தமிழ் கவிதைகள்
அக்கரைப் பச்சை
மாயாண்டி சந்திரசேகரன்
சக்கர வாழ்க்கை இதுவெனப் புரிந்து கொள்வர்
வறுமையை வெல்ல வாடிகனும் செல்வர்
வெறுமையை வெல்ல இதுவல்ல வழியென உணர்ந்து கொள்வர்
வறுமையின் கருமை வெந்து சாம்பலாகக் கூடும்
வாழ்வில் வெறுமையோ செந்தீயாய் தினம் எரியும்
சொத்தும் கிடைக்கும் பத்தும் கிடைக்கும்
சொகுசான வீடு கார் எனப் பல கிடைக்கும்
எல்லாம் கிடைத்தது போல ஊருக்குத் தெரியும்
உள்ளில் மெழுகாய் உருகுவது யாருக்குப் புரியும்?
சுகம் தொலைத்து நித்தம் முகம் தொலைத்து
அகம் நனைத்து சொந்தம் தினம் நினைத்து
வேதனையாய்க் கழியுது வாழ்க்கை இங்கு!
வேரை மறந்து ஊரை மறந்து
உற்றார் உறவினர் சுற்றம் மறந்து
பற்றில்லாமல் கிடைக்குது பல வெள்ளிப் பணம்
கொள்ளியாய் மாறி நித்தம் கொல்வது யார்க்கு புரியும்?
சொர்க்கத்திலும் சோகம் உண்டு
நரகத்திலும் சில இன்பம் உண்டு
தங்கத்திற்கும் சில குறைகள் உண்டு
தகரத்திற்கும் நல் குணங்கள் உண்டு
தலைமுறையை மாற்றிக் கொள்ள
தள்ளிச் செல்வதில் தப்பேதும் இல்லை
நடைமுறை இதுவெனப் புரிந்து கொண்டால் - நெஞ்சில்
அடைமழைக் காலமும் விடுமுறை எடுத்து கொள்ளும்.
அக்கறையாய் வாழ்வை அமைத்துக் கொண்டால்
எக்குறையும் சற்று எட்டியே நிற்கும்
இக்கரையோ அக்கரையோ
எக்கரையும் சக்கரையாய் இனிதே கரையும்
வாழ்வியல் உணருவோம்
தமிழீழநாதன்
இலையின் பனித்துளி போல்
இந்த வருடமும்
இனிதாய் நகர்ந்தது
சுயநலத்தில் கரையும் மனிதநேயம்
சொந்தங்களுக்காக வாழும்
இரவல் வாழ்க்கை...
மனசுக்கும் செயலுக்கும் இடையே
செயற்க்கையாக
செய்யப் பட்ட
நாகரீக மதில்சுவர் – இவைகளின் மத்தியில்
இந்த வருடமும்
இனிதாய் நகர்ந்தது ...
ஏழையின் வயிற்று பசி போக்காத
இறை வழிபாடு...
மனிததுவம் வளர்க்காத
மானிட வளர்ச்ச்சி...
அகம் மறை(ரு)க்கும்
அறிவியல் வளர்ச்சி...
பூவின் இதழினை ரசிக்க
புள்வெளி பனித்துளி ருசிக்க
அம்மாவின் அன்பில் மயங்க
மனித வாழ்வின்
உன்னதம் உணர
இடமளிக்காத அவசர உலகில்
இந்த வருடமும்
இனிதாய் நகர்ந்தது ...
மனதை ரணமாக்கும்
கெளரவ கொலைகள்...
கண்ணெதிரே மறையும்
தமிழனின் கலைகள்...
அபாயமோ அநியாயமோ
எதுவானாலும் வாய்மூடி பயணிக்கும்
வாழதெரிந்த ஊமைகள்- என
அனைத்து மட்டத்திலும்
இந்த வருடமும்
இனிதாய் நகர்ந்தது ...
அறிவியல் வளர்ச்சியில்
நெற்றி பொட்டளவு
சுருங்கிப் போன உலகு...
மறந்து போன மனிதநேயம்..
ஒரு கிராமத்து கிழவியின்
சுறுக்குப்பையாக
சுறுங்கிப் போன
மனித மனம்...
அத்தி பூத்தாற்ப்போல்
எப்போதாவது வெளிப்படும்
ஏழையின் புன்னகை...
அந்த ரட்சகனின் வருகைக்காக
காத்திருக்கும் பக்தனைப்போல்
மணவிழாவிற்க்கு காத்திருக்கும்
முதிர்கன்னிகள்...
