நாளை, நாளையென
எத்தனை நாளைகள்
எத்தனை இரவுகள்

ஒவ்வொரு இரவிலும்
புது விடியலை
நோக்கியதொரு பயணம்
இரவில்தானே எழுதப்படுகின்றன

இலங்கையைத் தழுவும்
அகதிகளின் விடியல்கள்
அகதியிடம்
அகதியாய் வாழும்
அவதி வாழ்க்கை

புதிதாய் தெரிந்த இருள்
இப்போது பழகியதாய்
அந்நியமாய் முறைத்த முகங்கள்
தற்காலிக அந்நியோன்யமாய்

துக்கத்தோடு கூடிய
நலன் விசாரிப்புகள்
துயரத்திலும் சிறுமகிழ்வாய்
இரை மீட்டல்கள்

காத்திருக்கும் அகதிக்கு
ஒத்தடமாய் இதமளிக்க
இன்றாவது கரை தொடுமா
கட்டு மரங்கள்

இதே கடலின்
அடுத்த கரையினில்
அலைகளைத் தாண்டியும்
ஒலித்துக் கொண்டேயிருக்கிறது
அகதியின் அலறல்கள்

கற்க கற்க
முதலுமில்லை, முடிவுமில்லைதான்!

புதிராயும், புதுமையாயும்
இருப்பது எப்போதும் இங்குதான்!

ஒவ்வொரு முறையும்
கற்பதும், கற்பிப்பதும் சுகம்தான்!

நடந்ததை நினைவில் வைத்து,
அசை போடுவதில் என்றும் ஆனந்தம்தான்!

ஒன்றைப் பொதுவில் வைத்து,
ஒன்றை மறைவில் வைத்து
வாழ்தல் முறையாகும்!

மாறாய்க்
கலவியைப் பொதுவிலிட்டு,
கல்வியைக் குடத்திலிட்டு
வாழ்தல் பிழையாகும்!

 
ஆடவரை நம்பாதே
ஆழ் கடலில் வீழாதே!
ஊடல் தரும் விழிகளையே
உத்தமியே நாடாதே!

குரங்கு மனம் கொண்டவனே
குவலயத்து ஆடவராம்!
மரந்தாவும் அவர்களிடம்
மனதினை நீ கொடுக்காதே!

இதயத்தை எடுத்து விட்டு
இன்பத்தை ஊட்டி விட்டுக்
கதைகள் பல பேசி வரும்
காளையரை நம்பாதே!

பாதை தனில் போகையிலே
பார்வையிலே காமத்தைப்
போதையுடன் ஊட்டுகின்ற
புருஷர்களை நம்பாதே!

காத லென்றால் கரும்பா வான்!
காளையவன் தினம் வருவான்!
பேதை நீ திருமணத்தைப்
பேசிடிலோ விலகிடுவான்!

காதல் என்று சொல்லவரும்
காளையரை நம்பாதே
வேதனையைத் தேடாதே!
வெதும்பி மனம் வாடாதே
 
-கலைமகள் ஹிதாயாரிஸ்வி  இலங்கை

சில நினைவுகள்
நெஞ்சை அழுத்திய போது
கண்ணீரில் நீந்துவேன்

உன்னுடன்
போன் பண்ணி
கதைக்கும் போது
உள்ளத்தின்
கனம் குறைந்து
இதயம் இலேசாகும்
சந்தோசப்படுவேன்

உன்னைப் பிரியப்போகிறேன்
என்ற எண்ணத்தைக்கண்டு
இதயத்தின் வலி உணர்ந்து
கவிதை எழுதும் பேனாவை விட
கண்ணீர் முந்திக்கொள்கிறது

கனவுகளை நச்சரித்துக்கொண்டு
நினைவுகளை சுமந்துகொண்டு
இனி
நான் கஷ்டப்படும் போது
இங்கு நீ இல்லை
ஆறுதல் சொல்ல எனக்கு

எனது நினைவுகளுக்கு
நீந்தத்தெரியுமானால்
எப்பொழுதும்
உன் வாசல் வரும்
அன்புள்ள நட்புக்களை
சேர்த்துக்கொண்டு

