பிறர் கொடுக்கும் எதையும்
பிரியத்தோடு ஏற்பவளுக்கு
இன்று மட்டும் ஏனோ முடியவில்லை
பிரிவென்ற ஒன்றை ஏற்பதற்கு

உயிர் கொடுத்தது அன்னை தான்
ஆனால் அந்த உயிருக்கு உணர்வை தந்தது
என்னுயிர் தோழி நீயல்லவா!

எப்படி ஏற்பேன் உன் பிரிவை
எப்படி மறப்பேன் உன் நினைவை!

என்னுடைய சோகங்களும்
உன்னுடைய புன்னகையால்
புறக்கணிக்கப்பட்டது புதுமைதான்

எப்போதும் உன் முகம்
பார்த்து சிரித்தவளை
இன்று மண் பார்த்து
அழ வைக்க எப்படி
மனம் வந்தது!

இனி யாரிடம் காண்பேன்
என்னை பெற்ற அன்னையை,
எனக்கு கிடைக்காத மூத்த சகோதரியை,

கண்களுக்கு சமாதானம் சொல்லி விட்டேன்
மனம் மட்டும் ஏனோ என்னிடம் மன்றாடுகிறது!

ஆண்டுகள் கடந்தும் தெரியவில்லை
ஆனால் இன்று நொடி நேரம் கூட
யுகமாக கழிகிறது!

என்றாவது ஒரு நாள்
இப்புவியின் எதோ ஓர்
மூலையில் என் முகம்
பார்க்கும் போது
அவள் தானே இது என நீ
ஐயப்படும் போது என்
அழுகை அன்று என்னை
அடையாளம் காண்பிக்கும்

ஐந்தாண்டுக்கு ஒருமுறை
முறை வைத்து நீர்பாச்சும்
வெள்ளாமைத்திருவிழா,
எங்கள்  வீட்டுக்கே வந்து
சேரும் இம்முறை.

சென்றமுறை வெள்ளாமை
அந்த ஊர் மக்களுக்கு
இம்முறை நமக்கு. சென்ற முறை
அவர்கள் நிறையவே,சாப்பிட்டார்கள்
பேராசைக்காரர்கள் .

நிறையவே சாப்பிட்டதால்
நிறையவே அஜீரணம்,அல்சர்

மருத்துவரிடம் வரிசைக்கட்டி
நிற்கிறார்கள்.
அவர்களில் சிலருக்கு
ஒரு ஆண்டு முழுவதும்
சிகிச்சை பெறவேண்டுமாம்

இன்னும் சிலபேருக்கு
அறுவை சிகிச்சையும்
தேவைப்படுமாம்

இது தவிர,இரண்டு மூன்று பேர்
டெல்லி மருத்துவ மனையிலும்
அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்

இந்ததடவை  எல்லாம் நமக்குத்தான்
வாரும், சேர்ந்து வாருவோம்
வெள்ளாமையை .

என்னது ? உங்களுக்கும  பங்கு
கேட்கிறீர்களா?
கவலைப்படாதீர்கள்  உங்களுக்கும்
இருக்கு  இலவசங்கள்.


விரைந்து வாருங்கள், இந்த முறை
எல்லா கிராமத்துக்கும்  எல்லா
நகரத்துக்கும்  வெள்ளாமையில்
பங்கு உண்டு.

ஆனால் தலைமை
விவசாயிக்கு  உங்களிடமிருந்து
ஆளுக்கு ஒரு மூட்டை வந்தாக
வேண்டுமிது கட்டாயம்.
வாழ்க ஜனநாயகம்

தாள்களுக்கிடையே வைத்து மூடிய
மைதோய்ந்த நூல்
விதம்விதமாக இழுபடும்போது
உருவாகின்றன எண்ணற்ற சித்திரங்கள்
ஒரு தாளில் தென்படுகிறது
ஊமத்தம்பூ
இன்னொன்றில் சுடர்விடுகிறது
குத்துவிளக்கு
அடுத்த பக்கத்தில் ஆர்ப்பரிக்கிறது
அலை உயர்த்திய கடல்
அதற்கடுத்து படபடக்கிறது
முகமற்ற பெண்ணின் விரிகுழல்
பிறிதொரு பக்கத்தில்
உடலைத் தளர்த்தி
தலையை உயர்த்தி
செங்குத்தாய் விரிந்த
பாம்பின் படம்

மெளன மொழி புரிகின்றது
மனதின் வேஷம் கலைகின்றது
முகமூடி உருக்குலைகின்றது
மனிதமுகம் தெரிகின்றது
மழலை தேனாய் இனிக்கின்றது
மீண்டும் குழந்தையாக உள்ளம் துடிக்கின்றது
வாழ்க்கை வரமாய் தோன்றுகின்றது
மறுமுறை பிறக்க மனம் ஏங்குகின்றது
நாட்கள் கணமாய் ஓடுகின்றது
நதியலைபோல் சூழ்நிலை மாறுகின்றது
தோல்வி கூட இனிக்கின்றது
வெற்றி எதில் இங்கு இருக்கின்றது
தடுக்கிவிழ கால்கள் துடிக்கின்றது
தாங்கும் கைகள்
அவளுடையதாய் இருக்க வேண்டுமென
உள்ளம் தவம் கிடக்கின்றது
கடிதங்கள் தூது போகின்றது
கவிமகளை நெஞ்சம் நாடுகின்றது
மழை வந்து மேனியை நனைக்கின்றது
அவளைச் சந்திக்காமல் உள்ளம் கொதிக்கின்றது
ஆகாரம் கண்ணெதிரே இருக்கின்றது
எண்ணச் சிறகுகள் எங்கெங்கோ பறக்கின்றது
காலை கதிரொளி எழுகின்றது
கனவுகள் விடை பெறுகின்றது
உறக்கம் மெல்ல களைகின்றது
உண்மை வேறாய்த் தெரிகின்றது
காட்சிகள் பொய்யெனப் புரிகின்றது
கற்பனை நின்றிட மறுக்கின்றது
இங்கு எல்லாம் சரியாய் இருக்கின்றது
வேறெங்கே என்னைத் தொலைக்கின்றது

