நிலவுப்பெண்ணே
உன் மெளன மொழியிலும்
உன்னை
குலுங்கி குலுங்கி
சிரிக்கவைத்துப்
பார்க்க ஆசை.
அதனால்
ஒரு பெளர்ணமி இரவில்
அசையாமல் இருக்கின்ற
அந்த தடாகத்தில்
ஒரு பூவை எறிந்தேன்.
அந்த நிழலுக்குள்
குலுங்க குலுங்க
உன் சிரிப்பு நிஜம்.
 

 
என் இதயம் ஒரு
அலெக்ஸ் பால் மேனன்
அதை திருடி சென்ற
மாவோயிஸ்ட்  நீ

உனக்காக காத்திருக்கையில்
என் மனமோ   வேலூர் வெயிலாய்
எரிந்தது
உன்னை பார்த்தபின்தான்
ஊட்டி மலர் கண்காட்சியை
குளிர்ந்து

இறந்தபின் வருவது
இடைத்தேர்தல்
அது புதுக்கோட்டை
இறவாத நம்
காதலுக்கு  இடையே ஏது தேர்தல்
அது காதல் கோட்டை.

உனக்கும் இருவது
எனக்கும் இருவது
இது அல்லவா ஜபியல்
ட்வென்டி ட்வென்டி ......
அதை கண்கள் என்னும்
தொலைக்காட்சிதான்
ஒளிபரப்புகிறது

இது பெண்ணை காதலித்தால்
வரும் கவிதை அல்ல
கவிதையை  காதலிப்பதால்
வரும் கவிதை ......
"சூழ்நிலை கவிதை"
 

தூரப் பயணத்தில்
திடுக்கிட்டு உணர்கிறேன்
விபத்தை

மாடும், மனிதனும்
மாம்பழங்களுமாய்
கிடக்கிறது நெடுஞ்சாலை

“உச்சு”க் கொட்டியவர்கள்
ஓடிப் போய்
அள்ளிக் கொண்டனர்
“மாம்பழங்களை”

ஐந்தாண்டுக்கு ஒரு முறை
சுயம்வர மண்டபத்தில்
போலி நளன்களின் கூட்டம்
கையில் மாலையோடு
குருட்டு தமயந்தி

இதோ
மீண்டும் ஒரு யுத்த காண்டம்
படைவீரனைக் கொன்று
அரசனைக் காப்பாற்றும் சதுரங்கப் போர்...

சுருக்குக் கயிரோடும்...
கண்ணி வலைகளோடும்
காத்திருக்கின்றன சுயநல சிங்கங்கள்
வெள்ளைப் பசுவின் தோல் போர்த்தி...

வருவாய்க் கணக்கை வகுத்து வகுத்து
சுவரொட்டிகளுக்குச் செலவு செய்யும்
முன்னாள் மந்திரிகள்...

முன்னுதாரணங்களின் முகவுரையுடன்
அரசியல் சந்தையில்
முதலீடு செய்யும் முதலாளிகள்...

சம்பாத்தியங்களுக்கு அடிப்படையில்
சட்டசபைக் கூட்டணியின்
தோள் துண்டு தரித்துக் கொள்ளும்
சந்தர்ப்பச் சிறுத்தைகள்....

எல்லா வல்லூறுகளும் அலகு திறந்து
குறிவைத்துக் காத்திருக்கின்றன
விரிந்து கிடக்கும்
விலா எலும்புகள் நோக்கி...

அறியாமையின் தெருக்கோடியில் இருக்கும்
ஏழைத் தொண்டர்கள்
அரசியல் எச்சில்களை
இரத்தம் தோய்த்து சுவர்களில் ஒட்டுகிறார்கள்

இந்த வேட்டை முடிந்தபின்
வழக்கம் போல
உணவுகொடுத்த கானகம்
உலைக்குள் திணிக்கப்படும்....

சீதை தீயிடப்படுவாள்...

கும்பகர்ணனின் கூட்டுக்குள்
கோப்புக்கள் குறட்டை விடும்....

அங்குசங்கள்
அயலானின் காது கிழிக்கும்...

ஓட்டுப் போட்ட ஒட்டிய வயிறுகளில்
ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும்
கனவுகள் எல்லாம்
ஒட்ட நறுக்கப்படும்...

பெட்டிகளுக்குள் அடைக்கப் படும்
தன்மானம்....
கோட்டைக்குள் சிறையிடப்படும்
மனிதாபிமானம்...

