மணித்துளிகளின் மதிப்பு தெரியாமல்
மணி நேரஙகள் பேசிய நாட்கள்...
நிமிடஙகளை கூட கடக்கமுடியாமல்
தவிக்கிறேன் ... இன்று!

தொட்டு செல்லும் தென்றல் கூட..
தேகம் வேகச்செய்கிறது...!
முடியாத இரவுகள்... நித்திரையின்றி
சித்திரையாய் வதைக்கிறது!

நிலவு தேய்வதும் வளர்வதும்போலே
நின் நினைவுகளால் நானும்...!
சில்லறையாய் சிதறிப்போன கனவுகள்
நீயில்லாமல் கனவுகளாகவே!

நீ நடந்த பாதையெங்கும் என்
விழிகளின் தேடல் ....
நீ தந்த நினைவுகளெல்லாம் என்
உயிரின் தேடல்...

தேடல்கள் நீண்டு கொண்டே போகலாம்..
உயிரின் தூரம் குறைந்தும் போகலாம்..
உயிர் சுமக்கும் இந்த  தேகம்..
உன் நினைவாலே.. உலகம் உள்ளவரை

அது ஒரு சின்ன ரோஜாமொட்டு
ஆண்டவன் படைத்த அழகிய மொட்டு
அதன் இதழ்களை அழகாய்ப் பிரித்திடும்
ஆற்றல் என் கரங்களுக்கில்லை

இதழ்களை விரிக்கும் அந்த அதிசயம்
ஆண்டவன் மட்டுமே அறிந்த ரகசியம்
மானிடன் நான் விரிக்க முயல்கையில்
இதழ்கள் மடியும் என் கரங்களில்

மாயவன் படைத்த மலரைக்கூட
விரித்திட இயலா வீணன் நான்
என் வாழ்க்கையின் ரகசியம்
எப்படி அறிவேன்?

தலைவன் அவன் தன் தாள் பற்றினேன்
நாளும் பொழுதும் ஒவ்வொரு கணமும்
தடம் பதிக்கும் ஒவ்வொரு அடிக்கும்
துணையிருக்கும் ஆசான் அவனே

அவனன்றி யாரறிவார் என்
வாழ்க்கைப்பாதையின் வளைவுகளை
ரோஜாவின் இதழை விரிப்பதுபோல
வாழ்க்கைப் புதிரை அவிழ்ப்பவன் அவனே

பயணம் தொடரும் படைத்தவன் அருளால்

வீதியின் இறுதி வரை
ஆட்களில்லை
அடர்த்தியான இருள்
நிரம்பியிருந்தது

இன்றைக்கு வேலைப் பளு
அதிகமென்பதால்
நித்திரையில் ஆழ்ந்துவிட
உள்ளம் துடித்தது

பின்புறமாக வந்த நாயொன்று
எனது பையை மோப்பம் பிடித்தது

பிச்சை பாத்திரத்திலுள்ள ஆகாரம் போல
வீடு கலைந்து கிடந்தது

மேஜையிலிருந்த எனக்கான குறிப்பில்
இன்றாவது சீக்கிரம் வரக்கூடாதா
என எழுதியிருந்தது

அடுக்களையிலிருந்த பூனையை
விரட்டியடித்தேன்
எனக்கானதை எடுத்து
தின்றுவிடுமோ என்ற பயத்தில்

எப்போதும் விட்டம் பார்த்து
ஐந்து நிமிடம் படுத்துக் கிடப்பது
எனது வழக்கம்

தினசரி காலண்டரில்
தேதியைக் கிழிப்பது போல்
அன்றைக்கு நடந்த
அவமானங்களையும்,
ஏளனங்களையும்
மனதை விட்டு விரட்டுவதற்கான
நேரமது

உணர்வுகள் மனித உடலின்
இரசாயனக் கலவை என்பதை
யாவரும் அறிந்ததே!
மனித இதயத்தின் இயக்கங்களை
மன அழுத்தம் கட்டுப்படுத்த இயலும்!
வெளியில் சொல்லப்படாத கவலைகள்
இரத்த நாளங்களை செயலிழக்கச் செய்யும்!
மொத்தத்தில் மனிதன் தனது
மூளையின் ஒழுங்கான செயல்பாட்டில்
இயங்கவிடாமல் வாழ்கிறான்!
செம்மையான சிந்தனைகளாலும்
அமைதி தியானம் போன்ற
அக ஒழுக்கங்களில்
வாழ்நாளை கூட்டவும் செய்யலாம் !
சிரிக்கத் தெரிந்த மனிதன்
வாழ்நாளில் புலம்பும் அவலநிலையை
சிரமேற் கொள்கிறான்!
சும்மா இருத்தலே சுகம் எனும்
ஞானியர் கூற்றில் ஒளிந்திருக்கும்
சூட்சும நெறிகளை அறியவேண்டும்!
மனிதம் வாழத்தான் பிறந்துள்ளது
என்பதை அறிய வேண்டும்!
வீடு பேற்றின் வாயிலைத் தொட
நாடு கடந்து போகத்தேவை இல்லை !
மனம் எனும் உள்ளக் கோயிலின்
மணிக் கதவுகளை சாந்தமெனும்
சாவி கொண்டு திறந்தாலே போதுமானது

பிரபஞ்சத்தின் நிர்வாணத்திற்கு
பசுமையில் கட்டிய பட்டாடை;
மரமும் செடியுமென் சாதியென்றுணர்த்திய
உந்து சக்தி; உயிர்நாடி இயற்கை!

