நகரே உறங்கும் நடு இரவு!
விடுதி எனும் சிறையில்
விளக்கணைத்த அறையில்
மூச்சிருந்தும் பிணமாக நான்!
முழுநிலவாய் என் மனதில் நீ!

நித்திரை மறந்த நீண்ட இரவை உன்
நினைவின் துணையால் கடக்கிறேன்!
விடிய விடிய வடித்த கண்ணீர்
விடிந்தபின்தான் துடைக்கிறேன்!

உன் பெயரை உச்சரித்தே படுக்கை விட்டு எழுகிறேன்!
நீயில்லா வாழ்வு எண்ணி நிரந்தரமாய் அழுகிறேன்!

பள்ளிக்கூட பிள்ளை போல பல்துலக்க மறக்கிறேன்!
கள்ளிக்காட்டு காடைபோல காதல் சுமந்து பறக்கிறேன்!

பைங்கிளி உனைச் சேராமல் பைத்தியமாய் தவிக்கிறேன்!
ஆடை கழற்ற மறந்துவிட்டு அப்படியே குளிக்கிறேன்!

தலைதுவட்ட தவறுதலாய் தரைவிரிப்பை எடுக்கிறேன்!
பற்றின்றி பசியின்றி சிற்றுண்டி முடிக்கிறேன்!

ஒற்றைக்கால் செருப்பணிந்து ஒருசில நாள் நடக்கிறேன்!
வகுப்பறை என எண்ணிக்கொண்டு கழிப்பறைக்குள் நுழைகிறேன்!

நீ தவறவிட்ட கைக்குட்டையில் தலைவைத்துப் படுக்கிறேன்!
காதறுந்த ஊசிகொண்டு காதல்பானம் தொடுக்கிறேன்!
 

ஆற்றுக்குத் தெரியுமா
ஆற்றைக் கடக்க
பயப்படுகிறேன் என்று.
இறங்கினால்
சங்கமமாகும் இடத்தில் என்னையும்
சேர்த்திடுமென்று பயம்.
அப்படித்தான்
என் பாட்டனும் என் சித்தப்பனும்
என் பாட்டி சொன்னது
நினைவிலிருந்தும்
துணிச்சலுடன் இறங்க
தொண்டைக்குழி தட்டியபோது
கேட்காமலேயே
கைகள் முன்னே சென்று நீரை அழுத்தி
உடலை மேல் கொணர்ந்தேன்.
நீர் சென்று வயிறு உப்பி
மூச்சு முட்டியது.
முடிவு தெரியும் நிலையில்
பாட்டி
தம்பியிடம் சொல்லக்கூடும்

இரவுகளின் தனிமையில்
சன்னமாக எரியும் சிமினி விளக்கின்
வெளிச்சத்தில் - ஒரு
பழைய துணிகளை அழுத்தி நிரப்பிய
தலையனைப் போட்டு -
வாசலில் படுத்திருக்கிறேன்..

உறை துவைத்தோ
தலையனைப் பிரித்துப்போட்டு வெய்யிலில்
காயவைத்தோ பல நாட்கள்
கடந்து விட்டதன் லேசான நாற்றத்தில்
என் -
முன்புநான் திட்டியக் கடுஞ்சொற்களெல்லாம்
நிறைந்துக் கிடந்தன..

படுத்திருந்த கோரைப்புல் பாய் கூட
நைந்து பிய்ந்து
முதுகைப் போட்டு பிராண்டியெடுத்தது
அதில் வலித்துக் கொண்டிருந்தது அந்தப்
பழைய நினைவுகள்..

