அமைதி முகம்
அருளும் கரம்
நவீன வியாபாரத்தில்
இது தனி ரகம் !

இந்த அவதார உலா...
கடவுளின் கடாட்சத்தாலா?
இல்லை
கயவர்களின் கைங்கரியத்தாலா?

இவர்கள்...
அவதரிக்கும் போதெல்லாம்,
அதர்மம் தலைதூக்கும்!

ஆசிர்வதிக்கும் போதெல்லாம்,
அஞ்ஞானம் அருளப்படும்!

தலையாட்டினால் பக்தன்...
கேள்வி கேட்டால் பித்தன்...
நல்லதென்றால் அவன் செயல்...
அல்லதென்றால் இவன் விதி...
இவர்கள் பிழைப்பிற்கு,
இதுவே நல்ல வழி ?!


இவர்கள்...
பற்றற்றவர்கள்...
அதனால்தானோ
வரவை மட்டுமே பார்க்கிறார்கள்!

இவர்களது ஆசிரமங்கள்
கருப்புப் பணத்தின்
காக்கைக் கூடுகள் !

ஏழு சக்கரங்களைப் பற்றி சிலாகித்தாலும்..
இவர்களது இறுதிக்காலம் என்னவோ
சக்கர நாற்காலியில்தான்...

தீராத நோயெல்லாம் 'சத்ய'மாய்
தீர்ப்பார்கள்...
இவர்களுக்கொன்றென்றால்
அவசரப் சிகிச்சைப் பிரிவில்
சேர்ப்பார்கள் !


இவர்களது ஆனந்த அலைகள்
மன்மத வளையங்களை
எழுப்பத் தவறுவதே இல்லை !

'நித்ய' கண்டத்திலிருந்து
தப்பித்தோர்க்கே வெளிச்சம் !

மனிதக் கண்களில்
மிளாகாய்ப் பொடித் தூவும் இவர்களால்...
கேமராக் கண்களிலிருந்து
தப்ப முடிவதில்லை !

இவர்களா நமக்கு
வாழும் கலையை
போதிப்பது ?

பக்தர்களே!
உங்களுக்கு பட்டை நாமம்
'பாபா'க்களுக்கோ கொள்ளை லாபம்!

கால் கழுவக்கூட
காசு வாங்கும் இவர்களைக்
கை கழுவுங்கள் !

உதிர்ந்த மயிரைக் கூட
இவர்களால் ஒட்டவைக்க முடியாது
உணருங்கள் !

விழித்திருங்கள்...
இதுவே சிறந்த தியானம்!
விவேகானந்தரின் விவேக மொழி !

இனியாரும்,கண்களை மூடச்சொன்னால்...
காதுகளை மூடுங்கள்!
முடிந்தால்...
ஆசிரமங்களையும் !!

பின்னிய முடிகளின் பிரிந்ததோர்
கற்றை முடி - உன் காதுகளை
வருடியதும்,
அதிலிருந்து பிரிந்ததோர்
ஒற்றை முடி - உன் கண்ணங்களை
கோலமிட்டதையும்,
ஒற்றை விரல் கொண்டு அதை நீ
அடிக்கடி ஒதுக்குவதையும்,
ரசித்திருக்கிறேன்…
அப்போது கூட
சொல்லியிருக்கலாம் - நான்

கடற்கரை மணலில் நாம்
தனியாய் அமர்ந்திருந்த வேளையில்
“ஆர்டின்” வரைந்துவிட்டு
அர்த்தமுடன் சிரித்தாயே,
அதை நானும் ரசித்தேனே..
அப்போது கூட
சொல்லியிருக்கலாம் - நீ

திரைப்பட இடைவேளையில்
தின்பண்டத்துணுக்கொன்று
உதட்டோரம் ஒட்டியிருப்பதை
சொல்ல மனமின்றி - நானே
அள்ள நினைத்தேனே!- அதை
நீ ஆமோதித்து ரசித்தாயே..
அப்போது கூட
சொல்லியிருக்கலாம் - நான்

கோவில் பிரகாரத்தில் - எனக்கு
விபூதி கீற்று அணிந்து விட்டு
சுண்டலுக்கு அலைந்த என்னை
கண்களால் கடிந்தாயே
அதை நான் ரசித்தேனே..
அப்போது கூட
சொல்லியிருக்கலாம் - நீ

சொல்லவே இல்லை எப்போதும்
நான்,
தோழமை துரோகம் எனக் கருதி,
நீயும்..

