பூலோக  பிரம்மாக்கள்
நாங்கள்!

மழைத் தூறலில்
தலை முழுக்கு!

தினம்
வேண்டுதல்கள்  
இல்லாதபோதும்
மண்சோறு!

நேர்த்திக் கடன்
இல்லாத போதும்
உண்ணா நோன்பு!

இயந்திரங்களினோடு
இருப்பு!

போக்குவரத்து
வாகனங்களின்
சப்தத் தாலாட்டு!

சல்லிக் கற்குவியல்களில்
உறக்கம்!ஒவ்வொரு
விடியலிலும்
தூசுப் படலங்களின்
வாசம் சுவாசம்!

தொலைவிலிருக்கும்
உறவுகளின்
நினைவாய்
கைப் பேசியின்
அழைப்பு!

நாகரிக
நாடோடிகளாய்
நாள்தோறும்!

இரவு பகலாகவும்-
பகல் இரவாகவும்-

எங்கள் தேசத்திலேயே
அந்நிய
வாசம்!
எங்களைப் போலே
இன்னும்...

சில நேரம் ஏனோ
தோற்றுப்  போனதாய்
வெறுஞ்  சலிப்பு !

இடம்  மாறிப் போனாலும்
எங்களை நினைவூட்டும்
எங்களின் உழைப்பைப்
போலே
உயர்ந்து நிற்கும்
பாலங்கள்!

அறிவியல்
தொழில் நுட்ப
அற்புதங்கள்!
அகல ஆழமாய்
அணைக் கட்டுகள்!

ஓயாமல் ஓடும்
ரெயில்
தண்டவாளங்கள்!
தொடுவானம் தொட்ட
கட்டடங்கள்!
இவைகளின்
ஏதோ ஓர் உருவில்
ஜெயித்தது நாங்களும் தான்!

எங்கள் உழைப்பை
ஜீரணித்து இன்னும்
பலம் பெருகுகிறது
உலகம்!

உழைப்பில்
காய்த்துப் போன
உள்ளங் கையில்
ஆயுள்  ரேகைக்குப்
பதிலாய் அட்ச ரேகை
தீர்க்க ரேகை! ஒசோனைக்
காக்க  விரையும்
முயற்சி !    

இனி
புத்துலகம் பதிவோம்!
வல்லரசு  ஏட்டில்

மாண்புமிகு மழையே! உனக்கொரு
மடல்! நீ 
எவ்வளவு பெய்தாலும்
ஏற்க வல்லது
கடல்கொண்ட
குடல்;
ஏற்க
ஏலாதது
குடல் கொண்ட
உடல்!

நீ பெய்யலாம்
நூறு அங்குலம்; அன்னணம்
பெய்தால் என்னணம்
பிழைக்கும் எங்குலம்?

அடை மழையே!
அடை மழையே! உன்
மடையை உடனே
அடை மழையே!

கொடுப்பதும் மழை;
கெடுப்பதும் மழை;
இது
இரண்டாயிரம் ஆண்டுகள் முன் 
தாடி வைத்த தமிழ்
பாடி வைத்த தமிழ்!

அளவோடு பெய்தால்
உன்பேர் மழை;
அளவின்றிப் பெய்தால் 
உன்பேர் பிழை!

தாகம் 
தணிய....
உன்னைக் குடித்தோம் என்றா
எங்கள்
உயிரை நீ குடிக்கிறாய்?
மழைக்கே தாகமா?  எமனுக்கு
மற்றொரு பெயர் மேகமா?

சவத்தைக் குளிப்பாட்டினால் அது
சடங்கு; நீ
குளிப்பாட்டியதால் நிரம்புகிறதே சவக்
கிடங்கு!
நீரின்றி
நிற்காது உலகு; எங்கும் 
நீராகவே இருந்தாலும்
நிற்காது உலகு!

பூகம்பம்;
புகைவண்டி;
புயல் வெள்ளம்;

என
ஏனிப்படி...

குஜராத்தைக்
குறி வைத்து 
இடையறாது தாக்குகிறது
இயற்கை? உன்னொத்த
இயற்கையைத் தண்டிக்காது
இருப்பதேன் இறைக்கை?

