பிச்சைக்காரர்களுக்கோ
போர்
இடப்பெயர்வு
ஊனம்
இயலாமை
கந்தலுடை மனைவி
பசியோடிருக்கும் மகன்
பருவமெய்திய ஏழாவது மகளென
ஆயிரம் காரணங்கள்
பிச்சையெடுக்க

நடத்துநர்களுக்கோ
ஒன்றே ஒன்று தான்
“சில்லறையில்லை”

ஆடுகின்ற பொம்மையினால்
ஆட்டம்போடும் குழந்தை!
ஆடாத தொட்டினிலே
அழுதிடுமே குழந்தை!

எறும்பில்லாப் புற்றினில்
பாம்புகள் புகுந்துவிடும்
பூசையில்லாக் கோவிலில்
வௌவால்கள் குடியிருக்கும்!

இடம்பெயர்ந்து போனால்தான்
கடும்பாறை படிக்கட்டாம்
அப்படியே இருந்தாலே
நடத்தாலும் பிணந்தானே!

நறுங்கிப்போன சிறுவண்டும்
நறுந்தேனைத் தேடுதே!
நல்லுறவைக் காணாது
நெற்பறவை வாடுதே!

காற்றுகூட புகுந்து
மூங்கில் இசையாகுமே!
கான மயில் இரைதேடி
நீர்த் திசைபோகுமே!

கருவாடு கடல்தேடி
மீண்டும் திரும்புமா?
இறந்து போன நிகழ்காலம்
மீண்டும் அரும்புமா?

சொர்க்க வாசல் கதவு
ஒருமுறைதான் திறக்கும்
திறந்த போது நுழைந்துகொண்டால்
பல்லாயிரங்கள் பிறக்கும்

அப்புறம் என்றால்
ஆறுமாதம் ஆகும்
இப்போதே வாழ்வாய்!
இந்நிமிடம் வாழ்வாய்

வாழ்க்கையின் சாப்பாட்டு அறை
மேஜையில் அமர்ந்திருக்கிறோம்.
என் தட்டில்
ஒன்றுமேயில்லை.

என் மகளின் தட்டில்
நேரம்
என்ற மிகப் பெரிய ரொட்டித் துண்டு
இருக்கிறது.
அதை
'கறக் முறக் கறக் முறக்'
என சத்தமாக வாயில் நொறுக்கி,
அவள்
நிதானமாக
கடித்து,
கடித்து,
ரசித்துத்
தின்கிறாள்.
அவளுடைய வாயோரம்
ஒட்டியிருக்கும்
சிறு சிறு
துகள்களை மட்டும்
பொறுக்கியெடுத்து
என் வாயில் போட்டுக் கொள்கிறேன்.
துகள்கள் போதவில்லை, இன்னும் பசிக்கிறது.
மனமோ, அவள் சாப்பிடுவதைப் பார்த்தே
நிறைந்திருக்கிறது,
இதுவே போதுமெனத் தோன்றுகிறது.
 

இன்று நான் சந்தோசமாயிருக்கிறேன்
எனது பிரிய மனங்கொத்திப் பறவையின்
மீள்வரவில்
நான் இலேசாகிப்போயிருக்கிறேன்.

நான் எதையும்
விசாரணை செய்வதாயில்லை.
ஏன் பறந்தாய்
ஏன் எனைவிட்டு தொலைதூரம் பயணித்தாய்
என்பதெல்லாம்
எனக்கு பொருட்டல்ல இப்போ.

என் பிரிய மனங்கொத்தியே
நீ சொல்லாமலே பறந்து சென்ற
காலங்கள் நீண்டபோது
என் மனதில் உன் இருப்பிடம்
பொந்துகளாய்
காயங்களாய் வலிக்கத் தொடங்கியதை
அறிவாயா நீ.
நீ அறிந்திருப்பாய்
நீ இரக்கமுற்றும் இருப்பாய்.

