மேற்க்கே விழுந்து
மரித்துப்போன கதிரவன்;
வெள்ளை உடுத்தி விதவைகோலம்
பூண்டிருக்கிறாள் நிலா!
உடைத்து போட்ட
நட்சத்திர வளைத்  துகள்கள்;
கண்ணீர் பெருக்கு  மழை;
கருப்பு கொடிபிடித்த கார்மேகம்;
அலை எழுப்பும் அழுகுரல் ஒப்பாரி;
இருளின் மடியில் இறந்துபோன பூமி!

எதிர்காலம் விளக்கேற்றுகிறது கிழக்கில்;
சீர் வரிசையாய் தங்கமுலாம் பூசிய
பாடும் பறவைகள்;
சுபமுகூர்த்த வேளை;
சுடர்விடும் சூரிய மாப்பிள்ளை;
முகில்  வெட்கம் மூடிய நிலாப்பெண்;
கண்பட்டுவிடாமல் கவர்ந்துகொண்ட கார்மேகம்;
புது வாழ்வு புணர அட்சதை தூவும் ஆனந்தமழைச் சாரல்;
ஏழு வர்ண்ணம் எடுத்து பூசிய வானவில் தாலிக்கயிறு;
எட்டு திக்கும் இடி(ந்து) விழும் கெட்டி மேளம்;
கடல் பாடும் வாழ்த்தொசை;

முதல் ராத்திரி!
அம்மாவாசையின்  கருப்பு அறைக்குள்
காணாமல் போன காதல் ஜோடி;
சின்ன சின்ன சிமிலி விளக்கு பிடிக்கும்
நட்சத்திர கூட்டம்.
பிரபஞ்ச கருவறையில்
புத்துயிர் கொண்ட புதிய பூமி

காற்றில் ஓர் அரங்கம்.
அங்கே....
கால் பாவாமல்
நிற்கும் ஒரு வித்தை.

நம்பமுடியவில்லை.

கண்ணுக்குத் தெரியாத
கயிறொன்றைப் பிடித்திருக்கிறாயோ ? -
என் ஐயமனத்தில்
ஒரு கேள்வி.

'நாங்கள் இருக்கிறோம்,
இருக்கிறோம். ' - என்று
அதிவேகமாய் அடித்துக்கொள்ளும்
உன் சிறகுகள்
பதிலாய்..

உன் சிறகுகளால்
அறையப்படும் காற்று
என் முகத்தில் அறைய
துடிக்குது
ஆசை.

ஓரிடத்தில் நிலைக்காத சிறகுகள்.
ஆனால்...
உன்முழு உடலையும்
காற்றில்
நிலை நிறுத்தும் அவை
நங்கூரமாய்.

நிலையாமையால் நிலைத்து
பூமியின் முரணைப்
பிரதிபலிக்கிறாயோ ?

அந்தரத்தில்...
தலைநேராக நிற்கும்
உன் பூஞ்சொர்க்கம்.

பூக்களும்,
வண்ணங்களும்,
நறுமணங்களும்
மட்டும் அதில்.

மேலே ஜிவ்வென்று ஏறி,
கீழே சட்டென்று இறங்கி,
மூன்று சுற்றுகள் சுற்றி...

உனக்கு மட்டும்
எளிதில் புலப்படும்
பூக்களின் பாதை.

பூக்களை
உயர்த்தித் தாங்கும்
காம்புகளுக்குப்
போட்டியாய்
உன் சிறகு பலம்.

உயர்ந்து நிற்கிறாய்.
என் மனத்திலும்.

பூவின் மீதமராமல்
அதன் மென்மைக்கு மதிப்பளிப்பதால்
தள்ளி நின்று
தேனெடுக்கிறாயோ ?

இல்லை,
அதன் அழகை படம்பிடித்துப்
புரிந்துகொள்ள
எட்ட நின்று
பார்க்கிறாயோ ?

ஓயாத ஓட்டத்திலும்
இயற்கை ரசனைக்கு
நீ நேரம் ஒதுக்கி
நின்று நிதானிப்பதாய்ப்
படுகிறது எனக்கு.

பிறர் உழைப்பில்
வளர்ந்த தேனடைகளை
தீண்டுவதில்லை
உன் குழலலகு.

சொந்தச் சிறகுகளில்
சுயமாய் நிற்கிறாய்.

நீ முணுமுணுப்பது எதை ?

'ஓயாதே, உழை! ' - என்றா ?
'சோம்பாதே, செயலாற்று! ' - என்றா ?