ஆழ்கடல் சூழ்ந்த சூழ்சுமம்
உலகை அள்ளிப் பருகிடாத கொடை;
சுடும் நெருப்பு - சுட்டெரிக்கும் சூரியன்
கடும் பல நட்சத்திரங்களை தாண்டி
பூமி வெளிச்சம் பெற்றிருப்பது இயற்கை;

ஆலகால விசமும் பூக்கும்
அடித்துத் தின்ன விளங்கும் பிறக்கும்
இடையே மனிதன் பிறந்து -
மனிதம் நிலைப்பதே இயற்கை;

கண்முன் வாழும் மனிதனறியா யதார்த்தம்
கோபம் வந்தால் கடலுடைத்து
நிலம் பிளந்து
எரிமலை வெடித்து
காற்றை புயலாக்க; மழையை வெள்ளமாக்கி
மனிதனுக்கு தன் இருப்பை நினைவுறுத்தி
பூவிற்குள் ஒளிந்திருக்கும் சூரிய சந்திர
நாயகன் நாயகி;

கல்லை வடித்து சாமி என்றாலும்
கேட்டதை கொடுத்து -
கொடுத்ததை அழிக்கவும் அறிந்த
சித்தனும் பித்தனும் இயற்கை

 
மூங்கில்களுக்கிடையே வெளிச்சப்புள்ளியென நீ கடந்து சென்றதைக் கண்களில் நிறைத்து, முகிழ்த்து இயம்புகிறது என் திசைவழி, வயல் வெளியின் பசுமையொத்து, நிர்பந்தித்தலுடன் கிடக்கிறது என் மௌனம்,, பிரிவின் ரேகை படிந்த வார்த்தைகளை, நம் சேய்களோடு முணுமுணுத்தபடி, கடந்து செல்கிறது களிப்பற்ற பொழுது,, நீயற்ற நம் நிலத்தினை, நீயற்ற நம் நதியினை, நீயற்ற் நம் இரவினை, அழித்தொழிக்காமல் பிணைத்திருக்கிறது, எமக்கு உணவாகும் உன் பிரயாசத்தின் குருதி,, நீ கடந்து சென்ற ஸ்தலமெங்கும், முளைத்தெழும்பிப் படர்கிறது உன் விளைவித்தல்,, ஒரு நீரோட்டத்தினைப்போல் நிகழ்ந்திருக்கும் உன் நகருதலில், கானல் வரிப்பாடலொன்றை இசைக்கும்,, தன் மீட்பின் அனுமானங்களுடன் இடும்பை விழையாப் பறவை
- 

இன்று 'இடியுடன் கூடிய மழை '
பொழியுமென மொழிகிறது
வானிலை அறிக்கை
புகலிட வாழ்வினுள் சபிக்கப்பட்ட நாளில்
நான் நனையப் பெய்ததில்லை
மழை
பால்யத்து மழைநாட்கள்
பெய்யெனப் பெய்கிறது
இன்றும்

*

காலத்தின் உக்கிரத்தில்
வான் கிழிந்து கொட்டியது
பெருமழை
தவளைகள் புணரக்கிளர்த்திய
ஒலியும்
அம்மாவின் சேலையுள் குடங்க
கணண்ற உடற்சூடும்
உறங்கப்போறேன்

மறுநாள் பள்ளி
அரைநாள் விடுமுறை
வீடுதிரும்பு வழியில்
சுடலைவெளி நிறைய வெள்ளம்
முழந்தாள் தாண்டி
அரைக்களிசான் விளிம்பெல்லாம்
ஈரம்
நீரிலாடி நேரங்கழித்து
வீட்டுள் நுழைகிறேன்
முதுகில் உறைக்கிரது
'பூவரசம்பழம் '
நினைவிடை நான் நனைய

*

மறுமழை
மூன்றுநாட்கள் அடைமழை
மேட்டுக்குடி ஒழுங்கை
நீரோடி
வெள்ளவாய்க்காலாதல் இழுக்கென்று
அணையிட்டு நீர் அடக்க
நிறைந்து கிடக்கிறது வளவு
தலைவாசல் படிதாண்டி உள்நுழைய
ஒரு விரலிடை இருக்கையிலே
மழை ஓய
அடுப்பில் உலையேற்றி
அரிசிவாங்கிவர ஓடுகிறாள்
அம்மா

வாசல்படியிருந்து
கப்பல் மிதக்கவிட்டு
களியுற்றிருக்கிறோம்
மறுபாட்டம் சொரிகிறது
வானம்