சந்தோசம் வரும் போது
உனக்குள்ளே
புன்னகைத்துக்கொள்
சோகம் வரும் போது மட்டும்
போன் பண்ணிவிடு எனக்கு
ஆறுதல் மொழிகள்
ஆயிரம் ஆயிரம்
என்னிடம் இப்பொழுது
எல்லாம் உன்னிடம்
கற்றுக்கொண்டது தான்

உன் திருமுகம்
என் கண்களில்
அழகிய புகைப்படமாய்
உன் புன்னகை
என் நெஞ்சினில்
ஓர் இணையத்தளமாய்

 
எண்ணிப்பார்க்கவியலாத பொழுதுகளில்
உள்ளுக்குள் கரைகிறது
இனம் புரியாதது
 
சொற்களால் கலையாத கரைகளின் மீதமர்ந்து
வருத்துகிறது நினைவு
 
படாத தழும்புகளில் வலி நிரப்பி
பாடாய் படுகிறது மனது
 
சொல்வதற்கு என்ன இருக்கிறது
கழுவ முடியாத கறைகள் பற்றி
 
எனக்கென்று வாய்கும் அது
நிச்சயமான ஒரு நிகழ்வு தான்
 
கனிந்து கீழ் வீழ்ந்தாலும்
முளைப்பதில்லை மனித விதை
 
அதனால்
திளைத்து மகிழ்வதில்லை
மனனித்த வாழ்க்கை.
 

குழந்தைகள் உலகம்
தனது நுழைவாயில் கதவுகளைத் திறந்து
குதூகலத்துடன் என்னை வரவேற்றது
அங்கே
ஆனந்தமும், ஆச்சர்யங்களும்
ஒவ்வொரு மணற்துகள்களிலும்
பரவிக்கிடந்தன
காற்றலைகளில்
மழலைச் சிரிப்பொலி
தேவகானமாய் தவழ்ந்து
கொண்டிருந்தது
மோட்ச சாம்ராஜ்யம்,
தனக்குத் தேவதைகளாக
குட்டி குட்டி அரும்புகளை
தேர்ந்தெடுத்திருக்கின்றது
அங்கு ஆலயம் காணப்படவில்லை
அன்பு நிறைந்திருக்கின்றது
காலம் கூட கால்பதிக்கவில்லை
அவ்விடத்தில்
சுயம் இழந்து
நானும் ஒரு குழந்தையாகி
மண்டியிட்டு அவர்கள் முன் நிற்கின்றேன்
அந்தக் கணத்தில்
மரக்கிளையொன்று முறிந்து விழுகையில்
அதைக் கொண்டு இன்னொரு
விளையாட்டு ஆரம்பமாகிவிடுகிறது
எங்கு நோக்கினும்
முடமாக்கப்பட்ட பொம்மைகள்
உடைந்த பந்துகள்
கிழிந்த காகிதக் குப்பைகள்
சேற்றுக் கறை படிந்த சுவர்கள்
களங்கமில்லா அரும்புகள் எனக்கு
கற்றுத் தந்தது இவைகள்
வீட்டிற்குத் திரும்பியதும்
ஒழுங்காக அடுக்கப்பட்டிருந்த
அலமாரி பொருட்களையெல்லாம்
ஒன்றுவிடாமல் கலைத்துப்போட்டேன்,
தரையில் விசிறி எறிந்தேன்
ஏக்கத்தோடு
ஊஞசலின் மீது அமர்ந்தேன்
எனது வீட்டை அங்கீகரிக்குமா
குழந்தைகள் உலகம் - என்று
யோசனை செய்தபடி...
 

 
நான் உயிரோடு இருக்கிறேன்..
உலகம் அழிந்தால்
எனகென்ன வந்தது..
இது சோம்பேறி சொன்னது..

உரசாதவரை நான் ஊமை
உரசிவிட்டால் நான் நெருப்பு
இது
சின்ன தீக்குச்சி
சொன்னது...

முன்னே நாம் எட்டுவைத்தால்
பின்வாங்கும்
யானை படையும்.