விண்ணிலிருந்து 
வருவது தண்ணீர்;
கண்ணிலிருந்து
வருவது கண்ணீர்;
எனினும்
எஞ்ஞான்றும் 
தண்ணீரைப் பொறுத்தே
கண்ணீர்!

தெய்வம்
தொழாது 
கொழுநன்
தொழுவாளைப் போலே...
மழையே!
மாந்தர் 
பெய் எனும்போது
பெய்; உனது 
பெயரை என்றும்
பெயராமல் வை

வெருங்கை என்பதை
தன்னம்பிக்கை
கொண்டு
அகற்றி விடு.

விரல்கள்
பத்தை
நம்பி
போராடி விடு.

ஒரு கணம்
உன் உழைப்பின்
துணைக்கொண்டு
துணிந்து விடு.

வெற்றிகள்
உன்
வாழ்க்கையில்
வழி தேடி
வந்து விடும்

தோல்விக்கு
விடைகொடு
வெற்றியைப்
பிடித்துக்கொள்

கோடை காலத்தில்
வருந்தாதே
உனக்காகக் காத்திருக்கிறது
இளவேனிற் காலம்

உழைப்பை நம்பு
காலம் உனக்கு
கை கொடுக்கும்
எதிலும் கூர்ந்து கவனி
எதிலும்கற்றுக் கொள்ளலாம் பாடம்.

- ஆர். ஈஸ்வரன், வெள்ளகோவில்

அணைக்கும் உரிமையை
உனக்கே தந்து விட்டேன்- இன்று
அடிக்கும் உரிமையை மட்டும்
எடுத்துக்கொண்டாய் முதன் முறையாய்.

கொஞ்சலும் செல்லக் கில்லலும் மட்டுமே
அறிந்த என் கன்னங்கள்
பெரிய பொக்கிஷங்கள் தான்- உன்
ரேகைகள் பதிந்தது அங்கு மட்டும்தானே...

என் தோள் பற்றி உலுக்கி
நீ திட்டிய நேரத்தில் தான்
உன் மூச்சுக் காற்றின்
அருகாமையை உணர்ந்தேன் நான்.

என் உயிர்வரை சென்று
வேர் அறுக்கும் வலிகொண்டவை
என்னை வெறுத்து ஒதுக்கும்
உன் மௌன மொழிகள்..

சுடவில்லை உன் தீச்சொற்கள்,
அந்தத் தருணத்திலேனும்
என் முகம் பார்த்த
உன் விழிகளை ரசித்தேன்..

காதல் பித்துதான் எனக்கு
மணமான நாள் முதலாய்,
நீயல்லாத விஷயம் பற்றி
யோசிப்பதே இல்லை நான்.

பார்த்துப் பார்த்து அலங்கரித்தேன்,
வீடும் மின்னியது கண்ணாடியாய்...
என்னைப் போல் அதுவும்
உன் பார்வையை எட்டவில்லை.

பலவித பதார்த்தங்கள்
உனக்காய்ப் படைத்தேன்...
என் பேச்சு போல் அவையும்
உனக்கு ருசிக்கவில்லை.

என் காதல் சொல்ல
எனக்குத் துணிவும் இல்லை,
அதை உணரும் பிரியம்
உன் உள்ளத்திலும் இல்லை.

பயமறியா இளங்கன்றாய்ச்
சுற்றித் திரிந்த என்னை
உன் வேளிக்குள் அடைத்தாய்,
அசைவின்றி முடக்கினாய்..

தாய் தேடும் குழந்தையாய்
உன் அன்பிற்கு ஏங்குகிறேன்;
நீர் தேடும் வேராய்
உன் காதல் வேண்டுகிறேன்.

சுற்றமும் நட்பும் இல்லாத
தனிமை என்னைக் கொல்கிறது,
என்னை வெறுக்கும் உயிரானாலும்
என்னருகில் நீ வேண்டும்..