உன் முணுமுணுப்பைக் கேட்டு
உனக்கு பெயர் மட்டும்
வைத்திருக்கிறோம்.

....நாங்களா ?
கற்பனையில் இருக்கிறோம்.
'நீ சிறகொடுக்கி இருந்தால்
எப்படி இருப்பாய் ? ' - என்று.

- மனுபாரதி (நன்றி : திண்ணை)

நான் நானாய் இருக்கிறேன்
இது அனைவரையும் ஆச்சிரியப்படுத்துகிறது

நான் என்ன செய்வது
என்கிறாய் நீ

உனக்கு தெரியுமா
நம் இருவரில்
யாரோ ஒருவர் தான் அப்படி வாழ முடியும்
அதிலும் நீ அதிர்ஷ்டசாலி
ஆணாய் பிறந்ததினால்

குடும்பத்து வரைமுறைகள்,
சமுதாய நடைமுறைகள்
எதுவும் உன்னை
கட்டுப்படுத்தி விட முடியாததாய்..

அதை விட
நல்லவையோ கெட்டவையோ
உன் கருத்துகளுக்கு செவிமடுத்து...

பிடித்தாலும் பிடிக்காவிட்டாலும்
உன் செயல்கள்
எல்லாவற்றையும் ஏற்று ...

அழுகிற குழந்தைக்கான
அவசர சமாதானமாய் வரும்
உன்
ஒரு  சில பொய்களுக்கே சிரித்து ....

சகிப்பு தன்மையின் சான்றாய்
என் விருப்பு வெறுப்புகள் மறைத்து

அறிவிக்க வந்து விட்டு
ஆலோசனை
கேட்பதாய்
செய்யப்படும்
பாவனைகள் நம்பி

உன்
தீர்மானிக்கப்பட்ட முடிவுகளின் பாதையில்
பயணம் செய்ய
என் வாழ்க்கையையே
நான் விலையாய் கொடுத்திருக்கிறேன்

அனைவருக்கும் ஒரு கவிதையின் இனிய சுதந்திரதின நல்வாழ்த்துக்கள்!




ஆசைப்பட!
மறுக்க !
அழுது மடிய !
சிரித்து மகிழ!
கனவு மெய்ப்பட!
கண்டங்கள் தாண்ட!
இங்கேயே நிற்க!
நின்று செழிக்க!
நாளை வளர!
வளர்ந்து கொண்டே,
வளர்ந்து கொண்டே,
எங்கும் பரவி
வியாபிக்கும்
எல்லாவற்றிலும்
நாங்கள்!

உன் " பெருந்தன்மை"
மட்டுமே
பேசப்பட வேண்டும்!

தேசமே!
தேசமே!
சுதந்திரத்தை
எமக்களித்து
தியாகியாகிறாய்!
1947 -களின் பின்!

நூறுமுறை  மரித்தாலும்
உன் மடியில்!
ஒரு முறைப் பிறந்தாலும்
உன் வயிற்றில்!
உனக்காக உன்
தலைமுறைகள்.

எமக்காக நீ
மட்டும் தான் !
உயிர் ஜெபிக்கும்
ஒரு மந்திரம்!

இந்தியா

மேடையிலொருவன் பொய்குரைப்பான்
தாவி மேடையேறித்
தலையிற்குட்ட முடியவில்லை

சூரிய நிலாக்களாய்க்
கண்ணுக்கழகிய பெண்கள்
கடந்தேகும் போதெல்லாம்
அழகி நீங்களென
வாயாரச் சொல்ல வலிமையில்லை

தண்ணீரே எண்ணெயாய்த்
தாமரைகள் விளக்கெரிக்கும்
குளம்கண்டால்
ஓருடையும் களையாமல் ஓடிக்குதித்து
நீர் குடைந்தாட நேரமில்லை

நீண்டுகிடக்கும் நெடுஞ்சாலையில்
வேப்பமரம் விரித்த நிழற்பாயில்
துண்டு தலைக்கு வைத்துத்
துயில் கொள்ள இயலவில்லை
நீர்வழிப்படூஉம் புணைபோல் நானும்
நதிவழிப்பாட்டுக் கடலடையக்கூடவில்லை

ரயிலில் வரும் சில வியாபாரிகள்
எட்டுக்கட்டையில் இலக்கியம் பேசுகையில்
அபாயச்சங்கிலி பிடித்திழுக்கும்
ஆண்மையின்னும் கூடவில்லை