அம்மாவும் இல்லாத் தனிமை
நீரெழுந்து படிதாண்டி உள்நுழைய
ஊர்திரண்டு அணை வெட்டி
சிறை மீட்கப் பதிகிறது
நெஞ்சில்

*

ஊழி தொடங்கி ஊரெரிந்தபோதில்
பொழிந்து
மூன்றாம் மழை
தீயின் விழுதுகளுள் விலகி
பெடியளுக்கு
மண்ணெண்ணை தேடி
வெள்ளாங்குளம் போவதாய்
போக்குக்காட்டிவிட்டு
சங்குப்பிட்டித்துறையில் படகிற்கு
காத்திருக்கிறேன்

பெருவளி
நடுநிசி
மனிதர் வரிசை
துறையின் திசைநீள
துவக்கொடு அலையும் மைந்தர்
உயரக்காற்றில் எழுகிறது
ஹெலியொலி
கிலியில் உரைகிறது குருதி
திடாரென
வானம் கருக்கொண்டு
பெருந்துளிகள் சொரிய
குலைகிறது மனித ஒழுங்கு
ஒதுங்க நிழலற்று
உடல் விறைத்து
தெப்பமாய் நனைந்திருக்கிறேன்

ஒரு மணி கழிய
வானில் பூக்கிறது வெள்ளி
வயிற்றில் பூக்கிறது பசி
பிரிவின் துயரொடு
காதற்துணைவி கண்ணீர் கலந்து
கட்டிய பொதிசோற்றில்
கையை நுழைக்கிறேன்
மழைநீர் கலந்து நெக்குருகி
கிடக்கிறது சோறு
கூடவே மனசும்
பால்யத்து மழைநாட்கள்
பெய்யெனப் பெய்கிறது
இன்றும்

 
கோடானு கோடி
காலடிச்சுவடுகள்
பதிந்து பதிந்து
அழிந்து மாறும்
கடற்கரை இது.
எந்த காலடிச்சுவட்டையும்
ஆக்ரோஷமாக
அழிக்கிற அலைகளைக்
கரையோரம் அமர்ந்து
கவனித்தேன்
கரையோரத் தென்னையின்
நிலவொளி பூசிய
புதிய ஓலைகளினூடே
நடந்து போனவர்களின்
இரவுகளும் பகல்களும்
குடியேறியிருப்பது
கண்ணில் பட்டது
அலைகள் அவற்றை அழிப்பதில்லை
புது வருகைக்குத்
தடம் போடுகிறது
அலை கரையைக் காதலிக்கிறது
கரை அலையைக் காதலிக்கிறது
நிறைவேறவே நிறைவேறாத
இந்தக் காதல் நாடகத்தை
ஒதுங்கி நின்று வேடிக்கை பார்
தென்னை சலசலத்து சொல்கிறது
 

காற்று வெளியிடைக் கண்ணம்மா, - நின்றன்
காதலை யெண்ணிக் களிக்கின்றேன் - அமு
தூற்றினை யொத்த இதழ்களும் - நில
வூறித் ததும்பும் விழிகளும் - பத்து
மாற்றுப்பொன் னொத்தநின் மேனியும் - இந்த
வையத்தில் யானுள்ள மட்டிலும் - எனை
வேற்று நினைவின்றித் தேற்றியே - இங்கோர்
விண்ணவ னாகப் புரியுமே!
நீயென தின்னுயிர் கண்ணம்மா! - எந்த
நேரமும் நின்றனைப் போற்றுவேன் - துயர்
போயின, போயின துன்பங்கள் நினைப்
பொன்னெனக் கொண்ட பொழுதிலே - என்றன்
வாயினி லேயமு தூறுதே - கண்ணம்
மாவென்ற பேர்சொல்லும் போழ்திலே - உயிர்த்
தீயினி லேவளர் சோதியே - என்றன்
சிந்தனையே, என்றன் சித்தமே!
- சி. சுப்ரமணிய பாரதியார்

 
தூர தேசத்துப் பறவையின் வருகையால்
குதூகலிக்கும் மனது
பொழுதுகளில்
தொட்டியில் வளர்க்கும் மரமாய்
முடக்கிப் போடுகிறது உணர்வை

விரிசலுற்ற மண்குடமாய்
விரயமாகும் சிலதில்
கசிகிறது இயலாமை

கடக்கும் போது இல்லாதது
கடந்த பின்பு துளைக்கும்
ஈயத்துண்டின் கழிவாய்

தங்கிப்போகும் வாசம்
மறக்கும் முன்பேயே
எங்கோ புள்ளியாய் மறைந்துப்போகும்
மிச்சத்திலெழும் ஆவி

புரட்டிப்போடும் நினைவுகளில்
பதிந்து முளைக்கிறது இளங்குருத்தாய்
ஓர் ஈர்ப்பு
சூட்சுமதாரியின் முடிச்சவிழும் போது
புதிதாய் உதிக்கிறது
உறவின் மீதான உறவு