உண்மையில்
மௌனம் சம்மதமில்லை

சுயநிலை
சூழ்நிலை
நிமித்தமாய்
வெளிப்படுத்த இயலா
அன்பை, அழுகையை
சிரிப்பை, வெறுப்பை
வெறுமையை, பிரிவை
வலியை, வாழ்த்தை
உள்ளடக்கிய
ஊமை நிலை.

உணர்வுகளின்
கெட்டிப்பட்ட திடநிலை
மௌனம்.

மௌனங்கள்
சம்மதங்களென்று
கூறாதீர்
அதை
மௌனங்கள்
சம்மதிப்பதில்லை

தேடுகின்ற கண்களுக்கு தென்றல் போல்
வந்து போகும் உறவுகள்...
கட்டிலில் உறவாட தொட்டிலில் இசை பாட...
தொடந்து வரும் தொப்புள் கொடி உறவு...
மண்ணில் விழுந்த விதைக்கு...
மழைத் துளி உறவு...
படரும் கொடிக்கு போடும்
பந்தல் உறவாகுமா? வேலி உறவாகுமா?
சும்மா கிடந்த கொட்டாங்கச்சிக்கு - அதற்கு
பிடி வைத்து அகப்பை ஆக்கிய ஆசாரிக்கு
அவன் தொழில் உறவாகுமா?
அதை விற்கும் பணம் உறவாகுமா?
கல்மேல் உளி வைத்தால்...
சிலைக்கு வலிப்பது இல்லை...
உளிக்கும் வலிப்பது இல்லை - அவன்
அடித்து செதுக்கும் கைகளுக்கு வலிக்கும்...
அது தெய்வ சிலையாகிவிட்டால் - அதை
வணங்க கைகள் மறுப்பது இல்லை...
அடி வாங்கிய வலியை நினைப்பது இல்லை...
பத்து பிள்ளை பெற்றாலும் - தகப்பன்
அவன் முதல் எழுத்தை தர மறுப்பது இல்லை...
ஒவ்வொரு வியர்வைத் துளியைச்
சிந்தியதை நினைப்பது இல்லை...
தாய் கருவறையைத் தனி தனி இடமாக
ஒதுக்குவது இல்லை...
பாசத்தைப் பிரித்துக் கொடுப்பது இல்லை...
பெருக்கி கொடுக்கிறாள் - சில நேரங்களில்
சில பிள்ளைகள் தராசும் எடை போடும்
கல்லாக மாறி விடுகிறார்கள்

 எனக்கென நான்
என்ன வேண்டிக்கொள்ள முடியும்?

நான் தேடிவரும்
நீ எனக்கென மட்டும் இல்லை

மேலும்
உனக்கெனவும் இருக்கிறது
சில துயரங்கள்

எனினும் அது
உனக்காக காத்திருத்தலைப் போல
கடினமானதல்ல

பருவமெய்திய பின்தான்
மாறிப் போயிருந்தது
அப்பாவிற்கும் எனக்குமான
பிடித்தல்கள்

வாசலில் வரும் போதே
வீணாவா! வா வாவெனும்
அடுத்த வீட்டு மாமாவும்
அகிலாவின் அண்ணாவும்
போலிருக்கவில்லை அப்பா

மழை வரமுன்
குடையுடனும்..
தாமதித்தால்
பேருந்து நிலையத்திலும்..

முன்னும் பின்னுமாய் திரிய
காரணம் தேவைப்படுகிறது
அப்பாவுக்கு

துக்கம் தாழாமல்
அழுத ஒருபொழுதில்
ஆறுதல் கூறுவதாய்
அங்கம் தடவுகிறான்
அகிலாவின் அண்ணா

யாருக்கும் தெரியாமல்
மொட்டைமாடிக்கு வா
நிலா பார்க்கலாமென மாமா

இப்போதெல்லாம் பிடிக்கிறது
அப்பாவை

காற்றோ மரங்களோடு
கைகலப்பு செய்துகொண்டிருந்தது!

சிட்டுக்குருவிகளின்
சிணுங்கல் சத்தம்...

சூரிய ஒளியோ
சுருங்கிப்போய்
நிலவு வர
வெளிச்சம் காட்டிக்கொண்டிருந்தது.

மாலைநேரம் மங்கிப்போய்
மெல்லமாய்,
இரவு தொடங்கும் தருணம் அது!

அந்த பூங்காவில்
அவனும் அவளும்...

ஒட்டிப் பிறந்த
இரட்டை குழந்தைகள் போல்
தொட்டுக்கொண்டிருந்தனர்.

இருவரும் காதலிக்க தொடங்கி
இரண்டோ மூன்றோ வருடங்கள்
ஆகியிருக்கலாம்.

சின்ன கொஞ்சல்கள்!
செல்ல கோபங்கள்!!
மெல்லிய வருடல்கள்!!!
இவைகளுக்கிடையில்
அவர்களின் பேச்சு
மூச்சு வாங்காமல்
நீண்டுகொண்டிருந்தது.