தோழமைக்கும் மேலான - ஆனால்
காதலுக்கும் சேராத..
புதியதோர் பந்தத்தில் வந்த தோழி
என் அலைவரிசை கண்ட தோழி
அமெரிக்கா சென்றுவிட்டாள்
யார் வீட்டிற்கோ விளக்கேத்த..
என் வீடு இன்னும் இருளில்..

தோழமை பார்த்ததில் எனக்கு
ஓர் தோழமை நஷ்டம் - மேலும்,
ஓர் காதலும் நஷ்டம் போலும்.

பெண்மம் பிடித்துப் போனால்
பெண்மத்திற்கும் பிடித்துப் போனால்
வன்மம் எதுவுமில்லை.,
தோழமை நிரந்தரமாக்க,
தோழமை தாண்டுவதிலும் கூட..



- 

ஆதாம் ஏவாளுக்கு
ஆப்பிள் கொடுத்து
ஆண்டவரிடமிருந்து பிரித்த
அந்தப் பாம்பு..!

சீசர் கொன்று ஆண்டனி கொன்று
கிளியோபாட்ரா மார்தவழ்ந்து
கிளியொத்த பேரழகி கொன்ற
அந்தப் பாம்பு..!

கர்ண்னைக் கொல்ல
காப்பியத்தில் கண்ணன் பிடித்த
அந்தப் பாம்பு..!

எட்டப்பனை வைத்து
கட்டபொம்மன் கதை முடிக்க
வெள்ளையர் பிடித்த
அந்தப் பாம்பு..!

அன்பை அழிக்கும்
நட்பை நசுக்கும்
அந்த நச்சுப் பாம்பு..!

அரசியெலாம் ஆழ்கடலில்
அதிகமாய் ஊரும்
ஆசை காட்டி அழிவு தரும்
அந்தப் பாம்பு..!

எவரும் எட்டிப் பார்க்கமுடியா
மனிதனின் மனமெனும்
அடர்ந்த பெருங்காட்டுக்குள்
ஏதோவொரு மரத்தின் நெடுங்கிளையில்
அழிவில்லாத ஆகாயமாயின்னும்
நெளிந்து கொண்டுதானிருக்கிறது
துரோகமெனும் பெயர் சுமக்கும்
அந்தப் பாம்பு...!
 

மழையே மழையே வா வா -- நல்ல
வானப்புனலே வா வா! --இவ்
வையத்தமுதே வாவா!

தழையா வாழ்வும் தழைக்கவும் -- மெய்
தாங்கா வெப்பம் நீங்கவும்
உழுவாரெல்லாம் மலைபோல் எருதை
ஓட்டிப் பொன்னேர் பூட்டவும் மழையே...

தகரப்பந்தல் தணதண வென்னத்
தாழும் குடிசை சளசள என்ன
நகரப்பெண்கள் செப்புக் குடங்கள்
நன்றெங் குங்கண கணகண வென்ன மழையே...

ஏரி குளங்கள் வழியும்படி, நா
டெங்கும் இன்பம் பொழியும்படி, பொடி
வாரித்தூவும் பூவும் காயும்
மரமும் தழையும் நனைந்திடும்படி மழையே...

இல்லாருக்கும், செல்வர்கள் தாமே
என்பாருக்கும், தீயவர் மற்றும்
நல்லாருக்கும் முகிலே சமமாய்
நல்கும் செல்வம் நீயேயன்றோ? மழையே...- புரட்சி கவிஞர் பாரதிதாசன்   

உளம் கொண்ட காதலிலே
விழி கொண்ட ஒளியதனிலென்
மனம் கண்டிருப்பாய்...

அகம் கொண்ட காதலிலே
இதழ் கொண்ட வேகத்திலே
வெட்கம் கொண்டிருப்பாய்..

