உன்னை இழந்துவிட்டிருக்கும் இக்கணத்தில்
திரும்பத் திரும்ப தோன்றுகிறது
உன்னை இன்னும் சற்றே அடைந்திருக்கலாமென  
அடைந்திருந்த கணங்களிலோ
அதற்கு மேல் அடைய எதுவுமே இருந்திருக்கவில்லை  
இழப்பின் கணங்கள்
இந்தக் குளிர் இரவில்
தின்று வாழ்கின்றன
அடைதலின் கணங்களை

தவிர்த்து விடுங்கள்
நிலைக்கண்ணாடியில்
உற்றுப் பார்க்காதீர்கள்
உங்கள் உருவங்களை
நீங்கள் செய்த
தில்லுமுல்லு
நினைவுக்கு வரலாம்
உள்ளுக்குள்
உறங்கிக் கிடந்த மிருகம்
வெளியே எட்டிப் பார்க்கலாம்
கையில் நீண்ட நகங்களுடனும்
கூரிய பற்களுடனும்
உங்கள் பிம்பம் தெரியலாம்
தோலில் சுருக்கங்களும்
நரை முடியும்
மரணம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக
உங்களை நெருங்கிக் கொண்டிருப்பதை
உங்களுக்கு உணர்த்தலாம்
முகமூடி விலக்கப்பட்ட
உங்கள் முகத்தைக் கண்டு
நீங்களே அச்சம்
கொள்ள நேரலாம்
ஆதாம் அறிவுக்கனியை
உண்டதற்காக
சந்ததிகள் தண்டனை
அனுபவிப்பதை எண்ணி
அழுவலாம்

செந்தமிழ் நாடெனும் போதினிலே-இன்பத்
தேன்வந்து பாயுது காதினிலே-எங்கள்
தந்தையர் நாடென்ற பேச்சினிலே-ஒரு
சக்தி பிறக்குது மூச்சினிலே     (செந்தமிழ்)

வேதம் நிறைந்த தமிழ்நாடு-உய்
வீரம் செறிந்த தமிழ்நாடு-நல்ல
காதல் புரியும் அரம்பையர்போல்-இளங்
கன்னியர் சூழ்ந்த தமிழ்நாடு     (செந்தமிழ்)

காவிரி தென்பெண்ணை பாலாறு-தமிழ்
கண்டதோர் வையை பொருனைநதி-என
மேவி யாறு பலவோடத்-திரு
மேனி செழித்த தமிழ்நாடு.     (செந்தமிழ்)

முத்தமிழ் மாமுனி நீள்வரையே-நின்று
மொய்ம்புறக் காக்கும் தமிழ்நாடு-செல்வம்
எத்தனை யுண்டு புவிமீதே-அவை
யாவும் படைத்த தமிழ்நாடு.     (செந்தமிழ்)

நீலத் திரைக்கட லோரத்திலே-நின்று
நித்தம் தவஞ்செய் குமரிஎல்லை-வட
மாலவன் குன்றம் இவற்றிடையே-புகழ்
மண்டிக் கிடக்கும் தமிழ்நாடு.     (செந்தமிழ்)

கல்வி சிறந்த தமிழ்நாடு-புகழ்க்
கம்பன் பிறந்த தமிழ்நாடு-நல்ல
பல்வித மாயின சாத்திரத்தின்-மணம்
பாரெங்கும் வீசுந் தமிழ்நாடு.     (செந்தமிழ்)

வள்ளுவன் தன்னை உலகினுக்கே-தந்து
வான்புகழ் கொண்ட தமிழ்நாடு-நெஞ்சை
அள்ளும் சிலப்பதி காரமென்றோர்-மணி
யாரம் படைத்த தமிழ்நாடு.     (செந்தமிழ்)

சிங்களம் புட்பகம் சாவக-மாதிய
தீவு பலவினுஞ் சென்றேறி-அங்கு
தங்கள் புலிக்கொடி மீன்கொடியும்-நின்று
சால்புறக் கண்டவர் தாய்நாடு.     (செந்தமிழ்)

விண்ணை யிடிக்கும் தலையிமயம்-எனும்
வெற்பை யடிக்கும் திறனுடையார்-சமர்
பண்ணிக் கலங்கத் திருள்கெடுத்தார்-தமிழ்ப்
பார்த்திவர் நின்ற தமிழ்நாடு.     (செந்தமிழ்)