மீண்டும் உன் கொத்தலில்
இதமுற்றிருக்கிறேன் நான்
கொத்து
கோதிவிடு என் மனதை
இதுவரையான உன் பிரிவின் காலங்களில்
என் மனம் கொத்திச் சென்ற
பறவைகளில் பலவும் என்
நம்பிக்கைகளின் மீது
தம் கூரலகால்
குருதிவடிய
எழுதிச்சென்ற வரிகளெல்லாம்
வலிகள் ஊர்கின்றன.
மறக்க முனைந்து மறக்க முனைந்து
தோற்றுப்போகிறேன் நான்.

நான் நானாகவே இருப்பதற்காய்
காலமெலாம்
வலிகளினூடு பயணிக்கிறேன்.
சொல்வதற்காய் எனை மன்னித்துவிடு
உன் மீள்வரவும்
மீள்பறப்பாய் போய்விடும்தான்.
என்றபோதும் இன்று நான்
இதமுற்றிருக்கிறேன் - நீ
கோதிய பொந்துள்
சிறகை அகல விரித்ததனால்

முதல் காதல்







அன்றொரு அந்திப் பொழுதில்...
அருகில் நீ..
அசைவற்றிருந்த என் நா..
மௌனத்தில் பல மொழிகள் பேசியது..

சிறிது தூர நடைப்பயணம்...
சில்லென்ற காற்றில்...
சுவர்க்கம் இதுவென்று...
அன்று உணர்த்தியது...

இதயத்தின் துடிப்பு..
அன்று மட்டும் ...
அதிகமாய் இருந்ததால்...
சில வார்த்தை பரிமாற்றங்கள் மட்டுமே..

ஒன்றும் அறியா..
குழந்தைகள் சந்திப்பது போல்..
அன்று நம் சந்திப்பு...

காலம் நம் காதலில் கரைந்தது...
அன்று உணர்த்தியது...
முதல் காதல்..
முதல் சந்திப்பு...
இப்படித்தான் என்று

கண்கள் திறக்கட்டும்
கவலையை மறந்து

நாசிகள் சுவாசிக்கட்டும்
நறுமணம் உணர்ந்து

இதழ்கள் விரியட்டும்
புன்னகைக்க மட்டும்

செவிகள் திறக்கட்டும்
வெற்றி செய்தி கேட்க

கைகள் குலுக்கட்டும்
திறமைக்காக மட்டும்

கால்கள் நடக்கட்டும்
கனவின் எல்லை
தொடும் வரை

எல்லையில்லா
வானத்திற்கும்
எல்லை வகுக்கப்
பிறந்தவளே

தொடங்கி விடு
உனது வெற்றி தேடலை
தூரமில்லை
மிக அருகில் தான்
நீ மனது வைத்தால்

அவசரமாய் நான் வீதி
கடக்கையிலும் நீயே
நினைவுக்கு வருகிறாய்

எப்போதோ உன்னோடு
வீதி கடக்கையில் நீ
குட்டுவைத்து குழந்தைபோல்
எனை கூட்டிச் சென்றாயே

என்னை எழுத
வைப்பதற்காகவே
கவிதையாய் படுத்துக்
கிடப்பாய் எனக்கு முன் நீ

நீ எழுதிய முதல் கவிதை நான்
ஒவ்வொரு பத்திரிகை குப்பைத்
தொட்டியிலும் கிழிந்து கிடக்கிறேன்

உன்னை விட தொட்டால்
சிணுங்கி பரவாயில்லை
நீ பேசினாலே சிணுங்கிறாயே

பெண்களுடன் சுற்றி
இருக்கீங்களா என்று
கேக்கிறாய்
இல்லையென்றால் நீ
எனக்கு தேவதையாய்
தெரிந்திருக்கமாட்டாய்
 

காலத்தின் கடமையை
எட்டி உதைத்துவிட்டு
ஒராயிரம் மைல் கடந்தோம்.