இருந்தாலும்
காதல் கொண்ட பார்வையினில்
காலம் கடக்கும் பாடத்தினை
நித்தம் சொல்லாமல் சொல்லுமுந்தன்
நறுமுகைத்திருமுகத்திலே
இன்றும் நான்
இன்னொருமுறை
தொலைந்துபோகிறேன்

தண்ணீர் ஊற்றி
வளர்த்த மரமல்ல - இது
தண்ணீராகவே
வளர்ந்த மரம்.

இந்த அதிசய விளக்கில்
எண்ணையே தீபமாக
எரிகிறது,
தீபமே எண்ணையாக
வழிகிறது.

அந்த மலைநாட்டு(ப்)
பால்காரன்
பாலில் தண்ணீரைக்
கலக்கவில்லை,
தண்ணீரில் பாலைப்
பிரிக்கிறான்.

எத்தனை வருடங்களாய்
மலையகத்தின்
கலையகத்தில்
இந்த அற்புத நடனம்
அரங்கேறுகிறது....
அடடா,
அங்கே பாறைகளில்
எதிரொலிப்பது
இரசிகர்களின்
கை தட்டல்கள் தானா?

வெள்ளை நிறத்தில்
வானவில் ஒன்று - இது
கண்ணுக்கு விருந்தாகும்!
கவலைக்கும் மருந்தாகும்!!

தற்கொலை புரிவதிலும்
இத்தனை ஆனந்தமா...
வீழ்ச்சியிலும் சிரிக்கிறாய்!!
புதிய கீதை
போதிக்கிறாய்!!

எல்லாம் சரி பெண்ணே..
பாறை இடுக்குகளில் நீ
ஆனந்த கானம் தான்
மீட்டுகிறாய்...
எவரைப் பிரிந்ததற்காய்
வெள்ளைப் புடவை
உடுத்துகிறாய்??

 
பூரண நிலவினிலே! என் வீட்டுத் தோட்டத்தின்
எலுமிச்சை செடிகளுக்கும், எலி-மிச்சம் வைத்த வற்றாளை
கொடிகளுக்கும் திருமண நிச்சயதார்த்தம் இன்று

அரிதாரம் பூசிக் கொண்டு அரட்டை அடிக்கின்ற
பாகற் கொடியும் அதன் இறுகிய இணைப்பில்
மயங்கி நிற்கும் மரத்துப்போன கிளிசரியா கம்பும்

தொல் பொருள் நிபுணராய் தன் உடல் பரப்பி
ஆராய்ச்சி செய்யும் வெள்ளரியும் அவருக்கும் உதவியாய்
ஒத்தாசை புரிந்து பூரித்துப்போன பூசணியும்

உரம்திண்ட தெனாவட்டில் திறன் காட்டி நிற்கின்ற
மரவள்ளியும் தரம் கெட்ட காய் என்று
தகுதியுடன் தள்ளிவைக்கப்பட்ட வெண்டிச் செடியும்

வீராவேசம் பேசி வெடுக் கென்று மிடுக்கோடு
நிற்கின்ற கத்தரியும் ஏட்டிக்கு போட்டியாய்
வளர்ந்து வயசுக்கு வந்திருந்த தக்காளியும்

வாழ்த்துக்கள் கூறி வாயாராப்புகழ.. அடுப்படியில்
இருந்து கொண்டு இன்னும் சட்டியினிலே
கனவு காண்கிறனர் வற்றாளைக் கொடியின் வாரிசுகள்.
 

நட்பாக
பல வருடங்கள்
பழகியும்
எந்தொருநாளும்
அவளுக்கு
பொருந்தா
(ஒரு) வெட்கத்தை
அவளிடம்
கண்டிருக்க,

அவ்வெட்கமும்
அவள் இமைகளை
ஒன்றொடு(ஒ)ன்று
சண்டைக்கு அழைத்த
அந்நொடியில்
நான் எதிர்பார்த்திரா
காதலை
சொன்னாள்
அழகாக.