சீன மிசிரம் யவனரகம்-இன்னும்
தேசம் பலவும் புகழ்வீசிக்-கலை
ஞானம் படைத்தொழில் வாணிபமும்-மிக
நன்று வளர்த்த தமிழ்நாடு

 

 
சமுத்திரமே
உனக்கு ஏன் இந்தக் கோபம்
நகருக்குள் புகுகின்றாயே
கருநாகம் போல் படமெடுக்கின்றாயே
என்ன தீங்கு விளைவித்தோம் நாங்கள்
காலன் முடிக்க வேண்டிய கணக்கை
கடலலைகளை ஏவிவிட்டு முடிக்கின்றாயே
கடலன்னையென்று உன்னை அழைக்கின்றோமே
உனது புத்திரர்களையே காவு வாங்கத்
துடிக்கின்றாயே
மகிழ்ச்சியாகப் பொழுதினை போக்க
கடற்கரைக்கு வந்த ஜனங்கள் மீது
உனது சீற்றத்தை ஏன் காட்டினாய்
உனது விஸ்வரூபம் தான்
மறுநாள் செய்தித்தாள்களில்
முதல் பக்கத்தை நிரப்பியது
எத்தனை பேரின் கனவுகளை
மண்ணில் புதைத்தாய் நீ
போரின் பேரழிவை மிஞ்சியதே
ஆழிப்பேரலையின் கோரத்தாண்டவங்கள்
தீராத பசியுடன் நீ இருக்கின்றாய்
உனது வேட்டைக்கு பலியாக
நாங்கள் இருக்கின்றோம்.
 

 
புலிநகக்கொன்றை
கரையெல்லாம்பூத்திருக்க‌
உறுமல் ஒன்று கேட்குதையா!
உள்ளெல்லாம் கிடு கிடுக்க.
 
எக்கர் ஞாழல் அடர்ந்த சோலை
அலையொடு சேர்ந்து அழுதே அரற்ற‌
நாணல் கீற்றும் பச்சைத்தீயாய்
நாடியெல்லாம் பற்றி எரிக்குதே.
பொருள் வயின் செல்கிறேன் என‌
கடுஞ்சுரம் ஏகிவிட்டாய்..இங்கு
குருகு கூட பறைச்சிறகை
படபடத்து துடி துடித்துக்காட்டுதையா.
 
உள்ளே நில நடுக்கம்
தவிடு பொடி ஆக்கியதில்
நான் எங்கே? என் உடல் எங்கே?
என் உறுப்புகளும் கழன்றனவே!
இதழ் குவிக்கும் ஒரு பக்கம்
சொல் அங்கே இறந்துவிழ.
 
சிறுபயல் பிய்த்திட்ட‌
பாவை நான் ஆனேனே.
கையில்லை.கால் இல்லை
உடுக்கை அன்ன சிற்றிடையும்
உருக்குலைந்து கிடக்கின்றேன்.
ஓடோடி வந்திடுவாய்.
சிற்றில் கட்டி அன்றொரு நாள்
பொங்கல் வைத்துத்தந்தேனே.
தீம்புளிப்பாகர் குய்புகை கமழ
அட்டுத் தந்தேனே பரிந்தூட்டி.
அடுப்பில்லை தீயில்லை
ஆனாலும் அறுசுவையில்
உண்டோமே மறந்தாயோ
உலகே மறந்ததுவும் மறந்தாயோ.
 
கற்பனயைக் காய்ச்சி சுவையூற‌
கனவுகளின் அடிசில் கை அள்ளி
உண்டோமே மறந்தாயோ…உள்ளத்து
களிப்பொங்கல் மறந்தாயோ?
என் கை உன் வாயில்.
உன் கை என் வாயில்.
ஊட்டிகிடந்த தெல்லாம்
மறப்பொமா?இறப்போமா?
சோறில்லை ஆனாலும் சோறுண்டு.
ஊன்பொதி வெண்சோறு
உருட்டித் தந்ததெல்லம்… உள்ளே
அவித்தெடுத்த ஆவிதானே!அறிவாயே!
 