எங்கள் வலிகளை
தூக்கி இறக்கி வைக்க
வலுவான வார்த்தைகள்
இல்லைத்தான்.

நறுமண ஞாபக
குவியல்களும்
உங்கள் வலிகளின்
முனகல்களும் தான்
எங்களை வாழச்சொல்கிறது.

முகாரிகளுக்குள்ளும்
உறைபனி முகடுகளுக்குள்ளும்
எம் உணர்வுகளை
முக்காடு போட்டு
மறைத்துக்கொண்டாலும்
எல்லாம் பொய்த்து விடுகிறது.


சில செயல்கள்
எதற்காக செய்கிறோம்
என்றே தெரியாமல்
பல தடவை செய்தாச்சு.

அடுத்த முறை இப்படி
செய்யக் கூடாது என
மனது சப்தமின்றி
சத்தியம் செய்தாலும்
ஏதோ செய்துதான்
தொலைக்கிறோம்.

வண்ணாத்துப்பூச்சியை
தும்பியைப்பிடித்து
சின்ன வயசில்
சிரச்சேதம் செய்தவர்கள்-நாம்

சின்ன குருவி ஒண்டு
சாகப்போறதைப்பார்த்து
காப்பாத்துங்கோ
காப்பாத்துங்கோ
என அரற்றிய என்னை
இழுத்துப்பிடித்து
என்ன நடந்தது உங்களுக்கு
என்கிற போது தான்
சுய நினைவுக்கு வந்திருக்கிறோம்

நறுமண ஞாபக குவியல்களுக்குள்
உங்கள் ஆறா வலி முனகலுக்குள்
அடிக்கடி மூழ்குவதால்
சுயநினைவை இழக்கின்றோம்.

ஆனாலும் என்ன
வண்டில்காரன் தூங்கிவிட்டால்
மாடு பத்திரமாய்
வீடுவந்து சேர்வது போல்
எம் நாளாந்த கடமைகள்
அத்தனையும் நடக்கத்தான்
செய்கிறது

அருகில் வந்து
யாரும் கதை கேட்டால்
உணராது
என்ன செய்கிறாய் என
கரம் ஒன்று தொடும்போது
மட்டுமே திடுக்கிட்டு
விழித்துநிற்போம்.
அழும் விழிகளுடன்.

பயத்தில் அழுகிறோமா?
நினைவால் அழுகிறோமா?
வலிமுனகலால் அழுகிறோமா?
இந்த வெள்ளையர்க்கு
எங்கள் சோகம் எப்படி
புரியும் என நினைத்து அழுகிறோமா?
தலைசாய்த்து நாம் ஆற அருகில்
ஓர் மடி இல்லையே என அழுகிறோமா?

எதற்கழுகிறோம்?
இன்னும்தான் புரியவில்லை

சோலைக்கு பிறந்தவளே!
சுத்தமுள்ள தாமரையே!
வேலைக்கு போகின்றேன் - வெண்ணிலவே கண்ணுறங்கு!

அலுவலகம் விட்டு -
அம்மா வரும் வரைக்கும் -
கேசட்டில் தாலாட்டு - கேட்டபடி கண்ணுறங்கு!

ஒரு மணிக்கு ஒரு பாடல்
ஒளிபரப்பும் வானொலியில்
விளம்பரங்கள் மத்தியில் - விழி சாத்தி நீயுறங்கு!

9 மணி ஆனால் உன் அப்பா சொந்தமில்லை -
9:30 மணி ஆனால் உன் அம்மா சொந்தமில்லை -
ஆயவும் தொலைக்காட்சியும் அசதியில் தூங்கிவிட்டால் -
தூக்கத்தை தவிர துணைக்கு வர யாருமில்லை!

20-ம் நூற்றாண்டில் என் கருவில் வந்தவளே!
இது தான் கதியென்று - இன்னமுதே கண்ணுறங்கு!