சட்டைப் பையிலிருந்து
சட்டென்று ஒரு
காகிதத்தை எடுத்தான் அவன்!

மூன்றாய் மடிக்கப்பட்டு
முழுவதும் கசங்கிப்போயிருந்தது,
அந்த காகிதம்.

ஒருவேளை அது
கண்ணே மணியே என்ற
காதல் கடிதமாய் இருக்குமோ?
யோசித்தாள் அவள்!

அவன் பிரித்துப் படித்தான்...
அவளோ மெல்லமாய் சிரித்தாள்!

கடிதம் அல்ல அது!
கவிதை!!

வழக்கமான கவிஞர்களின் பல்லவி!
நிலவு நீ...
நீலநிற வானம் நீ...

அவளுக்கு சலிக்கவில்லை...
அதையும் ரசித்தாள்!

அங்கங்கே மெல்லமாய்
அங்கமெல்லாம் சிவக்க வெட்க்கப்பட்டாள்.

கடைசியில்
கவிதை வாசித்து முடித்தான் அவன்...
அவளோ புன்னகைத்தாள்!

கவிதை எப்படியிருக்கு
என்றான் அவன்.

மறுநொடியோ
மனதார பாரட்டினாள் அவள்.

கவிதை எழுதிய - இந்த
கைகளுக்கு
ஆயிரம் முத்தங்கள் கொடுக்கலாம்
என்றாள் அவள்.

அவளுக்கு தெரிய வாய்ப்பில்லை!
என்
நண்பனின் காதலியின் முத்தங்களை
என் கைகள்
என்றுமே
ஏற்றுக்கொள்ளாது என்று

மெல்ல மெல்லச் சின்ன
மல்லிகைக் கால்கள் பின்ன
சின்னச் சின்ன சின்னம் வைத்து
அல்லி நடை போடுகிறாய்.

ஒற்றைப் புன்னகையில்
உலகை விற்று விட்டு
பிஞ்சு விரல் அஞ்சிலும்
வெற்றிப் பத்திரம் நீட்டுகிறாய்.

என் மீசைக் கயிறு பிடித்து
தோள் மலை ஏறுகிறாய்.
கன்னப் பிரதேசங்களில்
நகப் பள்ளம் தோண்டுகிறாய்.

செதுக்கிச் செய்த சின்னச் சூரியனாய்,
உன் கண்களின் சிரிப்பு
வாசல் முழுதும் சிதறிக்கிடக்கிறது.

பதுக்கி வந்த பகல் நிலவாய்
உன் குளிர்த் தழுவல்கள்
படுக்கை முழுதும் பரவிக்கிடக்கின்றன

செம்பருத்திப் பாதங்கள்
சமயலறைவரை
சிறு செம்மண் கோலம் வரைய,
தளிர் மாவிலைக் கைதரும்
ரேகைச் சித்திரங்கள்
வெள்ளைச் சுவரை அழுக்காக்கி அழகாக்கும்.

நீ
பிறப்பதற்குத் தவமிருந்தது ஒருகாலம்,
உன்
ஒவ்வோர் அசைவுகளும்
வரம் தருவது நிகழ் காலம்.

பிஞ்சுக்கன்னங்களை நெஞ்சில் தாங்கி,
ரோஜாத்தீண்டலாய் விழும்
மெல்லிய உன் மூச்சுக் காற்றில்,
மனசுக்குள் சில
மனங்கொத்திகளை பறக்கவிடுகிறேன்.

உன் அழுகைக் கரைகளில்
கரைந்து போகிறேன்.
உன் மெல்லிய உதைகளில்
மென்மையாய் மிதக்கிறேன்.

என் வாலிபங்கள் காத்திருந்தது
உன் வரவுக்காய் தானோ ?
நான் சந்தித்த
மகிழ்வுகளின் மாநாடு தான்
உன் வரவோ ?

காலங்களைப் பிடித்திழுக்கும்
உன் கரங்களுக்குள் கடிவாளமாகி
உன் கண்களோடு கலந்து போய்
கவியரங்கம் நடத்துகிறேன்.

உன்
முத்தங்களுக்காய் மனுச்செய்து
நான் மண்டியிடும் போதெல்லாம்
பக்கத்து வீட்டுச் சன்னல்
சத்தமாய் ஒலிபரப்பு செய்யும்.
‘ஊரிலில்லாத பிள்ளையைப் பெற்றுவிட்டான் ” என்று.

உனக்கும் எனக்கும்
உயிர்ப்பாய்ச்சல் நடக்கும் போது
ஊர்ப்பாய்ச்சல் நமக்கெதுக்கு ?
தயங்காமல் தாவிவந்து
என்னிரு தோளில் தொங்கி
இன்னொரு முத்தம் தந்துவிட்டுப் போ.