கடன்கேட்கப் போனவீட்டில்
உப்புக்கரிக்கும் உணவைத்
துப்பித் தொலைக்கத் துணிவில்லை

சிலரது மரணத்தை
தேசிய லாபமென்று
அறிக்கையிடத் திராணியில்லை

முதலமைச்சர் வேலைகோரி
முதலமைச்சருக்கே சொல்லச்சொல்லும்
மூடப்பரிந்துரை மூட்டைகளை
முகத்தில் விசிறியடிக்க முடியவில்லை

தேசியகீதம் இசைக்கும் நேரம்
பிளிறும்-கனைக்கும்-பேசும்-நகரும் பிராணிகளை
வண்டலூர் அனுப்ப வசதியில்லை

இனிப்பு-ஊறுகாய்-நெய்யெல்லாம்
மூக்கோடு முடிகின்றன
நாற்பது வயதானால் நாவுக்கு உரிமையில்லை

எண்ணெய்க்குளியலின் பிற்பகல் தூக்கத்தை
வைத்தியர் சட்டம் வழங்கவில்லை

எழுத மை வேண்டும்
வானத்தின் நீலத்தில்
சில குடங்கள் கேட்டேன்
மசியவில்லை

வான்குடைய வேண்டும்
சிட்டுக் குருவிகளின் சிறகுகளைக்
கடன் கேட்டேன்

தரமாட்டான் மனிதனென்று தரவில்லை

கற்றை மேகமாய்க் காடுகடக்க
ஒற்றைத் தேன்துளியாய்ப் பூவுள்உருள
நீண்ட கனவு... நிறைவேறவில்லை

குறைந்தபட்சம்
ஞாயிறு மட்டுமேனும்
எட்டுமணித் தூக்கம் இயலவில்லை

பழைய பெரியவரே
பாலகங்காதர திலக்!
சுதந்திரம் எனது பிறப்புரிமையென்பது
சும்மா

மதுரையே இங்கு
கல்லாய் விறைத்து
உயரமாய்
படுத்திருப்பதை
பார்க்க கோள்ளை அழகு.

அந்த மத்தகம்
பரந்த ஒலிம்பிக் மைதானமாய்
கம்பீரமாய் காட்சி தரும்.
வெள்ளை வெயில்
தினமும் குளிப்பாட்டும்
சுகத்தில்
அந்த‌ க‌ருங்க‌ல் கூட‌
கருப்பு வெல்வட்
ச‌தைச்சுருக்க‌மாய்
தும்பிக்கை நீட்டிக்கிட‌க்கும்.

சென்னை போகும்
பேருந்துக‌ள்
அதை உர‌சி உர‌சி
செல்லும்போது
அந்த‌ கிச்சு கிச்சு மூட்ட‌லில்
பொசுக்கென்று
அது எழுந்துவிடுமோ
என்றும்
ஒரு ப‌ய‌ம் வ‌ருவ‌துண்டு.

இந்த‌ ஆண்யானைக்கு
திருப்ப‌ர‌ங்குன்ற‌ம்
மொக்கைக்க‌ல் ம‌லை
ஒரு பெண்யானையாய்
தெரிவ‌தால்
க‌ல்லின் ஏக்க‌மும் புரிகிற‌து.

ம‌ழைக்கால‌த்து
நீர் விழுதுக‌ள்
க‌ண்போல் தெரியும்
குழிக‌ளிலிருந்து க‌சியும் போது
ம‌த‌ம் பிடித்து
அது பிளிறும்
ஊமைத்த‌ன‌மான‌
டெசிப‌ல்க‌ள்
ம‌துரைக்கார‌ர்க‌ளின்
ம‌ன‌த்தில் ம‌ட்டுமே
ப‌திவாகும்.

க‌ல்யானைக்கு
க‌ரும்பு ஊட்டிய‌ ப‌ட‌ல‌ம்
ம‌துரை மீனாட்சிய‌ம்ம‌ன்
கோயிலுக்குள் உண்டு.
அந்த‌ க‌ரும்புக்கும்
எச்சில் ஊறி
எழுந்துவிடும்
ஒரு ப‌ர‌ப‌ர‌ப்பு கூட‌
அந்த‌ க‌ல் உட‌ம்பில்
விடைப்ப‌து போல்
என‌க்கு தோன்றுவ‌து உண்டு.