பால்மண விளையாட்டில்
திருமணம் முடிந்தபின்னே
எற்றுக்கு எனைச் சுடும் காடு
ஏகும் விளையாட்டு?
என் கை உன் வாயில்.
உன் கை என் வாயில்.
ஊட்டிகிடந்த தெல்லாம்
மறப்பொமா?இறப்போமா?
சோறில்லை ஆனாலும் சோறுண்டு.
ஊன்பொதி வெண்சோறு
உருட்டித் தந்ததெல்லம்… உள்ளே
அவித்தெடுத்த ஆவிதானே!அறிவாயே!
 
பால்மண விளையாட்டில்
திருமணம் முடிந்தபின்னே
எற்றுக்கு எனைச் சுடும் காடு
ஏகும் விளையாட்டு?
பொருளுக்கு பிரிந்ததெல்லாம்
போதும் என் அன்பே!
உயிரை மெய் பிரிந்திட்டால்
தமிழ் ஏது? எழுத்தேது?
 
குற்றுயிராய் குலைந்திடவே
குறுந்தொகை வேண்டாமே!
கனலில் விழுந்த புழுவினுக்கு
கலித்தொகையும் வேண்டாமே!
உடனே வா!உடனே வா!
காற்றாக கரையும் முன்
மின் ஊற்றாக ஓடிவா.
 
இடைவெளிகள் தொலையட்டும்.
மென்காந்தள் விரல் இன்று
காய்ந்த சருகின் விறகாய்
காந்தல் கொண்டு எரிகின்றதே!
மயிர்க்கால் தோறும் உயிர்க்கால் கழறும்.
காத்துப் பூத்து பஞ்சடைந்து
கண்விழி நைந்தேன் வாராயோ.
அம்பு தைத்த ஆம்பல் விழியாய் உன்
வரவு தைத்து தினம் நொந்தேன்.
 
வேங்கையும் வேங்கையும்
வெரூஉய்த் தொலையட்டும்
வெண்சீர் வெண்டளைத் தொடையோடு
வெறுஞ்சொல் கூட்டம் வேண்டாமே.
பச்சையாக பகர்கின்றேன்.
சோறு கொதிக்கும் கவலையில்லை
உள்ளே அந்த “லாவா”
உறிஞ்சுவதை அறியாயோ!
 
நொடிப்பொழுதும் சயனைடு தான்.
சுருண்டு விழும் முன்னாலே
கைகளில் ஏந்திக்கொள்..வெறுஞ்
சடலத்தை அள்ளிக்கொள்.
பிறப்புக்குள் இறப்பையும்
சுவை பார்!பெண்ணே!
இறப்பின் இறக்கை கட்டி புது
கருப்பைக்குள் கூடு கட்டு.
அதுதானே காதல் என்பார்.
 
நூறு வயதுவரை நாராய்க்
கிழிக்கின்ற காலத்திலும்
காதல் தருணமே உன் பூங்கொத்து.
இதழாய் உதிர்ந்தாலும்
இரவாய் மெலிந்தாலும்
மின்னல் புள் கிசு கிசுக்கும்.
ஆதலினால் காதல் செய்வீர்

 
எழுத்தறிவு அறிய
எழுதும் கரும்பலகையில்
கூடா இருக்கிறது
சட்டம்...

வட்டம்,மாவட்டம்
என்று போகும்
அரசியல்வாதி  போடும்
திட்டத்திற்கு
சட்டம் சாயம்
போன நிலையில்...


தாதாக்களோ
சட்டத்தை வளைக்க
வாய்தாக்கள்
வாங்கும் நிலை...

சட்டம் சாமானியனுக்கு
சாபம்...
சகலமும் அறிந்தவனுக்கு
சட்டம் தன் கடமையை
செய்யும்...
 

