர்த் தோழனின் இடரறிகையில்
உள்ளமே  உறைகிறதே!
உலக மக்களின் குறை கேட்கும்
உன் உள்ளம்?
ஓ! அதான்
கல்லாய் நீ காட்சி தருகின்றனையோ?

தன்னம்பிக்கையை விட
உன்மேல் நம்பிக்கை வைத்து
வாழும் பாமரர்கள் பல்லாயிரம்!
தங்கள் உடல் வருத்தி
இவர்கள் செலுத்தும் நேர்த்திக்கடன்கள்தான்
உன் விருப்பமா?
எங்கள் உடல் வருந்தினால் தான்
உன் அகம் குளிருமோ?

என்ன ஒரு கடவுள்!!

பாவமன்னிப்பு வழங்கும்
பரமபிதாவே!
‘ஒரு பாவத்தின் விலை என்ன?’
என்று மேலும் மேலும்
பாவம் செய்யும் தீயவர்களுக்கும்
பாவமன்னிப்பா!!

போலிச்சாமியார்கள்,
சாதிக்கலவரங்கள்,
இயற்கை சீற்றம்
போன்ற  சமயங்களில்
உன் மேலுள்ள
அவநம்பிக்கை மேலும்
வழுப்பெறுகிறதே!!

புராண காலங்களில்
பிறப்பெடுத்த நீ,
இந்தக் கலியுகத்திலும்
பிறப்பெடுத்து எங்களை
நல்வழிப்படுத்தலாமே!!

உன்னை வணங்க
நினைக்கும் ஒரு நொடிப்பொழுதில்
இத்தனை வினாக்களா?
இதற்கு எங்கள்
தேர்வு வினாத்தாள்
எவ்வளவோ மேல்!!

நீ இருப்பது
உன்மையெனில்,
ஒரு வகையில் நன்றி
சொல்ல விழைகிறேன்!
எனக்கு கிடைத்த
நண்பர்களுக்காக!!!

இறுதியில் உன்முன்
கோவிலில் நிற்கிறேன்.,
கடுகளவு நம்பிக்கையின்
காரணமாய்!

அருகில் சிறு குழந்தை ஒன்று
என்னைப் பார்த்து
‘பூ மொட்டின் புன்முறுவல் போல’
புன்னகை பூக்கிறதே!
ஓ! அக்குழந்தையின்
உருவில் நீ யா?
அக்கள்ளம் கபடமற்ற
புன்முறுவல்தான்
உன் ஆசிர்வாதம?
ஐயோ!!
மீண்டும் ஒரு வினா
வந்துவிட்டதே!!”

உன்னிடம் தான் எத்தனை
விடை தெரியா வினாக்கள்!
இன்னும்

மானசிகனே
எங்கு போனாய்!

உடம்பிலிருக்கும்
உயி​ர் காணோம்

இமை சேர்க்கும்
துயில் காணோம்

மூவேளை பசிக்குமேயந்த
குடல் காணோம்

நீதந்த நாணம்
முகத்தில் காணோம்

பருக்கள் இரண்டில்
இருக்க காணோம்

நெய்யற்ற விளக்கு
ஒளியிடுவதில்லை

பெண்ணரசி மேனியில்
சுயநினைவில்லை

சுயம் புடைபெயர்ந்து
மாயமாய் போனது

போனதால்…

பொன்னிறம் பசலை
உடுத்திக் கொண்டது

வந்தால்…

ஓர்கட்டை ஆவேன்
வரமாட்டானாயின்-
உடன்கட்டை ஏறுவேன்

அவர்-
கைபடா பூச்சர​ம்

மண் தின்னட்டும்
தீ தின்னட்டும்

வலக்கண் துடிக்கிறது
வருவானா?

இடக்கண் வழியே
வெளியேறி போவானா?

எங்கு போனாய்…

“திரும்புவேன் என்றீர்
ஆண்கள் சொன்னால்

அதற்கு-
வாராது போவேனென்று
பொருளா”?

நம்ப வைத்தீர்

கன்னி விழியிற்
அம்பு வைத்தீர்

தீ சாட்சியோடு
அம்மி மிதித்து
திருமணம் முடிப்பாய்
என்றிருந்தேன்
உன்மனமே-
அம்மியாய் இருப்பதை
இக்கணம் கண்டுணர்ந்தேன்.

ஆடவன் காதல்
உடலோடென்பது மெய்தான்

உடலே மெழுகாய்
உச்சியே திரியாய்

காதல் தீயினில்
கடைசிவரை-
உருவழிப்பது பெண்தானே

அணுகுண்டு வார்த்தைகளைக்
கக்கியே பழக்கப்பட்ட
என் பேனா பீரங்கி
ஏன் இன்று பூக்களைச்
சொரிய எத்தனிக்கிறது?
யாராலும் சலனப்பட்டு
போகாத என் இதயம்
இருக்கும் இடம் விட்டு
எங்கேயோ போய்
வந்து கொண்டிருக்கிறது.
காதலுக்கும், நட்புக்கும்,
இனக் கவர்ச்சிக்கும்
இலக்கணம் சொல்லி
வந்த நான்
ஏன் இன்று ஏதோ
ஒன்றுக்கு இலக்கணம்
புரியாமல் இருக்கிறேன்?
எவர்க்கும் அஞ்சாத
என் எழுத்துக்
குழந்தைகள் கூட
இன்று எழுந்து நிற்க
சக்தியின்றி சோர்ந்துவிட்டன.
இல்லை இதுவல்ல நான்.
பூக்களைத் தூவ பூமியில்
வேறு பல பேனாக்கள் உள்ளன.
என் எழுத்துக்கள்
மின்சாரம் பாய்ச்சவே
பிறந்தவை.

நிச்சயமாக...
நான் சலனமற்றவன்

 காய்ந்த வயல்களிலே மேயும்
செம்மறிகளைச் சீண்டி
மின்சாரக் கம்பியில்
ஊஞ்சலாடும்
இரட்டைவால் குருவி விரட்டி
துத்திப்பூ பறித்து தும்பி துரத்தி
ஒடை வாராவதி கீழ்
சேறு குழப்பி
சாலையோர நாவல் மரத்தடியில்
வந்து நின்று
காற்றை அழைக்கிறான்
ஆட்டுக்காரச் சிறுவன்
காற்று பழங்களை உலுப்பியதும்
கடைசியாய்ப் பிரியும் நண்பனின் பரபரப்பில்
சேர்க்கிறான் பழங்களை
தூரத்தில் ஒலிக்கின்ற
சாலைபோடும் எந்திரத்தின்
இரைச்சலைக் கேட்டபடி