விண்ணில் இருப்பதனால்
சூரியன் பெறுமதி தெரிவதில்லை
மண்ணில் விழுவதினால்
மழையின் மதிப்பு குறைவதில்லை

அன்பை கொடுப்பதற்கு
அழகிய கைகள் தேவையில்லை
இன்பம் சுவைப்பதற்கு-வெறும்
உடலால் மட்டும் முடிவதில்லை

அருகில் இருப்பதனால்
காதலி அருமை புரிவதில்லை
தூரம் விலகுவதால்
காதலும் தூர்ந்து போவதில்லை

பாம்புகள் குளிப்பதினால்
நதிநீர் விஷமாய் போனதில்லை
பொறாமை இருப்பதினால்
இறைவன் எதையும் கொடுப்பதில்லை

உலகை படைப்பதற்கு
மனிதர்கள் எம்மால் முடியாது...
உலகை உடைப்பதற்கு-ஒரு
வார்த்தை மட்டும் போதுமென்பேன்
 

எத்தனையோ
பொய்கள் சொல்லியிருக்கிறேன்
உன்னிடத்தில்...

பொய்யென்றே தெரிந்தும்
ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறாய்
அனைத்தையும்!

'என்னை மறற்திடுங்க' என்று
நீ சொன்ன பொய்யை
பொய்யென்றே
நினைத்திருந்தேன்
பிரிவு நேரும் வரை.

காதலின் வலிமையை
காலங்கள் உணர்த்துமென
காத்திருந்தேன்.

ஜாதியின் வலிமையை
உணர்த்தியது
உன் திருமணம்

வெட்கப்பட‌த் தெரியுமா
என் கேள்விக்கு
வெட்கத்தில் சிவந்து கொண்டே
வெட்கத்தைப் பதிலாக‌
தரும் உன்னிடம்
ஈர‌ உத‌டுகளை
ஈரப்ப‌டுத்திக் கொண்டு
கேட்கத் துடிக்கிறேன்
முத்தமிடத் தெரியுமா?

 அந்திக்கருக்கலில்
இந்தத்திசை தவறிய
பெண்பறவை
தன் கூட்டுக்காய்
தன் குஞ்சுக்காய்
அலை மோதிக்கரைகிறது.

எனக்கதன்கூடும் தெரியும்
குஞ்சும் தெரியும்

இருந்தும்
எனக்கதன்
பாஷை புரியவில்லை

விடைபெறும் நேரம் வரும்வரை!
உன் பிரிவைப் பற்றி!
நினைக்கவே இல்லை!
ஏகாந்தமாய் வாழ்ந்தவனின்!
வயிறு பசி என்பதை அறியாது!
குறிப்பிட்ட நபர்களை!
எதிர்கொள்ளும் போது!
என்ன செய்வது என்று தெரியாமல்!
சிலை போல் நின்று விடுகிறேன்!
வெளிப்படுத்தப்படாத எண்ணகளை!
சுமை தாங்கி போல் முதுகில்!
சுமந்து செல்கிறேன்!
உங்கள் விருப்பமின்றியே!
வந்து ஒட்டிக் கொள்கிறது!
நிழல்!
நிறபேதம் காட்டும் சமூகம்!
மேனியை சிவப்பாக மாற்ற!
க்ரீம்களை பரிந்துரைக்கிறது!
அச்சுறுத்தலுக்கு மத்தியில்!
உண்மை பேசுவது!
தற்கொலைக்குச் சமமானது.!

சிதைக்கப்பட்ட உடலிலிருந்து!
வெளியேறும் துர்நாற்றம்!
கதவின் துவாரத்தின் வழியே!
வெளியே செல்கிறது!
பிரேதத்தை லாவகமின்றி!
கையாண்டதால் தடயத்தை!
அழிக்க முடியவில்லை!
புலனாய்வுத் துறையினரின்!
கவனத்தை திசைதிருப்ப!
கடிதம் எழுதி வைத்தாயிற்று!
தன்னுடைய ரகசியம் தெரிந்தவன்!
ஒருவனுமில்லை என்பதில்!
மனசுக்கு நிம்மதியாயிற்று!
கூலிப்படையை ஏவாமல்!
தானே கொலை செய்ததில்!
மானை வேட்டையாடிய!
மிருகம் போல்!
மனம் ஆசுவாசம் கொண்டது!
அடுத்தடுத்து பண்ண!
வேண்டிய கொலைகளுக்கு!
இது ஒரு பயிற்சியாக!
அமைந்தது!
உள்ளுக்குள் உறங்கிய!
மிருகத்தை உசுப்பிவிட!
அது ரத்தத்தை ருசி!
பார்த்துத் திரிந்தது!
மீண்டும் ஒரு வாய்ப்பு!
கிடைத்தால்!
கொலை செய்வதற்கு!
பட்டியல் தயாராகவே இருந்தது.!