அவளைப்போல் வராது
அவளுக்குத் தான் தெரியும்
இப்படியெல்லாம் படுக்க எனக்குப்
பிடிக்காதென்று

முகத்தை
மஞ்சள்பூக்கப்
பார்த்துக் கொள்வாளோ இல்லையோ
தரையை
கண்ணீர்விட்டு கழுவி வைத்தவள் அவள்;

நானென்றால்
அவளுக்கு அத்தனைப் பிரியம்

என்னைப்
பெறாத மடியில் தாங்கி
பொசுக்கெனப் போகும் உயிருக்குள்
எத்தனைப் பெரிய - மனதைவிரித்துச் சுமந்த
தாயவள்..

அவளின் மஞ்சக் கயிற்றில் கூட நான்
அழுக்குப் பட்டதில்லை..

இப்போது கூட
இங்கு தான் எங்கேனும் இருப்பாள்; இந்த
அழுக்குத் தலையனையின் வாசத்துள்
ஏதேனுமெனதொரு சட்டையினுள்
அவளின் வாசமாக அவளிருப்பாள்..

ஒருவேளை..

ஒருவேளை
எனது கடுஞ் சொற்கள் உள்ளேயிருந்து
அவளுக்குக் குத்துமோ?!!

இல்லையில்லை
அதையெல்லாம்
இனி எனது கண்ணீர் துடைத்துப் போட்டுவிடும்

இறுகிய முகங்களுடன்
நகருகிறது புகைவண்டி
கையசைப்பில் தெரிகிறது
வலியும், வேதனையும்

சிறு கோடுகளாய்
மறையும் வரை
நெஞ்சைவிட்டு அகலவில்லை
அவள் முகம்

என்னையொத்த அலைவரிசை
உள்ளவரை பிரியும் போது
என்னில் பாதியை நான் இழக்கிறேன்

அவள் விட்டுச் சென்ற
கைக்கடிகாரம்
எனது இதயத் துடிப்பை
அதிகப்படுத்துகிறது

மாநகரத்தில் அவளுக்கு
பிடித்தமான இடங்களுக்கு
அடிக்கடி சென்று வருகிறேன்
அந்த இடங்களில்
அவள் விட்டுச் சென்ற பிரதியை
பெற்றுக் கொள்வதற்காக

தனிமையெனும் கூர் வாள்
என்னைக் குத்திக் கிழிக்கும் போது
அவளது பெயரை உச்சரிக்கிறேன்
எனது கண்கள் பனிக்கிறது

பெற்றது கோடி பேசுதல் சிறிதே
மற்றது எல்லாம் மனதின் பதிவே
ஆன்றோர் முன்னால் அடியவன் உரைக்கும்
அருள்மா  சிறப்புகள் எல்லாம் மெய்யே

ஆண்டுகள் நாற்பதாய் அருள்மா புரிந்த
அரும்பணி உரைப்பது மன்றக் கடமை
ஆற்றிய பணியில் குறைநிறை அளந்து
குற்றம் பரப்புதல் சிலரது மடமை

அருள்மா அவர்கள் அணிந்தது வெண்மை
ஆடைகள் போலவே உள்ளமும் தும்பை
அடியவன் தோளிலும் அருள்மா கைகள்
ஆதரவாகத் தொட்டது உண்மை

வருவார் அமர்வார் வார்த்தைகள் மொழியார்
வாசலில் காண்கையில் புன்னகை மொழிவார்
இலக்கிய உரைகளை இயம்பி அமர்கையில்
இனிதிலு   மினிது இயம்பிய தென்பார்

அருளின் கதைகள் எல்லாம் விதைகள்
கருப்பொருள் செறிவைக் கதைத்தனர் பலபேர்
கதைகளின் மாந்தர் கண்ணில் படுகையில்
விதைகளில் பலது விருட்சமாய் வளரும்

வற்றிய கிணற்றில் தவளைகள் போலே
வாடயிலே நீர் ஊற்றினீர் எம்மில்
பற்றிய பிடியைத் தளர விடாதே
வருவாய் விரைவாய், உயர்வாய் என்றீர்

தூற்றிப் பழகா போற்றும் குணத்தார்
ஆற்றிய பணிகள் அத்தனை அருமை
கற்றதை எல்லாம் கைமண் அளவாய்க்
கருதியே அருள்மா கதைத்தது அருமை

