புத்தம் புதுசாக
புலன்சிலிர்த்துப் பூரிக்க
ஆசைமனம் முழுக்க
ஆனந்தம் தளும்ப
நேற்றைய கனவில் காட்சியாய் விரிந்தது
பத்துப் பதினைந்து ஆண்டுகள் முன்னால்
அருவிக்கரையில் நீ கொடுத்த முத்தம்

என்னை உறங்க வைத்த
அந்த நாள் கனவு அது

உதடு குவித்து நெருங்கிவந்த
உன்கண் பார்வையில்
குருதிக் கடல்பொங்கி
உடலின் கரைமோத
கிசுகிசுப்பே மொழியாக
கிறுகிறுத்து நிலைகுலைய
காற்றில் படபடக்கும்
கொடித்துணியாய் நடுங்கும்
உன்நாவின் நுனி தீண்டி
ஈரம் படிந்த என் உதடு

என்கனவில் இருந்த நீ
என்னிடமிருந்து மெல்ல நழுவி
உன்கனவில் திளைப்பதற்கு
உனக்கான வெளியை
உருவாக்கிக் கொண்டாய்

வட்டநிலா வெளிச்சத்தில்
வான்நோக்கி மல்லாந்து
கனவில் திளைத்திருக்கும் உன்னை
கண்டிருக்கிறேன் பலமுறைகள்

உன் கனவில் ஒரு கனவு
அக்கனவில் மறுகனவு
காலம் நெடுக நீள்கிறது
கனவுச் சங்கிலிக் கண்ணிகள்

உலகம் முழுதும் கனவுகள் விரிய
கனவுகளின் வெளியில்
கரைந்துள்ளன பல சித்தரிங்கள்

ஓயாத சித்திரங்களின் அசைவில்
உற்சாகம் பொங்க
சோதிடக் கிளிபோலத்
தொட்டுத் தள்ளுகிறது
ஆதிக்கனவில் விரிந்த
ஆதிமுகம் காணும் ஆவல்

கலைந்த காலத்தின் தடத்தில்
முடிவற்றுச் சரிந்து பொருகும் முகங்கள்
வெல்லும் எனது கிளர்ச்சியில்
நாளும் தொடரும் என்முயற்சி

 
பாயு மொளி நீ யெனக்குப் பார்க்கும் விழி நானுனக்கு; தோயும் மது நீ யெனக்குத் தும்பியடி நானுனக்கு; வாயுரைக்க வருகுதில்லை, வாழிநின்றன் மேன்மை யெல்லாம்; தூயசுடர் வானொளியே! சூறையமுதே! கண்ணம்மா!  வீணையடி நீ யெனக்கு, மேவும் விரல் நானுனக்கு; பூணும் வடம் நீ யெனக்கு, புது வயிரம் நானுனக்கு; காணுமிடந்தோறு நின்றன் கண்ணி னொளி வீசுதடி! மாணுடைய பேரரசே! வாழ்வு நிலையே! கண்ணம்மா! வான மழை நீ யெனக்கு, வண்ணமயில் நானுனக்கு; பான மடி நீ யெனக்குப் பாண்டமடி நானுனக்கு; ஞான வொளி வீசுதடி, நங்கை நின்றன் சோதிமுகம்; ஊனமறு நல்லழகே! ஊறு சுவையே கண்ணம்மா! வெண்ணிலவு நீ யெனக்கு, மேவு கடல் நானுனக்கு; பண்ணுசுதி நீ யெனக்குப் பாட்டினிமை நானுனக்கு; எண்ணியெண்ணிப் பார்த்திடிலோர் எண்ணமிலை நின்சுவைக்கே; கண்ணின் மணி போன்றவளே! கட்டியமுதே! கண்ணம்மா! வீசு கமழ் நீ யெனக்கு, விரியுமலர் நானுனக்கு; பேசுபொருள் நீ யெனக்குப் பேணு மொழி நானுனக்கு; நேசமுள்ள வான்சுடரே! நின்னழகை யேதுரைப்பேன்? ஆசை மதுவே, கனியே, அள்ளு சுவையே கண்ணம்மா! காதலடி நீ யெனக்குக் காந்தமடி நானுனக்கு; வேதமடி நீ யெனக்கு, வித்தையடி நானுனக்கு; போதமுற்ற போதியிலே பொங்கிவருந் தீஞ்சுவையே! நாதவடி வானவளே! நல்ல உயிரே கண்ணம்மா! நல்லவுயிர் நீ யெனக்கு, நாடியடி நானுனக்கு; செல்வமடி நீ யெனக்கு, சேம நிதி நானுனக்கு; எல்லையற்ற பேரழகே! எங்கும் நிறை பொற்சுடரே! முல்லை நிகர் புன்னகையாய்! மோதுமின்பமே! கண்ணம்மா! தரையடி நீ யெனக்குத் தண்மதியம் நானுனக்கு; வீரமடி நீ யெனக்கு, வெற்றியடி நானுனக்கு; தாரணியில் வானுலகில் சார்ந்திருக்கும் இன்பமெல்லாம் ஓருருவமாய்ச் சமைத்தாய்! உள்ளமுதே! கண்ணம்மா! 
 