அட நண்பா! 
முள் கீறியா - நம்
முதுகெலும்பு உடையும்.

குனிந்தவனுக்கு மூட்டை சுமப்பதுக்கூட  
குறுக்கு வலி..
துணிந்தவனுக்கு சீன பெருஞ்சுவர் கூட
குறுக்கு வழி.

கதவுகள் திறக்கும் வரை தட்டு..
கை இல்லாதவனா.. தலையால் முட்டு...

வேர்க்க வேர்க்க உழைத்து வா..
தோற்க்க தோற்க்க எழுந்து வா..

நீ கும்பிடுவதால்தான்
சாமி பொழச்சிருக்கு.. 
உன்  காலுக்கு கீழதான்
பூமி மொளச்சிருக்கு...

மனிதன் என்ற பேரொடு  
மரணம் வரை போராடு...
 

ஏழெட்டு கூடைகளோடு
என் மகன் .

மண்ணள்ளி விளையாட
ஒன்று தம்பிக்கென்றான்.

அப்பாவிடம் ஒன்றை கொடுத்து
கவிதை எழுதும்  காகிதத்திற் கென்றான்.

இது பிளாஸ்டிக்பைக்கு பதில்
கடையில் பொருள் வாங்க வென்றான்

ஆத்தா வெற்றிலை பாக்கு வைத்துக்கொள்ள
ஒன்றை ஊருக்கு அனுப்பச் சொன்னான்

குடத்தடி கொடிமல்லி பூப்பறிக்க
இது அக்காவுக் கென்றான்

கூடைகளுக்கெல்லாம் கொண்டாட்டம்
குதித்து குதித்து குப்புற விழுந்து சிரித்தன.

ஊரில் பார்த்த ஓலை குட்டான்
கடவாய் பொட்டி

சாணி அள்ளும் தட்டுக்கூடை

ஈச்சமிளாறில் செய்த
நெல் தூற்றும் கூடை

அவித்த நெல்லை அள்ளும் கூடை

நெல்லரைக்க போய்
தவிடள்ளும் கூடை

பனையோலை கிழித்து
மூங்கில் சீவி
முடைந்த கூடை

ஞாபகம்.

அழகு கூடையொன்றில்
அள்ளி கொடுத்தான்
அம்மாவுக்கு தன்
முத்தங்களை.

வரைய சொன்ன ஆசிரியையிடம்
கூடை ஒன்றை கொடுத்து
அதில்
நட்சத்திரங்களை போட சொல்லி
நின்றான்


வெறுங் கூடை
நிறைய நிறைய
கனவுகள்.

- பட்டுக்கோட்டை தமிழ்மதி

 

உன்னை விட்டு கொடுக்க
மனம் இல்லாமல்
விட்டு கொடுக்கிறேன்
என் மன விருப்பங்களை

என்னென்ன பேசுவதென்று
இருவருமே ஒத்திகை
நடத்திக் கொண்டே
என் வீட்டுக்குப் போகிறோம்...

அதிர்ச்சி தொனிக்காத
முகத்தோடு கதவு திறக்கிறாள்
அம்மா...

வார்த்தையைத் தொலைத்த
வைராக்கியத்தில்
அதிர்ந்து பேசும் அப்பாவோடு
அத்தனை கண்களும்
மௌனங்களால்பேசிக் கொண்டன.

ஒரு மிகப் பெரிய
புயலுக்கு பின்னான
அமைதியோடு
நீ பேசத் தொடங்குகிறாய்...

ஒவ்வொரு சொற்களிலும்
உன்னை நிரூபிக்க
நீ படும் பாட்டை
லேசான கர்வத்துடன்
ரசிக்கிறேன்.

சட்டென்று விடை பெறும்
தருணத்தில்
"வழி அனுப்பி விட்டு வா" என்ற
அம்மாவின் நாகரீகமும்

யாருக்கும் தெரியாமல்
"அண்ணி" என்றழைக்க
மறக்காத தம்பியின் சமயோசிதமும்
அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்குகிறது.

நீ கொடுத்து வைத்தவள் தான்
என்னிடம் மட்டுமல்ல
எல்லோரிடமும்தான்