பெற்றது கோடி பேசுதல் சிறிதே
மற்றது எல்லாம் மனதின் பதிவே
ஆன்றோர் முன்னால் அடியவன் உரைக்கும்
அருள்மா  சிறப்புகள் எல்லாம் மெய்யே


-  

தெரியாத ஊரில்
தெரிந்தவர் முகத்தை

தேர்தலில் தேர்வுகளில்
எப்படியேனும் வெற்றியை

சலூனில் சுவர்களில்
கிறங்கடிக்கும் ஆபாசத்தை

லாட்டரி முடிவுகளில்
நமது சீட்டின் நம்பரை

பயண நெரிசலிலும்
பக்கத்தில் கிளுகிளுப்பை

சிரிப்போ சீரியஸோ
சினிமாவின் இடையில் ஒரு சீனை

அலுவலகப் பெண்டிரின்
ஆடை விலகலை

அடுத்தவன் பாக்கெட்டில்
நம் கைச்செலவுக்கான பணத்தை

பிரசவ அறையில்
பிறப்பினில் ஆண்மையை

பேருந்து நிறுத்தத்தில்
பெண்மையின் பூரிப்பை

எதேச்சையாய்த் தேடும்
எடுபட்டபய மனசு

- சகாரா

நன்றி : "நதிக்கரையில் தொலைந்த மணல்”

வானத்து எல்லையெங்கும் வண்ணப் பூச்சொரியும்
கார் காலத்து ஓர் இரவு களிப்பான மார்கழியில்
ஞாலத்து இருளகற்ற நம் பாவம்தனை மீட்க
காலத்தின் தேவைக்காய் கன்னி மகன் அவதரித்தார்

ஓளியாக வந்த இந்த உத்தமனாம் இறை மைந்தன்
வழியாக எம் வாழ்வில் வந்து பிறப்பாரா?
துளிகூட அமைதியின்றி துன்புறும் சோதரரின்
துயரைத் துடைக்க மனத் துணிவைத் தருவாரா?

ஆயுதமே வேதமென்றும் அடக்குமுறை கொள்கையென்றும்
அன்பை வெறுப்பவர்க்கு நற் பண்பைத் தருவாரா?
ஆணவத்தின் பிடியினிலே அல்லலுறும் இப்பூமி
காண்பதற்கு புது உலகக் கதவு திறப்பாரா?

மனிதத்தைத் தொலைத்து விட்ட மகத்தான பூமியிலே
தனிமனித நேயத்தை தரணியெங்கும் விதைப்பாரா?
வன்முறைகள் சூழ்ந்த இந்த வக்கிர பூமியிலே
துன்பநிலை மாற்றி அன்புப் பூப்பூக்க வைப்பாரா?

கண்டதே காட்சி என்ற கசப்பான நிலை மாற்றி
கொண்டதே உயர்வு என்ற குடும்ப நிலை அமைப்பாரா?
உதயத்து விடிவெள்ளி உலகுக்கு ஒளியூட்ட
எம் இதயத்தைப் புதுப்பிக்க எம்மில் பிறப்பாரா?

பாலை நிலத்தினிலே
பனைமர நிழல் போலே
பணியிடைப் பொழுதினிலே
பாவையே உன் நினைப்பு

சோலைவனம் பூப்பூக்கும்
செழிப்பான தேன்பூக்கள்
செவ்விதழில் மலர்கிறதே
சேவையோ வேறிடத்தில்

அன்பே உனைக் காண
ஆசைகள் இருந்தாலும்
வெள்ளி பூத்தால் தான்
விரைவாக நான் வரலாம்

கோல மயிலே – என்
கொண்டைக் கிளியே நீ
அருகிருந்து தருவதானால்
ஆலகாலமும் உண்பேன்

 
ஊழலற்ற அரசின் ஆட்சி
எகிறாத விலைவாசி
சாமான்ய இந்தியனின்
நிறைவேறாக் கனவுகள்

நம்பிக்கையுடன் நகர்வது
பழகிப்போன ஒன்றாகி..