“வலி வரலைன்னா
சொல்லும்மா சிசேரியன்
பண்ணிடலாம்”
-கேட்ட மருத்துவரிடம்,
வேண்டாமென மறுத்துவிட்டேன்!
பெத்தவருக்கு தான்
பெருஞ்செலவு ஆகுமென்று!
வலியை வரவழைக்க
வலிய முயன்றேன்!
எனிமா ஏற்று
குடலை சுத்தமாக்கி,
புடவை அவிழ்த்து
இரவுடை தரித்து,
முக்கத் தொடங்கினேன்
கட்டிலில் படுத்து!
பற்றிக்கொள்ளத் துணையைத் தேடி
கட்டில் கம்பியைப் பற்றிக்கொண்டு,
விழிகளைப் பிதுக்கி,
பல்லைக் கடித்து,
அடிவயிறு உப்பி,
கால்களை உதறி,
முக்கி முக்கி,
உந்தி உந்தி
தள்ளுகிறேன் ஓர் உயிரை,
உலகைக் காண!
முகமெல்லாம் வியர்த்து,
உடல் தளர்ந்து,
உள்ளமும் சோர்ந்து,
உள்ளே, செத்துப்
பிழைத்தேன், நான்!
வெளியே, சொன்னார்கள்:
“சுக“ப் பிரசவம் என்று!
 

உன்னுடனான
அன்பு பற்றி கேட்டால்
உறுதியுடன் உயிர்வாழும்
உன் சொந்தம்
நான் என்பேன்!

உதவியாய் நீ
ஏதும் கேட்டால்
முகம் சுளிக்காமல்
முடிந்ததை செய்து
முகம் மலர்வேன்!

பூங்காவில்
உலா வரும்
பூங்;காற்றைக்கேள்..
உனை சுமக்கும்
என் இதயம் பற்றி
அது சொல்லும்!

ஆறுதல் கூறும்
என் வார்த்தையை
நீ கேட்டால்
மாறுதல் வரும்
உன் வாழ்வில்
புதுப்பொலிவு நோக்கி!

தேறுதல் என்
தேகத்தில் கூட நிகழும்
உன் அன்பு
மாறாதிருந்தால்

எந்தனை ஆண்டுகள்
எந்தன் உயிர் உனை பார்த்தது
இத்தனை ஆண்டுகளில்
எத்தனை முகங்கள் இடை வந்தன
எத்தனை முகங்கள் கதை பேசின
அதில் சில அழகிகளும் உண்டு
சில அசிங்கங்களும் உண்டு
ஆனால்
என் இதயத்தில் உருவாய்
ஓர் ஓரத்தில் உயிர் தாங்கும் கருவாய்
நினைவுகளின் எச்சம் மட்டும்
விழுங்கி உயிர்திருக்கும் - நீ
நீ மட்டும் மறைவதே இல்லை
இல்லை... இல்லை....
நான் மறப்பதே இல்லை
உண்மையில் ஐந்தோ, ஆறோ,
நான் பேசிய வார்த்தைகள்
உன்னிடம்
ஆனால் கனவிலோ
கதையாகவும்
கவிதையாகவும் பேசியன
ஆயிரம் ஆயிரம்
இது நான் கொண்ட இனக்கவர்ச்சியல்ல
உன் மேல் கொண்ட மனக்கவர்ச்சி
இடைப்பட்ட ஆண்டுகளில் நீ
எதிர்பட்டது ஒரு முறை
அந்த ஒரு முறையில்
நான்
மறுமுறை பிறந்தேன்
சொல்லாமல் விட்டுவிட்டால்
செல்லாதே எனது காதல்
போதும் ...
காதலோடு காத்திருந்த காலம் போதும்
கவிதைகளோடு வாழ்ந்திருந்த காலம் போதும்
காதல் கவிதையே !
உன்னோடு வாழும் காலம் வேண்டும்
உன்னிடம் சொல்லிவிடலாம்
உன் காதலை அள்ளிவிடலாம் - என்று
அன்புடன் அருகில் வந்தேன்
ஆனால்
உன் அன்னிய பார்வையில் என் ஆயுளையே
முடித்துவிட்டாயடி பெண்ணே
ஆயினும்
ஆண்டுகள் பல ஆயினும்
என் உயிர் என்னை விட்டு போகினும்
உதிரும் ஒவ்வொரு துளி சாம்பலாக
காற்றில் கலந்து காத்திருப்பேன்
காதலுடன் காத்திருப்பேன்

காற்றுப்
பெருவழியில்
தூசு
அந்தக்
கண்விழியில்
காதல்
நான்
மூடவா
திறக்கவா?

நினைவுகள்
மணித்தியாலங்களில்
நிஜங்கள்
வினாடிகளில்
நீ மட்டும்
என்னோடு

என்
பயணங்களில்
முகமாலை
பனைமரமாய்
இப்போது
காதல்