இரண்டாயிரம் ஆண்டுகள் முன்

வைக்கோலில் ஓர்
ஒளிப்பிளம்பு
ஏழ்மையின் விளக்கு
தாழ்மையில் எழுந்தது
மானுடம் பிறந்தது
உலகம் உய்த்தது

உலகம் மீட்க பிறந்த
உத்தமரின்
இத்தினம் முதல்
மனமெங்கணும்
மகிழ்ச்சி மலர்கள்
பூக்கட்டும்...

உன்னொளி எமக்கு
புதுத்தெம்பு தரவேண்டும்
மனஇருள் போக்க
மரணித்தெழுந்த பிதாவே
உன்னருளாலே நம்
உள்ளம் வளரட்டும்
இல்லம் இனிக்கட்டும்

பரிசுத்த ஆவியின்
அற்புத ஒளியினில்
நள்ளிரவுச் சூரியன்
எளிமையாய் பிறந்ததே
உள்ளிருக்கும் மனச்சுமை
இனிக்குறையுமே...

உனது பிறப்பு
உன்னத சேவை
நம் நல்லுறவு
பாசம்
அன்புத்தோழமை
நட்புறவு வளர
இன்னுமின்னும்
நாம் பாடுவோம்
உனக்காக கரோல் கீதங்கள்...
எம்மனம் இப்போது
தூய்மை...
வல்லமை கீதங்கள்
உனக்காக...
என்றும்
நாம் உன்னில்

இருவாரங்களுக்கு முன்
நாம் முகம் பார்த்த நிலவு
இன்று உருத்தெரியாமல்...,
அமாவாசையாம்.

இன்று செடியின்கீழ் சருகாய்,
நேற்று நீ அரை மணி நேரம்
கண்கொட்டாமல் ரசித்த செம்பருத்தி.

சாஹித்திய நேரங்களில் நொடியில் மனதுள்
ஜனித்து மரித்துப் போகும் கவிதைகள்

கை குலுக்கும்போதே விடைப்பெற்றுப்
போகும் புது அறிமுகங்கள்

தேவைகளின் போதுமட்டும்
தேடிவந்துப் போகும் நண்பர்கள்

இப்படி நிரந்தரமில்லா நிழல்களிடையில்
நிரந்தரமாய் நீயும்,
உன் நினைவுகளும் மட்டும்

கோடையின் இறுதி நாட்கள்,
ஒவ்வொன்றாய் அணையும் விளக்குகளைப் போல்
பிரகாசித்து மங்குகின்றன.
ஒரு விளக்கை விட்டு
இன்னொரு விளக்கிற்குப் பறக்கும்
ஈசலாய் நான்

பகுத்தறிவு மன்றத்தில் உலகம் என்ற
பழையமுத லாளியினை நிற்கவைத்து
மிகுத்திருந்த உன்நன்செய், புன்செய் யாவும்
வெகுகாலத் தின்முன்னே, மக்கள் யாரும்
சுகித்திருக்கக் குத்தகைக்கு விட்டதுண்டோ?
சொல்!என்றேன்; உலகப்பன் ஆம் ஆம் என்றான்.
வகுத்தஅந்தக் குத்தகைக்குச் சீட்டுமுண்டோ
வாய்ச்சொல்லோ என்றுரைத்தேன். வாய்ச்சொல் என்றான்.