அன்பே சிவம்
என்று கோவிலுக்குள்
மணிஒலி கேட்டபோதும்
அன்பு தான் இன்ப ஊற்று
என்று ஒலித்தவர்களை
ஒழித்துக்கட்டும்
கழுமரங்களை
நட்டு வைத்த
ஆட்சியின் அடையாளங்கள்
இந்த‌ கல்லில்
உறைந்து கிடக்கின்றன.

அந்த சமணர் சிற்பங்கள்
இந்த‌ கல் தோலில்
இருப்பது தெரிந்தால்
அதை "தோலுரித்து"
வதம் செய்ய‌
மீண்டும் அந்த சிவன்
"ரௌத்திரம்" காட்டுவானோ?

மாடு க‌ட்டி போர் அடித்தால்
மாளாது செந்நெல் என்று
யானை க‌ட்டி போர‌டித்த‌
தென்ம‌துரையின்
தொன்மை காட்டும் சின்ன‌மோ
இந்த‌ யானைம‌லை?

கோசாகுள‌ம் புதூரில்
இருந்து பார்க்கும் போது
ஒரு கோண‌ம்.

வ‌ண்டியூர் க‌ண்மாய்க்
க‌ரையோர‌ம் ஒரு கோண‌ம்.
அழ‌க‌ர் கோயில் சாலையில் இருந்து
ப‌க்கவாட்டில் ஒரு கோண‌ம்.

ஒத்த‌க்க‌டைக்கார‌ர்க‌ளுக்கோ
அது
த‌ன்னுட‌னேயே த‌ங்கி
படுத்திருப்பது போல்
ஒரு பிரமையின் கோணம்.

முன்கால் வைத்து
பின்வால் நீட்டி
தும்பிக்கையை கூட‌
வாய்க்குள் திணித்து
வெற்றிலை போட்டுக்கொண்டு
சாவ‌காச‌மாய்
குத‌ப்பிக்கொண்டிருக்கும்
ஒரு நுட்ப‌மான‌ கோண‌ம்.

நாக்கு சிவ‌ந்திருக்கிற‌தா
என்று அது
ப‌ளிச்சென்று துப்பிக் கேட்கும்
அந்த‌ சூரிய‌னிட‌ம்!
சிவ‌ப்பாய் த‌ன் மீதே
உமிழ்ந்து கொண்ட‌து போல்
வைக‌றையும் அந்தியும்
எதிர் எதிர் கோண‌ங்க‌ளில்
காட்டும்
தொலைதூர‌ ம‌துரையின் க‌ண்க‌ளுக்கு
எப்போதுமே
அற்புத‌ விருந்து தான்
அந்த யானை மலை!

எங்கள் வரலாற்றின்
உயிர்ச்சிகரமாய்
ஓங்கி நிற்கும்
வாரணமே!

உன்னை
பாளம் பாளமாய் அறுத்து
அந்த எண்ணெய் தேசங்களுக்கு
விற்று
டாலர்கள் குவிக்க நினைக்கும்
வணிக வல்லூறுகள்
வட்டமிடுவது
உனக்குத்தெரியவில்லையா?

உன் தும்பிக்கைக்கு
உயிர் வ‌ர‌ட்டும்
அந்த "தாராள‌ம‌ய‌ வேதாள‌ங்க‌ளை"
பிடித்து சுழ‌ற்றி அடிக்க‌ட்டும்.

இருப்பினும்
இன்னொரு ஆப‌த்தும் இருக்கிற‌தே!
உன‌க்கு உயிர் வ‌ந்தால்
உன் தும்பிக்கையை
எப்போதும்
நீட்ட‌ வைத்து விடுவார்க‌ளே
நாலணாவுக்கும் எட்ட‌ணாவுக்கும்
உன்னை
ச‌லாம் போட‌
வைத்து விடுவார்க‌ளே!

எங்களுக்கு
நாலு வர்ணம்
தீட்டியது போதாது என்று
உன்
முக அலங்காரத்துக்கும்
மூவர்ணம் தீட்டி
வடகலையா? தென்கலையா?
என்ற வாதங்களின்
பட்டி மன்றம் ஆரம்பித்து விடுவார்களே!

