வெள்ளைப் பாலைவனமாய்
கிடந்த காகிதத்த்தில்
ரோஜாக்களை சாகுபடி செய்ய
முதலில் அவள் பெயரை எழுதுகிறேன்.
அப்புறம் எழுத என்ன இருக்கிறது?
அந்தக் காகிதங்கள்
கைவிரல் ரேகைகளில்
கசக்கி கசக்கி எறியப்படுகிறது.
பேனாவின் முள் குத்துவதற்கு
முன்னமேயே
அந்த முகம்
மொட்ட‌விழ்ந்து அப்புறம்
இத‌ழ் அவிழ்ந்தும் வீழ்கிற‌து.
க‌ல்ல‌றைச்ச‌ருகுக‌ளையெல்லாம்
சேர்த்து வைத்திருக்கிறேன்
க‌விதைக‌ள் என்று.
க‌ண‌ந்தோறும் க‌ண‌ந்தோறும்
க‌ன்னிக்குட‌ம் உடைத்த‌
க‌ற்ப‌னைப்பிண்ட‌ங்க‌ளை
பிர‌ச‌விக்கின்றேன் கவிதைக‌ள் என்று.
ம‌ன‌வ‌லிக‌ளின் "க‌லைடோஸ்" சித்திர‌ங்க‌ளை
அள்ளி அள்ளி த‌ருகின்றேன்
க‌விதைக‌ள் என்று.
அந்த‌ வ‌ளைய‌ல் துண்டுக‌ளையெல்லாம்
சித்திர‌பூக்களில் "உற்றுக்கேளுங்க‌ள்".
அவ‌ள் குலுக்கி குலுக்கி
உடைத்துப்போட்ட‌ வ‌ளைய‌ல்களின்
ஓசைத்துண்டுக‌ள்.
அதிலிருந்து என் காத‌லை
இன்னும் வ‌டிக‌ட்டிக்கொண்டுதான் இருக்கிறேன்.
ச‌ஞ்ச‌ல‌த்தின் ச‌ல்ல‌டையில்
எல்லாம் ஒழுகிப்போய்விட்ட‌து.
இன்னும் அதை
க‌விதை எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்.
எலும்புக்கூடாய் இற்று விழுந்த‌போதும்
ம‌க்கிப்போக‌ ம‌றுத்து அட‌ம்பிடிக்கும்
அந்த‌ "ம‌ஜ்ஜைக்குள்"
அவ‌ள் மின்ன‌ல் ஊற்றுக‌ளைத் தோய்த்து
எழுதிக்கொன்டே இருப்பேன்
இக்க‌விதையை.
 

நான் வெகுவாய் அறிகிறேன்
உன்னோடான என்
ஒரு தலை நட்பை!

நீயும் ,நானும் மழை நாளில்
கை கோர்த்து செல்லும்
ஆத்மார்த்த நண்பர்கள் இல்லை.

உனக்கும் எனக்கும்
சோர்வாய் துவள்கையில்
தோள் சாய்ந்து கொள்ளும்
கட்டாயம் இல்லை.

இருந்தும்
நீ எனை
கடந்து  செல்கையில்
வீசி விட்டு போகும் உன்
கனநேர பார்வையில்
கண்டு இருக்கிறேன் என் மீதான
உன் அக்கறையை!

உதடுகள் மலர்ந்து நீ
என்னிடம் எதுவும் பகிர்தல் வேண்டாம்
உன் கண்களின் பரிபாஷனையை விட
எது உன்னை என்னிடத்தில்
இயல்பாய் இணைத்திட இயலும்?
உள்ளுனர்வுகளால் மட்டுமே
உணர்கிறேன் உனக்கும்
எனக்குமான நட்பை

மழை முடிந்தாலும்
சாலை ஓர மரஇலை
உதிர்த்திடும்  ஒரு துளி ஈரமாய்,
தனியான ஜன்னல் ஓர பயணத்தில்
முகத்தை முத்தமிடும் வாடை காற்றாய்,
பழைமை தாங்கிய புத்தகத்தில்
பதுங்கி இருக்கும் மயிலிறகாய்,
இவை எல்லாம் எப்போதாவது தான்
எனினும்
என்றுமே இனிமையானவை
அவ்வண்ணமே உன் நட்பும்

வசந்தமே நீ என் வாழ்வில்
வந்த பின் தான்
சிரிக்க கற்றுக்கொண்டது
என் இதயம்!

வலிகள் சில
விழிகளில் கண்ணீரை
விதைத்தாலும்
என் இதயத்தில் விளைவது
உன் புன்னகை மட்டுமே.

என் சுவாசத்தில் கலந்த
ஜீவனாய் அன்பு தோழி
உன் நட்பு

இளைஞனே
இன்று உன் தோளை
இரவல் கொடு!