குத்தகைக்கா ரர்தமக்குத் குறித்த எல்லை
குறித்தபடி உள்ளதுவா என்றுகேட்டேன்.
கைத்திறனும் வாய்த்திறனும் கொண்டபேர்கள்
கண்மூடி மக்களது நிலத்தையெல்லாம்
கொத்திக்கொண் டேப்பமிட்டு வந்த தாலே
கூலிமக்கள் அதிகரித்தார், என்னசெய்வேன்!
பொத்தல் இலைக் கலமானார் ஏழைமக்கள்.
புனல் நிறைந்த தொட்டியைப்போல் ஆனார் செல்வர்;

அதிகரித்த தொகைதொகையாய்ச் செல்வமெல்லாம்
அடுக்கடுக்காய்ச் சிலரிடம்போய் ஏறிக்கொண்டு
சதிராடு தேவடியாள் போல்ஆடிற்று!
தரித்திரரோ புழுப்போலே துடிக்கின்றார்கள்;
இதுஇந்நாள் நிலை என்றான் உலகப்பன் தான்!
இந்நிலையி லிருப்பதனால் உலகப்பா நீ!
புதுகணக்குப் போட்டுவிடு, பொருளைஎல்லாம்
பொதுவாக எல்லார்க்கும்நீ குத்தகைசெய்.

ஏழைமுத லாளியென்பது இல்லாமற்செய்,
என்றுரைத்தேன். உலகப்பன் எழுந்து துள்ளி,
ஆழமப்பா உன் வார்த்தை! உண்மையப்பா,
அதற்கென்ன தடையப்பா, இல்லையப்பா;
ஆழமப்பா உன்கருத்து, மெய்தானப்பா,
அழகாயும் இருக்குதப்பா, நல்லதப்பா,
தாழ்வுயர்வு நீங்குமப்பா, என்றுசொல்லித்
தகதகென ஆடினான், நான்சிரித்து,

ஆடுகின்றாய் உலகப்பா! யோசித்துப்பார்!
ஆர்ப்பாட்டக் காரர்இதை ஒப்பாரப்பா!
தேடப்பா ஒருவழியை என்று சொன்னேன்.
செகத்தப்பன் யோசித்துச் சித்தம்சேர்ந்தான்,
ஓடப்ப ராயிருக்கும் ஏழையப்பர்
உதையப்ப ராகிவிட்டால், ஓர்நொடிக்குள்
ஓடப்பர் உயரப்பர் எல்லாம் மாறி
ஒப்பப்பர் ஆய்விடுவார் உணரப்பா நீ

வார்த்தைகளுள் தமது
கவலைகளை புகுத்தி
தனக்களவாய்
முடிந்தால் கனதியாய்
ஊதிப்பெருப்பிக்கும் கலையறியா
குழந்தைகளின்
போர்ச்சோகம் கொடியது.

பனிக்காலம்
கொண்டுபோயிற்று அதன் பசுமையை
மழலை இழந்த சோகத்தில்
வாடும் ஓர் தாய்போல்
இந்த மரமும் ஏதும் இழந்ததுவோ
அன்றி
சூரிய முகட்டுக்கு தன் பசுமையை
அனுப்பிவைத்து - அதன்
வரவுக்காய் காத்திருக்கிறதுவோ
அறியேன் நான்.

பனிப்போரில் இழந்த தன்
பசுமையை எண்ணி
சோகம் கொள்கிறது இந்த மரம்
என்று நான்
எடுத்துக் கொள்கிறேன்.