உன் அன்பைப் பெற்றுவிட எண்ணி
என்னையே தொலைத்துவிட்டேன்-அர்த்தநாரியாய்
உன் மனதோடு கலக்க நினைத்து
என் உயிரில் பாதியை இழந்துவிட்டேன்..

ஓர் உயிராய் என்னை
என்றேனும் உணர்வாய் என்றே
உயிர் பிடித்து வைத்திருக்கிறேன்...
உனக்காய்க் காத்திருக்கிறேன்.

சிரிக்க மறந்தேன்; எதையும்
ரசிக்க மறந்தேன் - உன்னால்
வாழவும் மறந்து கொண்டிருக்கிறேன்,
இருந்தும் உன்னைக் காதலிக்கிறேன்..
இறந்தும் உன்னைக் காதலிப்பேன்

கவிதையாய் மிளிர்கிறாய்
காற்றில் தென்றலாய் உலவுகின்றாய்
கற்பனைகள் அலை மோதும்
கடலாய் தவழ்கின்றாய்

காதலின் மெல்லிசையாய்
கருத்துக்களின் கருவிடமாய்
கண்மணி நீ உள்ளாய்
காலத்தின் பெட்டகமாய்

கவியான வாழ்வு தன்னில்
கலக்கம் வேண்டாமடி
கரை தன்னை நீந்திடுவாய்
கண்ணீர் கூடாதடி

வலியின் கொடுமை புரிந்து விட்டால்
வாழ்வின் அர்த்தம் விளங்குமடி
வளர்ந்து விடடி பெண்ணே நீ..
வானம் என்றும் அருகிலடி

அது ஒரு ஆடை நனைக்கும் கோடைக்காலம்!
சூரியன் தன் வீரியம் காட்டி
மேற்கு நோக்கி மெதுவாய் நகர்ந்த
ஒரு மாலைப் பொழுது!

வெண்ணையாய் உருகும் சென்னையில்
நானொரு நடுத்தர நகரவாசி!

வியர்வை எனும் மையால் வெப்பம்
என் உடல் முழுதும் கையொப்பம் இட்டிருந்தது!
புழுக்கம் என்னைப் புலம்ப வைத்தது!
"சே! வெய்யிலா இது?
கதிரவன் உமிழும் கந்தக அமிலம்"!

என் தலையில் சுரந்த வியர்வைத் துளி ஒன்று
என் தாடையில் இருந்து விழுந்து
தற்கொலை செய்துகொண்டது!

கடற் காற்றுக்கு உடல் ஏங்கியது!
தொடர்வண்டி பிடித்துத் தொட்டுவிட்டேன் கடற்கரையை!

மணல்வெளியெங்கும் மனிதத் தலைகள்!
அனேகர் முகத்தில் மகிழ்ச்சியின் இழைகள்!

கரைமணலைக் கரைத்துவிடும் வீண்முயற்ச்சியில்
அடுத்தடுத்து அலைகளை அனுப்பிக்கொண்டிருந்தது கடல்!

படகடியில் ஒரு ஜோடி, நான்
பக்கம் வருவதைப் பார்த்து
படக்கென்று விலகி அமர்ந்தது!
உடை கலைந்த பதற்றம் அவள் முகத்தில்! -அவள்
இடை பிரிந்த ஏக்கம் அவன் முகத்தில்!

அவர்களுக்கும் எனக்குமான வேறுபாடு ஒன்றுதான்!
அவர்கள் கடற்கரையில் காதலிப்பவர்கள்!
நான் கடற்கரையைக் காதலிப்பவன்!

"இது கடற்கரையா அல்லது கவிச்சிக்கடையா"?
விடலைக் கூட்டமொன்று
விமர்சித்தபடி சென்றது!
ஜோடி கிடைக்காத ஏக்கம் அதைச் சொன்னவன்
வார்த்தையில் சொட்டியது!

நாகரீகம் என்னை அங்கிருந்து நகர்த்தியது!

தலையில் சுற்றும் பூவிற்கு
தலையே சுற்றுமளவு விலை சொல்லும் பூக்காரி!

பலூன் ஊதி ஊதி பாதியாய் இளைத்துப்போன பலூன் வியாபாரி!

