சகாக்கள் பலர் உண்டு
ஆனால் அவன் ஒருவனை மட்டும்
கேட்டேன்....யார் நீ என்று?

சிரிக்க வைக்கிறாய்...
நீ இல்லையெனில்
சிறகிழக்க செய்கிறாய்...

அழ வைக்கிறாய்...
உன் அரவணைப்பில்
அழுகையை ரசிக்க செய்கிறாய்...

என்னை வெறுத்த காதலை
கை விட்டேன்...சகா!
உன் கரங்களை பிடித்து கொண்டு!

கவலையை தொலைத்தேன்
சகா...உன் கைகுட்டையின் சுவரிசத்தில்..!

உன் நட்பின் ஈரம்
என் விழிநீரை துடைத்தது...

என் உவகையின் உவமை நீ!
என் வாழ்க்கையின் வழித்தடம் நீ!
என் நினைவின் நிழற்படம் நீ!

ஆயினும் உன்னை கேட்டேன்...
யார் நீ என்று?

உன் உறவின் ஈரம்
என் உயிரிலே உறைந்திருப்பதை
எப்படி உணர்த்துவேன்?

நட்பின் விளிம்பில் தத்தளிக்கிறேன்!
நம் உறவு என் திருமணத்தால்
முறிவதை எண்ணி...


சகா யார் நீ?
ஏன் வந்தாய்?
என் செய்கிறாய்?
என்னிடம் ஏன் நட்பை விளித்தாய்?

உன் துணையின்றி
என் ஓடம் கரை சேருமா?
விழைகிறேன்...

நீ எனக்காய்...
என் வாழ்க்கை துணையாக...!

உறவுகளை
கொச்சைப் படுத்தவில்லை!
ஆனால்...

உணர்வுகளை
உரசிப் பார்க்கிறேன்...

உன் சிறகின்றி
நான் உயிர் வாழ்வேனா என்று?

உரைப்பாயா உன் பதிலை

 பிடிவாதம் பிடிக்கும்
செத்துப்போன
கணவனின் ஜாடையிலான
சின்னவளுக்கு
எவர்சில்வர் தட்டை
எடுத்துக் கொடுத்து
பெரியவனையும்
அவசரப் படுத்துவாள்
சீக்கிரம் போங்கலே
யாராவது வந்துரப் போராக
எழவு கேக்கதுக்கு

வீட்டைப்பூட்டித்
தெருவில் இறங்கியவள்
திரும்பி வந்து
நெற்றியில் பொட்டு வைத்து
விட்டோமோ என்று
போட்டாக் கண்ணாடியில்
பார்த்து
வெறும் நெற்றியை
அழுந்தத் துடைத்து
மறுபடி கிளம்புவாள்

டவுண்
டீக்கடைகளுக்கு தானே
பால் எடுத்துக்கொண்டு
பதினேழாம் நாள்

 என்னை நனைக்கும் ஆனந்த அருவியின்
ஊற்றுப் புள்ளி உன் கண்கள்
இனிய கனவெனும் விதையூன்றி
என்மீது வழிந்து பொழிகிறது
தாளம் போடும் மனம்தீண்டி
காதல் இசையைச் சேர்க்கிறது
எங்கிருந்து வந்தாயோ
எதைத்தான்நீ கண்டாயோ
இமைக்காமல் தொடர்கிறது உன்பார்வை
என்மனசை அறிவாயோ
என்ஆவல் தணிப்பாயோ
கணம்தோறும் வளர்கிறது என்காதல்
நெஞ்சின் ஏக்கத்தை எடுத்துரைக்க
நேருக்கு நேர்காண விழைகின்றேன்
ஆயிரம்ஜோடிக் கண்நடுவே
அடையாளம் தெரியாமல் தவிக்கின்றேன்
கோடிக் கணக்கான கூட்டத்தில் கூட
எளிதாக என்னைத் தொடுகிறாய் நீ
காணாத தோல்வியின் சுமையழுந்த
சோர்வோடு தளர்ந்து நிற்கிறேன் நான்
உன் கண்ணில் பதிக்க இருந்த முத்தத்தை
இந்தக் காற்றில் பதித்துச் செல்கிறேன்
உன் காதில் சொல்ல இருந்த செய்தியை
இக்கவிதையில் விட்டுச் செல்கிறேன்- 

காதலின் கடைசி ஸ்டேஷன்
வருமுன்பே விழிப்பு வந்து விடுகிறது
உறக்கம் கலைய முகம் கழுவுகையில்
தீஞ்சுவையோடு கழிந்த
இன்பப் பயணம் நினைவு வராமல்
இறங்க வேண்டிய சுமையும்
ஏறிக் கடக்க வேண்டிய
மாற்றமறியா நடைமுறைகளின்
மேம்பாலப் படிக்கட்டுகளும்
வெறிச்சோடிய மனத்தோடு
வெளியுலக அவசரங்களும்
மட்டுமே முந்தி நிற்கின்றன
அவளது கதகதப்பும்
அவளது வாசனையும்
இன்னும் முற்றிலும்
அகலாத அந்தப் போர்வையை
மடித்துத் தயாராகிக் கொண்டிருக்கும்
அவளும் அதற்கு முந்திய
இரவுகளின் இருளை
எரித்து எரித்துச் சிரித்த
நிலவும் நட்சத்திரங்களும்
ஒரு முடிவோடு தான் காத்திருக்கின்றன
இனி அவளை முத்தமிட முடியாது
அதே நிலவும் அதே நட்சத்திரங்களும்
அவளைப் போலவே கூடவே
வந்தாலும் அவர்கள்
அந்தப் பழைய அவர்களல்ல
காதல் மங்கித் தேய்ந்து போனதை
இமைகள் மூடி மூடி நினைவூட்டுகின்றன
ஏற்க விதிக்கப்பட்டிருக்கிரோம் எல்லாருமே

கொசுக்களுக்குப் பயந்து
சாயங்காலம் முளைக்கும் முன்னே
மூடிக் கொள்கின்றன
சன்னல்களும் கதவுகளும்.