சிறகொடுக்கி தனியாக
கொடுங்குகிறது ஓர் குருவி
போர்பட்ட குழந்தையொன்றின்
புரியாத சோகங்களும் ஏக்கங்களும்
இந்தக் குருவியின் இறக்கையுள்
புகுந்ததோ என்னவோ
அது கொப்புதறி பறப்பதாயில்லை.

சூரிய ஒளி
பனிப் புகாரினூடு வடிந்திருக்கும் இந்த
மங்கிய பொழுதில்
ஈரம்பட்டு காட்சிகள் கலைகிறது -
பார்வைகளை முறித்தபடி.
அவரவர் பார்வையில்
சமாதானக் கனவு
விதம்கொள்கின்றது.

குழந்தையின் உலகையே
அங்கீகரிக்காத அதிகாரப் பிறவி நீ
அதன் உளம்புகுந்து சோகம் அறிய
முடியுமா உன்னால்
என்கிறது வேகமுறும் காற்று
பனித்திரளை துகளாக்கி
வீசியடிக்கிறது
குளிர்கொண்டு அறைகிறது என்
முகம் சிவக்க.

போரின் இறப்பை
கொத்திவரும் ஓர் செய்திக்காய்
இந்தக் குருவியும் காத்திருக்கிறது

நீ வருவதற்காக
காத்திருந்த நேரத்தில் தான்
பளிங்கு போல்
அசையாதிருந்த தெப்பக் குளம்
பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.
தலைகீழாய் வரைந்து கொண்ட
பிம்பங்களுடன்
தண்ணீர் என் பார்வையை
வாங்க்கிக் கொண்டது முற்றிலும்;
உன்னை எதிர்பார்ப்பதையே
மறந்துவிட்ட ஒரு கணத்தில்
உன்னுடைய கைக்கல் பட்டு
உடைந்தது கண்ணாடிக் குளம்.
நீ வந்திருக்க வேண்டாம்
இப்போது

ஒரு கல்லிடைக்குறிச்சிக்காரனின்
"கல் பொருது இறங்கும்"
"ப‌ஃறுளி யாறு"
இந்த தாமிரபரணி ஆறு!
அந்த ஊர்க்காரர்களின்
"பளிங்கு"கர்ப்பமே
இந்த தாமிரபரணித்தாயின் மணிவயிறே
அந்த ஊர்க்காரர்களின்
"பளிங்கு" கர்ப்பம்!

தண்ணீரா அது!
கனவுகளின் கண்ணாடிப்பிழம்பு அது.
தினம் தினம்
குளித்து எழுந்து உயிர்த்து எழும்
நினைவுகளில் அவர்கள்
திளைத்துக்கிடக்கிறார்கள்.

இதனுள்
மேற்குமலை அடுக்கத்தின்
நடுக்கம் இருக்கும்.
அகத்தியனின் நரம்பு துடிக்கும்.
மாநாடு கூட்டாமலேயே
செம்மொழித்தமிழ்
ரத்தத்தின் ச‌த்த‌ம் கேட்கும்.

க‌வ‌லைக‌ளின் புண்க‌ள் மொய்க்கும்
க‌லிங்க‌த்துப்ப‌ர‌ணிக‌ள் கூட‌....இந்த‌
தாமிர‌ப‌ர‌ணிக்குள் க‌ரைந்து போகும்.
இதன் கூழாங்கற்களில்
"விக்ரமாதித்யக்கவிஞன்களின்"
மைத்துளி நனைந்திருக்கும்
வாசனை மனத்துள்
மையல் மூட்டும்.

கரை தழுவிய நாணல் பூக்கள்
வெள்ளைக்கவரி வீசி
நாரைகளைக் கவர்ந்திழுக்கும்.
நண்டுகளும் கெண்டைகளும்
தாமிர பரணியின்
திவலைகள் தோறும்
கவிதைகள்
"பதிவிறக்கம்" செய்யும்.