க‌ல்லில் ம‌றைந்து கிட‌க்க‌ட்டும்
அந்த‌ மாம‌த‌ யானை!
கல்லையே மறைக்கும்
அந்த மாமத யானைக்கு
கல்லறையாகிடு கல் யானையே!
கல்லறையாகிடு கல் யானையே

குறுந்தொகை: முல்லை - தலைவி கூற்று




இன்ன ளாயினள் நன்னுதல் என்றவர்த்
துன்னச் சென்று செப்புநர்ப் பெறினே
நன்றுமன் வாழி தோழிநம் படப்பை
நீர்வார் பைம்புதற் கலித்த
மாரிப் பீரத் தலர்சில கொண்டே

பல வண்ணங்களில் பட்டாம்பூச்சிகள்,
பார்த்திராத வடிவங்களில் பந்துகள்,
உச்சியிலொரு ஒழுங்கற்ற சூரியன்,
நீரின்றித் துள்ளும் நீலநிறமீன்,
பக்கத்தில் பராக்குபார்த்தபடி
ஒற்றைக்கால் கொக்கு,
பாலு, பானுவென்று ஆங்கிலத்தில்
அரைகுறையாய் எழுதப்பட்ட பெயர்கள்,
எல்லாமும் உணர்த்தின,
இதற்குமுன் அங்கேயொரு குழந்தை….
ஆணோ பெண்ணோ தெரியவில்லை….
வசித்திருக்கிறது என்பதை!

ஒழுங்கற்ற வட்டமுணர்த்தியது
ஒன்றரை வயதிருக்கலாமென்பதை!
ஓரடிமேலிருந்த ஆங்கில எழுத்துகள் சொல்லியது
அது பள்ளிக்குழந்தையுடையதென்பதை!
எட்டுப்போட்டு வரையப்பட்ட பூனைக்கு
இருபக்கமும் வரையப்பட்ட வால்கள் மூலம் புரிந்தது
சண்டையிட்ட இரண்டுவாண்டுகளின்
கைவண்ணமென்பது!

சுவரின் ஒரு மூலையிலிருந்து மறுமூலை வரை
சீராய் இழுக்கப்பட்ட சிவப்பு கிரேயான் பார்த்தபோது
சின்னவயதில் அப்பாவிடம்
இதற்காக வாங்கிய அடி நினைவுக்கு வந்தது.
வீடு பிடித்தால் சொல்லுங்கள்,
வெள்ளையடித்துத் தயாராக்கிவிடுகிறேனென்ற
உரிமையாளரிடம்….

இப்படியே தரமுடியுமா என்றேன்.
விநோதமாய்ப் பார்த்தவரிடம்
விளக்க நா எழவில்லை….
மனவளர்ச்சியற்ற மகனிடம்
மாற்றம் உண்டாக்கும் என்றே
எங்கள் சோர்ந்த மனதோரம்
சுடர்விடும் நம்பிக்கையை!

- கீதா மதிவாணன

எல்லாம்
கழித்தல் குறியாகிப்போன தேசத்தில்...
பூஜ்யங்கள்
பூஜிக்கப்படுகின்றன!

ஒன்றை பத்தாக்குவதோ,
ஒன்றுமில்லாமல் ஆக்குவதோ,
பூஜ்யங்களே தீர்மானிக்கின்றன!

பூஜ்யத்தின் ஆளுமையின் கீழ்,
ஒன்றானாலும் ஒன்பதானாலும்
அணிவகுத்து நிற்கின்றன!

அணிவகுத்து நிற்கும் எதனோடும்
ஆலிங்கணம் செய்து
பூஜ்யங்கள்...
பூஜ்யங்களை மட்டுமே
பெருக்கிக் கொள்கின்றன!

கூட்டலும் பெருக்கலுமே...
வாழ்வாகிப்போனதால்,
வகுத்தல் வஞ்சிக்கப்பட்டு
சமன்பாடுகள்
தகர்க்கப்படுகின்றன!

வகுத்தலுக்கும் வகுபடாது...
கழித்தலிலும் கழிவுறாது...
தொன்றுதொட்டுத் தொடர்கிறது
பூஜ்யங்களின்
சாம்ராஜ்ஜியம்

கூடா நட்பால்
குறைந்து விடுகிறது
சின்னவனின் மதிப்பெண்கள்

நாகரிக மோகத்தில்
ஸ்தம்பித்துக் கிடக்கிறது
“பெரியவளின் பொழுதுகள்”

சின்னத் திரைக்குள்
சுழன்று திரிகிறது
“மனைவியின் கடிகாரம்”

வாழ்வியல் சீர்திருத்தம்
பெரும் புலம்பலாய்க் கழிகிறது
"குடிகாரத் தந்தைக்கு”

ஒருவரை ஒருவர்
சுட்டிக் கொள்கையில்
செத்துப் போகிறது வாழ்க்கை