என்ன மாறினாலும்
எண்ணையை மாற்றாத பஜ்ஜி கடைக்காரன்!

பெற்றோரின் சுண்டுவிரல் பிடித்து நடக்கும் வயதில்
பெற்றோருக்காக சுண்டல் விற்கும் சிறுவர்கள்!

நைந்துபோன தன் வாழ்க்கையை நிமிர்த்த
ஐந்தறிவு ஜீவனை நம்பியிருக்கும் குதிரைக்காரன்!

வட்டமடிக்கும் பருந்தை
பட்டமனுப்பித் தொட்டுவிடத் துடிக்கும் குறும்புக் கூட்டம்!

கடல் துப்பிய சிப்பிகளை
உடல் குனிந்து பொறுக்கும் சிறுமிகள்!

அந்த நீண்ட மணற்பரப்பை
நிரந்தரப் பரபரப்பில் வைத்திருக்கும்
கடற்கரைக் கதாபாத்திரங்கள் இவர்கள்!

ஆனால் மறுபுறம் கடல், தன்னிடம்
கால் நனைக்க வந்தவர்களின்
கால் பிடித்துக் கதறிக்கொண்டிருந்தது!
"தயவுசெய்து என்னைத் தனிமையில் விடுங்கள்" என்று

சொல்லாமல் செல்வதால் பெருகும் வலியை
உனது இருபின்மையால் உணர்கிறேன்.
நிழல் போல வருவதாய்
நீ வாக்களித்திருந்த வரிகள்
எனது நாட்குறிப்பின் பக்கங்களில்
வரிகள் மட்டுமே அருகிருந்து
சொற்களை அர்த்தப்படுத்துகின்றன.

எனது வாழ்க்கை வனத்தில் இது
நட்புதிர்காலம்…
வெறுமை பூத்த கிளைகள் மட்டும்
காற்றின் ஆலாபனைக்கு அசைந்தபடி
அகத்தே மண்டிய நினைவின் புகையாய்
அவ்வப்போது வியாபிக்கிறாய் என்னை
நமது நட்புறவின் குருதியை
நிறமற்ற நீராய் விழிகளினின்று உகுக்கும்படி
புன்னகை ஒட்டிய உதடுகளுடன் கைகோர்த்தபடி
புகைப்படங்களில் மட்டும் நீ
வேரற்ற மரமாய் மிதந்தலைகிறேன்
உனக்குப் பிரியமான இசையைக் கேட்கையிலும்
நீ ரசித்த உடைகளை உடுத்தும் போதும்
வாசிக்க எடுத்த புத்தகத்தில்
என்றோ பத்திரம் செய்த- நீயளித்த
மயிலிறகை விரல்களால் வருடும் போதும்…
இருக்கும் போது வரமான நட்பு
இல்லாத போது சாபமாகிறது

மறையாத சூரியன்
மறுநாள் உதிக்காது
இருட்டாமல் மலராது
இனிய காலைப் பொழுது
உடையாத பனிக்குடத்தில்
உருவாகாது சின்னஞ்சிறு உயிரு
புடம்போடா தங்கத்தால்
பொன் நகை விளையாது
குழையாத களிமண்
குயவனுக்கு ஆகாது
தோல்வியை முத்தமிடில்
வெற்றி கிட்ட நெருங்காது

நிலவொளியில்
மல்லாந்து
படுத்துக்கொண்டு
சுயமைதுனத்தில்
ஆள்கிறான் அவன்
தரையில்
ஆங்காங்கே
விந்து துளிகள்
நிலவொளியாய்
--
நீ பெண்மையை எழுதினாய்
வாசிக்க முடிந்தது
மௌனத்தை எழுதினாய்
வாசிக்க முடிந்தது
என்னொரு நீயை எழுதிய போது
வார்த்தைகள் கலைந்தன
ஒரு சொல் கவிதை.
--
ஒரு பொழுதில்
கடலலை சீறும்
பின் தணியும்
உள்வாங்கும்
எப்போதும்
இப்படியாக தான்
போகுமோ
பொழுது