இறுக்கமாய் சிறிது நேரம்
இருந்துவிட்டுப் போ

உன்னைப் போலவே தான்
நானும் பிரமிக்கின்றேன்

எதிர்பாரா தருணத்தில்
எப்படியோ என்னுள்
நுழைந்திருந்தாய்

இனிதாய் நகர்ந்தவென்
பொழுதுகளில் -உன்
ஒற்றைத் தலைவலியையும்
இணைத்துக் கொண்டாய்

பழகியதைப் போலவே
ஏதோ ஒரு நொடியில்
பிரிந்தும் சென்றாய்

ஏன் பழகினாய்
ஏன் பிரிந்தாய்
எதுவுமறியாமல்
அலைந்த நாட்களில் தான்
மீண்டும் வருகிறாய்
மற்றொரு காதல் மடலோடு

எப்படி ஏற்றுக் கொள்ள
நானலைந்த தெருக்களில்
காரணமறியாமல் அலையவிட்டிருக்கிறாய்
மற்றொருவனையும்

புத்தாண்டே
புதுமையாய்
பூத்திருக்கும்
பூச்செண்டே

நீ
ஓவ்வொரு நாளையும்
ஓவ்வொரு பூவாய்
உதிர்கின்றாய்

அந்த
உதிரளுக்காக எங்களை
உறுதிமொழி ஏற்க
உந்துகின்றாய்

புலமையான
புத்தாண்டே-நீ
புதுமை
படைகனுமென்றாய்

அதற்காகத்தான்
உனக்கே  உறுதிமொழி .
ஏனெனில் நான்
புது கவிஞன் .

காலகாலமாய்
கர்நாடகம் தாண்டாத
காவிரியை கடக்கவைப்பேன்
என்று உறுதிமொழி எடு

உன்
மூதாதையர்களால் முடியாத
முல்லை பெரியாரை
முடிதுவைப்பேன் என்று
உறுதிமொழி எடு

தலைமுறை தாண்டிய
தமிழ் ஈழ
தகராரை தவிடுபொடியாக்குவேன்
என்று உறுதிமொழி  எடு

போதும்
இதுபோதும்-ஏனெனில்
தலைசுமை ஏற்றமாட்டான்
தன்மான தமிழன்

புத்தாண்டே
இந்த மூன்றில்
ஒன்றையாவது  முடித்துவைக்க
உன்னால் முடியுமா ?

 காலம் கடந்துண்ணும் எதிர்மனைப் பாப்பான்
எச்சிற் களையைத் தெருவில் எறிந்தான்
ஆள் நடவாத தெருவிள் இரண்டு
நாய்கள் அதற்குத் தாக்கிக் கொண்டன
ஊர் துயில் குலைத்து நாய்கள் குரைக்கவும்
அயல்தெரு நாய்களும் ஆங்காங்கு குரைத்தன
நகர நாய்கள் குரைப்பது கருதிச்
சிற்றூர் நாய்களும் சேர்ந்து குரைத்தன
நஞ்சை புஞ்சை வயல்களைத் தாவிக்
கேட்கும் குரைச்சலின் குரைச்சலைக் கேட்டு
வேற்றூர் நாய்களும் குரைக்கத் தொடங்கின
சங்கிலித் தொடராய்க் குரைத்திடும் நாய்களில்
கடைசி நாயை மறித்துக்
காரணம் கேட்டால் என்னத்தைக் கூறும்?- 

 
பள்ளி சிறுவன் பாஸ்கரன்
பட்ட பகலில் பாதம்தேய
பயணம் செய்தான் பாவமாக

சென்ற வழியில் சிறப்பு
உயர் நீதிமன்றம் இருக்க
வந்தது நியாபகம் வக்கீலான
தன் தந்தை என்று

தீபாவளி என்பதால் தின்பண்டங்களின்
கூடாரம் குறையாது இருக்க
குலோதுங்கநனா அப்பாவுடன் வந்து
குலோபஜம் வாங்கியது  நியாபகம்

இப்படி நெஞ்சில்  நினையுகள்
நீங்காது வந்து செல்ல
வீடும் வந்துவிட்டது விரைவாக

அங்கு புகையலை போடும்
அப்பாவிற்கு பதிலாக அவரின்
பூசூடிய புகைபடமே இருந்தது

அப்பொழுது தான்  தெரிந்தது
வாய்தா கேட்ட வக்கீலுக்கு
வாய்கரிசி போடப்பட்ட  தென்று

அங்கே  உறவுகள் உதறிய
இனிப்புகள் இரங்கள் தெரிவித்தன
பக்கத்து வீ ட்டார் பலகாரங்கள்
பலாத்காரம் செய்யபட்டது போல்
நூறாக நொருங்கி கிடந்தன

அங்கே
மத்தாப்பு  சத்தத்துக்கு பதிலாக
ஊதுபத்தியின் ஒப்பாரி சத்தம்தான்
கேட்டது .

இதற்கு புகையலை புற்றுநோயும்
அலர்ஜியான ஆஸ்துமாஉம்  காரணமில்லை
ஜகோட்டில் வெடித்த   அணுகுண்டும்
தீவிரவாதிகளின் தீராத செயலுமேதான் .

என்று தனியும் தீவிரவாதம் .............