இந்த முறையேனும்
விடியுமெனும் நம்பிக்கையில்
விரல் நீட்டிக் கொண்டிருக்கும்
வாக்குச் சாவடி முன்
ஓர்
வறுமைக் கூட்டம்

பேருந்து கிளம்பிச் சென்றதும்
கரும்புகையில் நடுங்குகிறது காற்று
வழியும் வேர்வையை
துப்பட்டாவால் துடைத்தபடி
புத்தகம் சுமந்த இளம்பெண்கள்
அணிஅணியாக வந்து நிற்கிறார்கள்
மனபாரத்துடன்
தவித்து நிற்கிறான் சில்லறை வியாபாரி
ஏற்றப்படுவதற்காகக் காத்திருக்கின்றன
விற்காத போர்வைக்கட்டுகள்
மின்னல் வேகத்தில் தென்பட்டு
நிற்பதைப்போல போக்குக்காட்டி
தாண்டிப் பறக்கிறது நிறுத்தங்களற்ற வாகனம்
கடற்கரை கடைத்தெரு தனிப்பாடல் பள்ளி
நண்பர்கள் வீடு திரைப்படம்
மதுச்சாலை இசைக்கச்சேரி செல்ல
வந்து நிற்கிறார்கள் தனித்தனியாக
கணிக்கமுடியாத மழையை நினைத்து
தற்காப்புக்கு சிலரிடம் உள்ளன குடைகள்
தொலைவில் தென்படும்
பேருந்துத் தடத்தை உய்த்தறிந்து
பரபரப்புக் கொள்கிறார்கள் இடம்பிடிக்க
நேரத்துக்குள் செல்லும் பதற்றத்தால்
நிற்கும் மனநிலையுடன் ஏறுகிறார்கள் பலர்
வாய்ப்பின்மைக்கு வருத்தம் சுமந்து

நீயும் நானும்
கைகோர்த்து நடந்தால் அதை
காதல் என்று சொல்லும்
இந்த சமுதாயத்திற்கு
என்ன தெரியும்
நீயும் நானும்
நட்பு என்னும் ஒரு
தாய் வயிற்று
பிள்ளைகள் என்று

புறப்படுகிறது ஒரு ரயில்
சென்னையில் இருந்து டெல்லிக்கு  .
போய் சேர
இரண்டு  மூன்று நாள் கூட ஆகலாம்.

இந்த மொட்டை மாடி
பட்டாசு சத்தம்
அவர்களுக்கு
ஜன்னல் கம்பியினூடே தெரியும்
சலையோரப்பூக்கள்

இன்று நாம் கொண்டாடுவது
தீபாவளியை அல்ல
அவர்களுடைய கனவை .

தீபாவளிக்காக அல்லாவிட்டாலும்
அவர்களுடைய வரவுக்காகவாவது
பட்டாசு வெடிப்போம்

கண்ணில் கருக்கொள்ளும்
கனவுகள் என்
இதயத்தைக் குத்திக்
கிழித்திட்ட போதும்
மறக்க முடியாத நினைவுகளை
விட்டுப்போக முடியாதவாறு
மீண்டும் மீண்டும் என்னை
காயப்படுத்துகின்றன.

விடியும் பொழுதுகளை வசந்தமாய்
ஏற்படுத்த நினைக்கும் போது
காற்றாக வந்து
என் மௌனத்தை
உடைக்கிறாய்

பேச மறுக்கும் என்னை
பேச வைத்துப் பார்க்கத் துடிக்கும்
உன்னைப் பிடிக்கவும் இல்லை
விட முடியவும் இல்லை

 
வெள்ளித்திவலைகளை
தின்னத் திரியும்
கடற் குருகுகளே!
கொஞ்சம் உங்கள்
பசியலைகளின் படுதாக்களை
சுருட்டி வைத்து விட்டு
அந்த வெள்ளிக்கொலுசுகளில்
கேட்கும் ஏக்கத்தை
உற்றுக்கேளுங்கள்.
பசிபிக் மங்கையின்
பில்லியன் ஆண்டுக்கனவின்
குரல் இது.
நீர்ப்பிழம்புகளின் பிரளயங்களை
நெளிந்து தாண்டிய‌
மானிடப்பரிணாமம்
கொண்டுவந்த சேதி என்ன?
ஓ! பறவைகளே
கூரிய அலகுகள் எனும் கேள்விகள் கொண்டு
கொத்தி கொத்தி
என்ன தேடுகிறீர்கள்?
இந்த மானிடம்
வெளிச்சமா?
வெளிச்சம் மறைக்கும் நிழலா?
நிழலில் ஒதுங்கத்தான்
மனிதன்
கடவுளைக் கண்டெடுத்தான்.
மனித வெளிச்சத்தில்
கடவுளும் கண்டுகொண்டது
தன் கடவுளை