ஒரு
போதிமரத்தைச் சுமந்து
பொடி நடையாய்
போக வேண்டும்!

அதனை
இலங்கை மண்ணில்
நட்ட நடுநாயகமாய்
நட்டு வர வேண்டும்!

என்றாவது ஒரு நாள்
எழுந்து வர மாட்டானா
இன்னொரு புத்தன்?

அகிம்சையை போதிக்க

தனிமையின் உப்பரிகையில்
தன்னைத்தானே செவியுற்றுக்
களித்துக் கொண்டாடி
துயரயிசை மீட்டி
அழித்தும் திருத்தியும்
அலைக்கழித்தும்
விடாப்பிடியாக இழுத்துச் செல்கிறது

குரல்களற்ற மனவெளியில்
மீண்டும் மீண்டும் வாசித்து
உறுதிப்படுத்திக் கொள்கிறேன்

பிரக்ஞையற்றுப் பறக்க யத்தனிக்கும்
பறவையின் லாவகத்துடன்
எழுத்துக் குறிகளிட்ட
சதுர வில்லைகளின்
மென்னழுத்தங்களில் ஒளிர்ந்து
திரையில் வந்தமர்கிறது இந்தக்கவிதை

வேடங்களில்
மூடி வைத்த
மேடை நாடகமாய்
ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது
மண்ணில்
மனித வாழ்க்கை !

உறவின் மடியில்
உல்லாசத்தில் இருப்பவன்
போதிக்கிறான்
துறவின்
தூய்மை பற்றி !

பாலுக்காகக் கூட
பிள்ளைக்கு அவிழ்க்காத
மார்பை
காசுக்காக எவனுக்கோ
காட்டும்
காரிகை பேசுகிறாள்
கற்பைப் பற்றி !

ஆடுமுதல்
அனைத்து ஜந்துவையும்
அடித்துத் தின்பவன்தான்
அடியாராம்,
அவன் போதனைதான்
சுத்த சைவமாம் !

சம்பளம் ரூபாய்
மாசம் பத்து,
சம்பாதித்தது
மா சம்பத்து,
மற்றவரையும்
மனச்சாட்சியையும் ஏய்க்கும்
அவன்தான் அதிகாரியாம்
லஞ்ச ஒழிப்புக்கு !

அடிமைகளைக்
கொள்முதல் செய்துவிட்டு
பேசுகிறான்
அன்பைப் பற்றி !
மாறுபாடே
நீ தான்
மனிதன் என்பதோ

புதைக்கப்பட்ட பிணங்கள்
உடற்கூறு ஆய்வுக்காக
மீண்டும் தோண்டி
எடுக்கப்பட்டு கிடக்கின்றன

குடலை பிடுங்கும்
நாற்றம் வீசுகிறது
உறவுகள் பொறுத்து நிற்கின்றன
எதிரிகளும் கூட அப்படியே

சிங்கம் வேட்டையாடி
உண்டு மிஞ்சி விட்டு சென்ற
காட்டெருமை உடலை
கழுதைபுலிகள் குதறி தின்கினறன

மருமகளால் உன் அம்மா
வருத்தமடைகிறாளென
உனக்கு ஏற்படும் ஆதங்கத்தில்
பங்கேற்றொரு நடிப்பு

அடிமனதில் கொடூர சந்தோஷம்
பூப்பதை கண்களினோரம்
மறைக்க திரும்புகையில்

இதழ்களில் வடியும் குருதியை
துடைக்காமல் நிற்கும்
எதிர்வினை செய்யாத
என் பலநாள் மெளனம்