ஆற்றோரத்துப்
புல்லின்
புல்லிய வருடல்களுக்கு
புள்ளித்தவளைகள்
புல்லரித்து ஒலி தூவும்.
அவை
மாண்டுக முனிவர்களின்
மாண்டூக்யோபநிஷதங்களாய்
இங்கே தான் மொழி பெயர்க்கும்.
சமஸ்கிருத சடலங்களுக்குள்
உயிர் பாய்ச்சும் தமிழ் மூச்சு
அந்த தாமிரபரணிக் காட்சிகளில்
பரவிக்கிடக்கின்றது!

"கயிற்றரவு"
"கடவுளும் கந்தசாமியும்"
என்று
எத்தனை எத்தனையோ
சிறுகதை ரத்தினங்களை
சோழிகுலுக்கி
பல்லாங்குழி ஆடிய‌
அந்த எழுத்துப்பிரம்மன்
புதுமைப்பித்தன்
பித்துபிடித்து உட்கார்ந்து க‌தைக்கு
பிண்ட‌ம் பிடித்து
உயிர்பூசிய‌ துறை
தாமிர‌ப‌ர‌ணியின்
சிந்துபூந்துறை அல்ல‌வா!

கல்லிடைக்குறிச்சியின் வடகரையில்
ஊர்க்காட்டு மலை சாஸ்தாவும்
இதில்
உற்று முகம் பார்த்து
உருண்டைக்கண்ணையும்
முறுக்கு மீசையையும்
ஒப்பனை செய்து கொள்ளும்.

அம்பாச‌முத்திர‌ம் தார்ச்சாலை கூட‌
தாமிர‌ப‌ர‌ணியின் க‌ழுத்தை
க‌ட்டிக்கொண்டே தான் கிட‌க்கும்.
அங்கு
இர‌ட்டையாய்
ம‌ல்லாந்து கிட‌க்கும்
வ‌ண்டி ம‌றிச்சான் அம்ம‌ன்க‌ள் கூட‌
ஆற்றின்
நீர‌லைத் தாலாட்டில்
நீண்டு ப‌டுத்திருக்கும்.

ஊமை ம‌ருத‌ ம‌ர‌ங்க‌ள் இன்று
கோட‌ரிக‌ளால் தின்னப்ப‌ட்டு
கொலைக்க‌ள‌மாய் காணும்
அந்த‌ சுடுகாட்டுக்க‌ரையெல்லாம்
ம‌னித‌னின் பேராசையை
புகைமூட்ட‌ம் போட்டுக்காட்டும்.

தாமிர‌ப‌ர‌ணிக்குள்
முங்கி முங்கிக்குளித்து
தீக்குளிக்கும் போதெல்லாம்
த‌மிழின் நெருப்புத்தேன்
எலும்பு ம‌ஞ்ஞைக்குள்ளும்
எழுத்தாணி  உழுது காட்டும்

கண்ணீர்த் தீவுகளில்,

நம் தமிழர் இனம்
தவிக்க - வெற்றுப்
பேனா க்களில்
அவர்களின் அவலத்தை
நிரப்பி,
இதழியல் படைப்பு!

பரிதாபச் சொற்களில்
வாய்ப் பந்தல் !

இன்னும் எத்தனை
நாடகங்கள் அரங்கேற்றமோ?

ஈழத் தமிழர் ரத்தம் குடித்து
எத்தனை தல விருட்சங்கள் -அந்தத்
தேசத்தில் தலை விரிய,

பேசிக்கொண்டே,
உறுமிக்கொண்டே,
முழக்கமிட்டே,
வீணே  மேடைகள்
விளம்பர ஊடகங்களாக,
பாசாங்கு நட்பு.

முற்றுப்பெறாத புள்ளிக்
கோலங்களாய் தொடங்கிய
இடத்திலேயே
சிக்கலாகிப்போன
நம் முயற்சி!

விடியலுக்காக அவர்கள்-
விழிகளில் இன்னமும்
நம்பிக்கையைத் தேக்கிக்கொண்டு

விரைந்திட வேண்டும்
நம் தலைமுறைகள்
மிச்சமுள்ளதே