தூரத்தில் இருந்தாலும் தூயவளே -
உன் தொட்டில் ஓரத்தில் -
என் நினைவு - ஓடிவரும் கண்ணுறங்கு!

பேருந்தில் நசுங்கி, பிதுங்கி போகிற வேளையிலும்
எடை கொஞ்சம் இழந்து இறங்குகின்ற வேளையிலும்
பூப்பூவாய் உனது புகம் புறப்பட்டு வரும் கண்ணே!

தந்தை வந்து கொஞ்சுவதாய் -
தங்க மடியில் தூங்குவதாய் -
கண்ணனே கண்மணியே - கனவு கண்டு - நீயுறங்கு!

புட்டிபால் குறையவில்லை -
பொம்மைக்கும் பஞ்சமில்லை -
தாய்ப்பாலும் தாயும் இன்றி -
தங்க மகனுக்கு என்ன குறை?

மாலையிலே ஓடி வந்து
மல்லிகையே உன்னை அணைத்தால்
சுரக்காத மார்பும் சுரக்குமடி- கண்ணுறங்கு!

தாலாட்டு பாட்டில் தளிரே - நீ
தூங்கிவிட்டால கோலாட்டம் ஆட
கொண்டவனுக்கும் ஆசை வரும்!

உறவுக்கு தடையாக
'ஒ' என்று அலறாமல் -
இரவ்க்கும் மிச்சம் வைத்து
இப்போது - நீ உறங்கு!

தாயென்று காட்டுவதற்கும்
தாவி எடுப்பதற்கும்
ஞாயிற்றுகிழமை வரும் - நல்லவளே கண்ணுறங்கு

பூமிக்கு ஒரு நிலவு போதாதா?
ஏன்
இத்தனை நிலவுகள்?

பெண்ணை வர்ணிக்கும்
கவிகளே!
நிலவு வளரும்; தேயும்;

வளர்பிறையை பார்க்க வேண்டும் என்பவர்கள்
தேய் பிறையைப் பார்க்க விரும்புவதில்லை

நிலவுப் பெண்களை எல்லாம்
விலங்கு மாட்டி சொந்தமாக்கி
தேயவைத்து விடுவீர்.
ஒருநாள்
அமாவாசை என்று
சாயமும் பூசி விடுவீர்.

வேண்டாம் இளங்கவிகளே!
நிலவென்ற வர்ணனையை நிறுத்தி விடுங்கள்.


நாம் நிலவல்ல!
சுட்டெரிக்கும் சூரியன்!

கதிர்கள் கொண்டு சாய்த்துக் கொள்வோம்
கண்ணசைவிலேயே சாதித்துக்கொள்வோம்
பகல்நேரச் சூரியன்போல் சுட்டெரிப்போம்
ஒரு நாள் சூரியன் உதிக்காவிட்டால்...

சூரியன் என்று சொல்லுங்கள்
நிலவில் கூடக் கறைகள் உண்டு
ஆதலின்
சூரியன் என்று சொல்லுங்கள்!

மலரென்று சொல்லி
காயவைத்து உதிரவைத்து
சருகாக்காதீர்
அழகென்றுகாட்டி
உயிருடனே
புதைகுழியில் புதைக்காதீர்

இன்று பூத்து
மாலை மடியும்
பூவல்ல நாம்
ஒவ்வொரு பெண்ணும்
ஒவ்வொரு விதை

விதைகள் ஒருபோதும்
ஒருநாளுடன் புதையாது!

இன்று அடிவேரால் சுவாசித்து
நாளை வெளியில் கிளைபரப்பும்
விருட்சம் நாம்.
நிலவல்ல நாம்,
அழகு மலரல்ல நாம்,

சுட்டெரிக்கும் சூரியனும்
விதைகளாகும் விருட்சங்களுமே
நாம்