இது கனவென்று
மெல்ல
என்னைக் கிள்ளிப்பார்த்த
அத்தருணத்தில்
என்னுள்
உருவமற்றிருந்த
என் காதலும்
சற்றென்று
உருவெடுத்து நிற்க
நான்
புரிந்துக்கொண்டேன்
மறைந்திருந்த
என் காதலை.

காதலின்
வினையால்
வருடங்களும்
நாட்களாக
கழிந்துபோக
(ஒர்)நாள்
முகத்தோடு முகம்
நின்று
சொன்னாள்

என்னை மன்னிக்க
வேண்டுகின்றேன்
உன்னை
மறக்க போவதால்
ஏன்னெற்று கேள்வி
கேட்கும் முன்பே
அவள்
வேறுவரிடம்
நிற்க

அவள் விட்டுபோன
வார்த்தைகள்
மட்டும்
இதயத்தில் அடைப்பட

கல்லறையில் புதைப்படா
ஜடமாக
வாழ்ந்துக்கொண்டிருக்கின்றேன்

நடந்த நாடகத்தின்
கதாபாத்திர
பெயரைத் தேடி

 
வாழ்க்கைத் துணையாய்
வந்தமைந்த
சகதர்மினிக்கு......!

உலகத்தின் தோற்றம்
குறித்த உன்
சந்தேகங்களுக்குக் கூட
என்னால் விளக்கங்கள்
கூறிட முடியும்!

நம் வாழ்வில் இன்னும்
எத்தனைக் காலம்
பிளவும் பிணக்கும்
என்பதைக் கூட
ஓரளவிற்கு ஊகித்து
உணர்த்திட முடியும்!

இன்னும் என் சுயங்கள்
முழுமையும் உன்னையே
சேர்ந்திருக்கச்
செய்ய முடியும்!

தவமிருந்து என்னைத்
தன் விலாசமாய்ப்
பெற்றவளுக்கு
எதை ஈடாய்த் தந்து
உன்னுடனான என்
இழப்பைச் சரிகட்ட....!

தோழியாய் உன்னிடம்
ஒரு கெஞ்சுதல்!
கடவுளாய் உன்னிடம்
சில பகிர்தல்கள்!

சேர்த்துக் கொள்ளத்தான்
வேண்டும் அவளையும்!

சந்தோஷ முகப்பில்
நீ!
வாழ்வின் வயோதிக
முகப்பில் அவள்!

கடமை காத்திருப்புகளின்
முகப்பில் ஏனோ
நான் மட்டும் .......
? போனேன்!
 

எல்லாமே முடிவதாய்
நான் உணர்ந்தேன்!

இந்த எழுபத்திரெண்டு
வரை!
என் தூக்கம்,  என் உணவு,
என் பாவனைகளில்
நான் தோற்றுப்போனதே
கிடையாது!

எல்லா மகிழ்ச்சிகளும்,
வேதனைகளும்
பழக்கப்பட்டவைகளே!

தற்போதைய  நாட்களில்
என் பார்வைக்  குறைவு,
பசியின்மை, ரத்தக் கட்டிகள்,
மாத்திரைகள் உடலுக்குள்
செய்யும்  மாயஜாலம்,
யார் யாரோ வந்துபோகும்
ஆஸ்பத்திரி முதல்
மாடியின்    கிழக்கில்
என் திரை மூடிய அறை,

விரைவாய்ப் பரவும்
வேதியல் வாசம்,
தெர்மாஸ்  குடுவை
சுடுதண்ணீர், காபி,
உப்பில்லாதக் கூழ்,
இயற்கை  உபாதைக்கு
மறைவாய்ப் பாலிதீன் பை!

என் தலைமுறைகளின் 
உறக்கம், 
உணவு, 
மகிழ்ச்சி, 
சௌஹரியம்,
தற்காலிகமாய்-
என்னால்   தடைப்பட...

நிச்சயமாய் நான் இரவல்
இரவுகளில்  தவிக்கிறேன்!
என்பது மட்டுமே  உண்மை  -
மரணம்  வரும்
வரையில்!

நான் உறங்குவதுமில்லை,
விழிப்பதுமில்லை