இவையெல்லாம்
இன்பமாய் மாற(ற்ற)
வரும் புத்தாண்டை
வணக்கத்தோடு
வரவேற்ப்போம்
வரும் வருடத்திலாவது
வாழ்வியல் உணருவோம்
வாழ்க்கை படிகள்
இதயவன்
பூமியில் பிறந்து,
தரையில் தவழ்ந்து,
வழியில் நடந்து,
உலகை அறிந்தபின்
முதல் படியை
ஏறுகிறான்.
மனிதன்...
சிலரை அறிந்து,
பலரை தெரிந்து,
வாழ்வை புரிந்து,
கொண்டபின்
இரண்டாம் படியை
ஏறுகிறான்.
மனிதன்...
வாழ்வில் புகுந்து,
துன்பத்தில் ஒடிந்து,
இன்பத்தில் விழிந்து,
இலையாய் நின்றபின்
மூன்றாம் படியை
ஏறுகிறான்.
மனிதன்...
பிறப்பை மறந்து,
இடத்தை கடந்து,
துடிப்பை இழந்து,
இறப்பை நினைத்தபின்
கடைசி படியை
ஏறுகிறான்
இரு பக்கங்கள்
கவிக்கோ அப்துல் ரகுமான்
கண்கள் திறக்கும்
கமலங்கள் ஒரு பக்கம்
மாலையின் இருளில்
சேலையை அவிழ்க்கும்
குமுதங்கள் ஒரு பக்கம்
தண்ணீர் தேடித்
தவிக்கும் வேர்களின்
தாகங்கள் ஒரு பக்கம்
புண்ணீர் நாறும்
பூமியில் பெய்யும்
மேகங்கள் ஒரு பக்கம்
விழிகள் அணைந்தவர்
சமாதியில் எரியும்
விளக்குகள் ஒரு பக்கம்
வழியினில் இருளில்
ஒளியினுக் கேங்கும்
விழிகள் ஒரு பக்கம்
கரிந்த சிறகுடன்
சுடரில் துடிக்கும்
விட்டில்கள் ஒரு பக்கம்
விரிந்த சிறகுடன்
கூண்டில் துடிக்கும்
பறவைகள் ஒரு பக்கம்
புத்தனுக் காகப்
பொன்னிழல் விரிக்கும்
போதிகள் ஒரு பக்கம்
சித்தன் ஏசுவின்
செம்புனல் குடிக்கும்
சிலுவைகள் ஒரு பக்கம்
தினந்தோறும் தீபாவளி
செல்லம் ரகு
வாசல்தோறும் வளங்கள்
வழிய வேண்டும் – என்ற
மீட்பின் குரலோடு
அரியணையில் அமர்ந்தோர்
வாக்குறுதிகள் காற்றில் கலக்காது
வாணவேடிக்கையாய் – பல
வண்ணங்களில் மின்ன வேண்டும்!
‘ஆட்டம் பாமாய்’ வெடித்து
நாள்தோறும் பயமுறுத்தும்
விலைவாசி ஏற்ற இறக்கங்கள்
வாழும் வேட்கையை-
தகர்க்காது காக்க வேண்டும்!
நிம்மதி – சரவெடியாய்
படபடத்துச் சரியாமல்
சிந்தை பூக்கும் ஆசைகள்
அணை தாண்டி மகிழ வேண்டும்!
மதுவில் மயங்கி – உழைத்தும்
வீடு சேரா ஊதியத்தால் – பசி
பட்டினிச் சாவெனும் அவலங்கள்
சங்குச்சக்கரமாய் – நித்தமும்
வாழ்வை சுற்றாத நிலை வேண்டும்!
சின்னச்சின்ன
ஆசைகளின் வண்ணக்
கனவுகளில் மத்தாப்பூ சிதறல்கள்
பூத்துச் சிரிக்க வேண்டும்!
பொய், புரட்டு, சூது, லஞ்சமென
புதுப்புது முகமூடிகளுடன்
திரை மறைவு பொம்மலாட்டங்கள்
எரி குச்சியாய் கரைய
புது உதயம், புது வாழ்வென
புத்துணர்ச்சி பொங்க வேண்டும்!
எண்ணங்கள் – மறந்து
ஆசைகள் – துறந்து
வாழும் வழிகள் – இழந்து
வாசல் விட்டு வீதியில் தவித்தலின்றி
கிழக்கு வெளுக்கும் நாௌல்லாம்
எம்மக்களுக்கு – தினந்தோறும்
தீபாவளியாக வேண்டும்!
- செல்லம் ரகு, திருப்பூர்
நம்பி(கை) பிடி தோழி
சீமான்கனி
கண்ணீர்விடும் மேகம்;
மண்ணோடு மன்றாடி ஓயாத
மழையில் உளறல்;
கடிவாளம் போடாமல்
காற்றோடு போராடி
கைகொண்டு நிலைமுட்டும்
கதவுகள்;
படுக்கையில் கூட்டு புழுவாய் நீ...