நாடிழந்த இலங்கைமன்னன் மான வர்மன் நாடுதன்னை மீட்டளிக்கக் கையை ஏந்தி நாடிவந்து தமிழ்நாட்டுக் காஞ்சி மன்னன் நரசிம்ம பல்லவனை வணங்கி நின்றான் தேடியவன் வந்தபோது காஞ்சி மீது தெவ்வரான சாளுக்கியர் படையெ டுக்கக் கூடியவர் திட்டமிட்ட செய்தி தன்னைக் கூரறிவு ஒற்றனவன் உரைத்த நேரம் ! தன்படையை அணியமாக வைத்தி ருக்க தடந்தோளன் நரசிம்ம பல்ல வன்தான் தன்வீரப் படைகளினைப் பார்வை யிட்டுத் தகுவுரையால் எழுச்சியினை ஊட்டி விட்டு மன்னுபுகழ் மாமல்ல புரத்தை நோக்கி மானவர்மன் பின்தொடரச் செல்லும் போது நன்பகலாம் கடும்வெயிலில் சாலை யோரம் நல்லிளநீர் விற்பதினைப் கண்டு நின்றான் ! இளநீரின் காயொன்றை வெட்டச் சொல்லி இதழ்களிலே வைத்தபோதோ உப்பாய் கரிக்க இளநீரைக் கீழ்வீச முனைந்த போதோ இருகையால் மானவர்மன் அதனைப் பெற்றே உளம்மகிழப் பருகியதைக் கண்ட மன்னன் உளம்துடிக்க என்எச்சில் உப்பு நீரை இளவரசே நீர்எதற்காய் பருகி னீர்கள் இனியகாய்கள் உள்ளபோதே என்று கேட்டார் ! அரசிழந்தே உதவிக்காய் ஏங்கி யிங்கே அண்டியுள்ள நானிதனைப் பார்க்க லாமா இரக்கமுடன் எனைப்பேணும் நீங்கள் தந்த இளநீரை எறிவதுவும் முறையோ என்று சிரம்தாழ்ந்தே அவனுரைத்த பதிலில் மானம் சிதைந்ததாழ்வு மனப்பான்மை தனையு ணர்ந்த நரசிம்ம பல்லவன்தான் உளம்நெ கிழ்ந்தே நட்புகரம் நீட்டுதற்கு முடிவு செய்தான் ! காஞ்சிமீது சாளுக்கியன் படையெ டுக்கக் காத்துள்ளான் என்பதினை அறிந்தி ருந்தும் காஞ்சிதன்னைக் காத்திருந்த படைகள் தம்மைக் கருணையுடன் இலங்கைக்கே அனுப்பி வைத்துப் பூஞ்சோலை போல்இயற்கை சூழ்ந்தி ருந்த புகழ்பூத்த அநுராத புரத்தை மீட்டு வாஞ்சையுடன் தானளித்த வாக்கிற் கேற்ப வர்மனுக்கு முடிசூட்டி அமர வைத்தான் ! எச்சிலினை உண்டவன்தான் தமிழர் தம்மை எச்சில்நாய் போலின்று நடத்து கின்றான் ! பிச்சையாக நாடுதன்னைப் பெற்ற வன்தான் பிச்சையெனத் தமிழரினை விரட்டு கின்றான் ! உச்சரிக்கும் இலங்கையென்றும் தமிழர் தம்மின் உரிமையுடை நாடென்றே தோள்கள் தட்டிப் பச்சைரத்தத் தமிழரெல்லாம் எழுந்தால் போதும் பாரினிலே தோன்றிவிடும் தமிழர் நாடு !
- 

 இவ்வுலகின்
அதிஅற்புதமான
கவிதை...
என்
தோளில் சாய்ந்து
சிரித்து கொண்டிருக்கிறது

பிறந்த குழந்தையின்
பிஞ்சு விரல்களின்
மென்மையை
தீண்டாமலேயே அறிந்திருக்கிறேன்....
உன் வார்த்தைகளில்

மழைக்காலங்களில்
உனக்கு
குடை வாங்கித்தர
பிரியப்படுகிறது
என் மனசு
ஆனால்
எப்பொழுதும் போலவே
மழையில்
நனையவே
பிரியப்படுகிறது
உன் மனசு

உன்
திவ்விய தரிசனத்திற்காக
பவ்வியமாக
காத்துக்கொண்டிருக்கிறது....
அடியேனின் உயிர்

வெட்கத்தால்
நிரம்பியிருக்கும்
உன்
முகத்தைப்போலவே
காதல்
சொர்க்கத்தால்
நிரம்பியிருக்கிறது
என் அகம்
உன்
அழுகையைக்கூட
அதிசயித்தே
பார்க்கும்
என் காதல்சகியே
சமையல் செய்யவும்
கோலம் போடவும்
துணிகளைத் துவைக்கவும்
கூடிய விரைவில்
கற்றுக்கொள்கிறேன்.....
நீயும்
என்னை
காதலிக்க கற்றுக்கொள்- 

மைபொதி வானம் மஞ்ஞை களிப்ப‌
மடலம் பெண்ணை கூர் ஒலி எழுப்ப
கல்படு அவிழ்கதிர் விரிநிலம் பூப்ப‌
பளிங்கின் நுண்சிறை வண்டினம் ஆர்ப்ப‌
ஆநிரை சூழ்தரு அணிநகர் இலங்க‌
கோல் கொள் ஆயர் குரவை ஒலிக்க
பொறைபடு வெள்ளிய அருவியும் சிலம்ப‌
கறியும் வேங்கையில் படர்தந்து புரிய‌
கவின் நிறை குறிஞ்சி உள் உள் தகைய‌
குண்டுநீர் நீலம் குய்புகை நிழல‌
கள்ள மென் நகை கவிழ்ந்தே பூக்கும்
மாஇழை முன்னே வளைமுரல் செய்யும்.
காந்தள் ஐவிரல் கண்ணில் அளைஇ
ஆறு அடைத்து கதழ்பரித்து ஆங்கே
ஆர்கலி ஒல்லென நெடுங்கண் நிறைக்கும்