எப்போதும் போலவே
குடியரசு தினக் கொண்டாட்டங்களை
கொடியேற்றம் அணிவகுப்பு
தொலைக்காட்சி சிறப்பு நிகழ்ச்சிகளை

எதிர்பார்த்து..
நாளைய தினம்!

எத்தனை கோபம் எத்தனை வருத்தம்
எத்தனை எத்தனை இருப்பினும்

நாடு நம் நாடு
என்பது மட்டும்
மாறாத ஓர் உணர்வாய்..!

வாழ்க பாரதம்!

குடியரசு தின வாழ்த்துக்கள்!
 
-ராமலக்ஷ்மி
 
 

 
கண்டேன் அவளைக்
கடற்கரை அருகே
நின்றேன் ஒரு கணம்
நினைவுகள் இழந்து
சென்றேன் அந்தச்
செம்மொழி அருகில்
வந்தனம்  என்றேன்
வாய்மொழி இல்லை
கண்டும் காணாமல்
நிற்காமல் செல்லுமிவள்
நிலவின் மகளோ
நீண்டதாய்ச் சொல்தொடுத்தும்
தீண்டாமல் செல்கிறாளே
நீரின் உறவோ
தொடர்ந்தேன் பின்னால்
தொழுதேன் கண்ணால்
அமர்ந்தேன் அந்த
அமிர்தம் அருகில்
தாயின் கையைத்
தட்டி எழுந்தவள்
தாமரைப் பூக்களாய்
வெட்டி மலர்ந்தாள்
“போதும் போதும்”
போகலாம் என்ற
அன்னையை முறைத்து
அருகினில் வந்தாள்
போறோம் நாங்க
நீங்களும் போங்க
இதழ்கள் பிரித்து
இருவரி உதிர்த்து
அரிவரிச் சிறுமியாய்
மறைந்தவள் போனாள்
சிந்தையை விட்டுச்
சிதற மறுக்கும்
மங்கையைக் கண்டு
மாதங்கள் இரண்டு
மறுபடி அவளைக்
காணும் நாள் வரை
மனதினை வதைக்கும்
கனவுகள் திரண்டு
தேய்பிறையோ,
வளர்பிறையோ
தெரியாத நிலவு அவள்
அடைமழையோ
இடி புயலோ
அறியாத அல்லி அவள்
புன்னகையின் தேவதையாய்
பூமியிலே பிறந்தவளே
என்னபிழை நான் செய்தேன்
ஏனென்னை வெறுக்கின்றாய்
காணாமல் நானிருந்தால்
கணமொன்றில் இறந்திடுவேன்
நோய்கொண்டு போகுமுன்னே
நானுன்னைக் காண வேண்டும்
என்
பாசமுள்ள பூமகளே
வாசலிலே கண்டவுடன்
வாங்கப்பா என்காமல்
மெல்லக் கதவுள்
மிடுக்காய் ஒளிந்து கொண்டு
அம்மா அம்மாவென
அரற்றி அழுதவளே
அச்சம் வேண்டாம்
பிச்சைக்காரனோ
பிள்ளை பிடிப்பவனோ
அச்சம் அறியாத - இளம்
ஆண்மகனோ நானில்லை
அப்பா...
நானுன் அப்பா
சீதனச் சீரழிவால்
சிதறிய நம் குடும்பம்
சீதேவி உன்னாலே
சீராக வரம் வேண்டும்
வாசலிலே கண்டவுடன்
வாங்க என்று சொல்லாமல்
மெல்லக் கதவுள்
மிடுக்காய் ஒளிந்து கொண்ட
என்
செல்ல மகளே -உன்னைச்
சீராட்ட வரம் வேண்டும்