மழை கம்பிகளை
மீட்டி உனக்கான
சோகப்பாடலை
சொல்லிதர நான் வரவில்லை.
கூனிப்போன உன் முதுகேறி கொசுக்கள்
குதிரைச்சவாரி செய்யலாம்!
ஷோசியலிசம் சொல்லவேண்டிய உன் நாக்கு
சோற்றுக்காய் கூச்சலிடலாம்!
சோற்றுபருக்கையின் கூர்மை உன்
தொண்டைக்குழியை கிழித்து
இரத்தம் குடிக்கலாம்! அதன்
இளஞ்சூட்டில் இதயம் வெந்து
இறந்தும் போகலாம்!
ஜன்னல் கம்பியாய் தேய்ந்த தேகம்
மழைச்சாரல் பட்டு முறிந்துபோகலாம்!
போதும்!
துவண்டு துவண்டு வண்டு தீண்டும்
செண்டாய் இருந்தது போதும்!
அச்சமில்லை பாடிய பாரதியின் வாக்கை
துச்சமாய் எண்ணி துவண்டு கிடைக்காமல்
துளிர்த்துவா.
சொல்லுக்கே சோணங்கி விட்டால்
சொர்க்கம்கூட சுகமாய் இராது
சுருக்கென எழுந்து வா.
அடகுவைத்த உன் சிந்தனையை மீட்டு
அரியணையில் ஏற்று.
கனவுகள் வெறும் கற்பனைகள் அல்ல
அள்ளிவீசிய உன் கனவுகளை கண்டெடு.
மங்கைஎன்பவள் மலர்தான்
மலர்களுக்கு மதம்பிடித்தால்
காற்று கதறும் காலநிலை சிதறும்.
உன் பட்டுச் சிறகுகள் படர்.
சூரியனின் சுடர் முட்டு.
நரம்புகள் கொண்டு
இயங்கியது போதும் வா இனி
நம்பிக்கை கொண்டு இயங்கு
கொக்கிகள்
சுரேஷ்
விடைதரு முன்னே மாண்டுவிட்டாய்.
வீடுவாசல் துறந்து வீதி காடுகளில்
விடை தேடிப் பயணித்தேன்.
கானல் நீர் போல் தோன்றும் விடைகள்
நெருங்கிச் சென்றால் கரைந்து போகும்.
தேடுதல் என்னவோ விடைகளுக்காகத் தான்
கிடைத்ததோ மேலும் சில நூறு வினாக்கள்!
கேள்விக் கணைகள் கொக்கிகளாய் உடம்பைத் துளைக்க
சுமைதாங்கிக் கல்லில் என் பாரம் இறக்கினேன் ஓய்வுக்காக.
இதுவரை வந்தவர் யாவரும் கேள்விக் கொக்கிகளின்
இரணத்தால் இதோடு திரும்பியிருந்தனர்.
விடை தேடும் வேலையை மூட்டை கட்டலாமென்று
வந்த பாதை பார்த்தேன், ஆயிரம் காலடித்தடங்கள்.
எதிர்த்திசை நோக்கினேன், சுவடுகளில்லாமல் நீண்டிருந்தன.
விடுகதையின் விடை எங்கிருந்தோ எனை அழைக்க
பயணித்தேன் என் சுவடுகள் பதித்து.
கொக்கிகள் இப்பொழுது சுகமாய் இருந்தன
முட்செடிப் பூக்கள்
கீதா மதிவாணன்
மஞ்சள் நட்சத்திரங்களாய்
மலர்ந்து சிரிக்கின்றன,
எனக்குப் பிடிக்குமென்று
தோட்டத்து மூலையில்
அம்மா வளர்த்துவரும்
டிசம்பர் பூக்கள்!
முட்செடியொன்று
புதராய் மண்டிவிட்டதென்று
அரிவாளெடுக்கும் ஒவ்வொரு முறையும்
அப்பாவிடம் போராடி
வெற்றி பெறுகிறாள் அம்மா!
என் கூந்தலில் குடியேறிய
குண்டு மலர்ச்சரம் கண்டு
தோழியர் சிலாகிக்க,
தினம் தினம் முள் தைத்து
ரணமான அம்மாவின் கரங்கள்
நினைவுக்கு வர,
சூடிய மலரின்
கனம் தாளாததுபோல்
தலை கவிழ்கிறேன் நான்,
குற்றவுணர்வை என்னுள் மறைத்தபடி