மின்சாரத்தில்
கால் பதித்து நிற்கிறது
மின் கொசு விரட்டி.

ஊழலுக்குப் பழக்கப்பட்ட
அரசியல் வாதி போல
துணிந்து பறக்கின்றன
கொசுக்கள்.

இழுத்துக் கட்டிய வலைக்குள்ளும்
நுழைந்து விடுகின்றன
கொலைகாரக் கொசுக்கள்.

கொசுக்கடியை
மூலதனமாகக் கொண்டே
சூடு பிடிக்கிறது
வியாபாரம்.

அடித்தலும் திருத்தலும்
தாண்டியும்
சுவரில் நசுக்கப்பட்டும்
திருந்த மறுத்து
வலிய வலிய
வலம் வருகின்றன
தலைமுறை தலைமுறையாய்
வாரிசுக் கொசுக்கள்

 
அன்று....
என் ஒவ்வொரு அசைவையும்
இரசித்தாய் நீ இதமாக...
உன் விழி அசைவினில்
வளைத்தாய் என் மனதை..
உனதாக.....
இன்று....
என் ஒவ்வொரு அசைவிலும்
உணர்கிறேன்....
உன் விழித்தீண்டலை...
என் உணர்வுகளில்...!!
- மகிழ்வாய்...!!!
 

கணவர் மௌனமானால்
கனவுகள் தொலைந்து போகும்
மனைவி மௌனமானால்
இன்பங்கள் தொலைந்து போகும்
நாம் மௌனமானால்
நட்பு தொலைந்து போகும்

சதையறுக்கும் பச்சைவாசம்
ஐயோ சாதிதோறும் வீசவீச,
தெருவெல்லாம் சிவப்புநாற்றம்
முட்டாள்கள் மேல்கீழாய் பேசப்பேச!

மாக்க ளூடே சாதி வேறு
மண்ணறுக்கும் சாதி வேறு
மனிதங்கொல்லும் சாதியெனில் – அதைச்
சாக்கடையில் விட்டெறிடா!

பெற்றவயிற்றில் மூண்ட நெருப்பு
வெற்று சாதிக்காய் மூண்டதுவே,
பத்துமாதம் சுமந்த நெஞ்சில் – தீண்டாமை
தகதிமிதோம் ஆடுதுவே;

ஐயகோ பூமிப் பந்தை
அற்பசாதி அறுத்திடுமோ
ஓட்டைத்தட்டில் வறுமையென்றால்
உயிர்க்கொண்டு அடைத்திடுமோ..?

வீட்டுக்குவீடு சாதிப்பேச்சு
ஊரெல்லாம் ரெண்டாப் போச்சே,
அடேய்; மனிதத்தை விற்காதே, நில்
இனி மிருகங்களே காரி உமிழும்!

மிச்சத்தை மீட்கவேனும்
மனிதர்களாய் ஒன்று கூடு,
அங்கே ஆடையற்று கூட நில்
சாதியோடு நின்று விடாதே;

சாதியை விடு..
சாதி போகட்டும் விடு..
ஓ மனிதர்களே வா’
என் மனிதர்களே வா “நான் சாதியற்றவன்”
சொல் “நான் சாதியற்றவன்”

சாதியற்ற இடத்தில்தான் நாளை
மனிதர்கள் மனிதர்களாகப் பிறக்கக் கூடும்,

மழை நிலா காற்று போல நாமும்
மனிதர்களாக பிறப்போம்; மனிதர்களாக மட்டுமே மடிவோம்!
 

 
சின்னச்சின்னதாய் நீ விட்டுச்சென்ற
நினைவுகளால் நிதம் வாழ்கிறேன்...
கரையில்லா உன் அன்புக்கு முன்னே
கவலையின்றி உன் நினைவில்!

பார்த்துப் பார்த்து நீ  தந்த
கனவுகளெல்லாம் ... நீ
என் இதய பெட்டிக்குள் இருப்பதுபோலே
பத்திரமாக.... நீ வரும் வரையில்!

சேர்ந்தே நடந்து சென்றோம்....
நினைவிலும் கனவிலும்.....
தனியே கடக்கிறேன்....
ஒவ்வொரு பொழுதுகளையும்!

வறண்ட நிலமாகத்தான் நானிருந்தேன்
வற்றாத அன்பு தந்தாய்...
உன் நினைவுகளின் வலிமைக்கு முன்னே..
நான் உடைந்து போகிறேன்..!

நெருங்கி நொறுங்கி போவதுதான்
உன் அன்பின் பரிசானாலும்....
இன்னாளும் என்னாளும் உனக்காக
உன் நினைவில் நான் ....!
 

வாலிபத்தின் ஆரம்பத்தில்
போதை தரும் கள்,
வீழ்ந்த பின்னே உள்ளத்தினைக்
காயமாக்கும் முள்,
ஆண்பெண் பேதமின்றி
தாக்கும் அம்புவில்,
என்றபோதும் எல்லோருக்கும்
எண்ணும்போதே தித்திக்கும்
காதல் என்ற அந்த
காந்த ஈர்ப்புச் சொல்