போடி போடி கல்நெஞ்சி!
மார்புக்கு ஆடை
மனசுக்கு பூட்டு

ஒரே பொழுதில்
இரண்டும் தரித்தவளே!

காதல் தானடி
என்மீதுனக்கு?

பிறகேன்
வல்லரசின்
ராணுவ ரகசியம்போல்
வெளியிட மறுத்தாய்?

தூக்குக்கைதியின்
கடைசி ஆசைபோல்
பிரியும்போது ஏன்
பிரியம் உரைத்தாய்?

நஞ்சு வைத்திருக்கும்
சாகாத நாகம்போல்
இத்தனை காதல் வைத்து
எப்படி உயிர் தரித்தாய்?

இப்போதும் கூட
நீயாய்ச் சொல்லவில்லை
நானாய்க் கண்டறிந்தேன்

இமைகளின் தாழ்வில் -
உடைகளின் தளர்வில் -

என்னோடு பேசமட்டும்
குயிலாகும் உன்குரலில் -

வாக்கியம் உட்காரும்
நீளத்தில் -
வார்த்தைகளுக்குள் விட்ட
இடைவெளியில் -

சிருங்காரம் சுட்ட
பெருமூச்சில்

வறண்ட உதட்டின்
வரிப்பள்ளங்களில் -

நானாய்த்தான் கண்டறிந்தேன்
காதல் மசக்கையில்
கசங்கும் உன் இதயத்தை.

சேமித்த கற்பு
சிந்தியா போயிருக்கும்?

நீயாக கேட்டிருந்தால்
நெஞ்சு மலர்ந்திருப்பேன்

உண்டென்றால்
உண்டென்பேன்
இல்லையென்றால்
இல்லையென்பேன்

இப்போதும் கூட
தேசத்துரோகமென்பதை
ஒப்புக்கொள்ளாத தீவிரவாதி மாதிரி

உள்ளாடும் காதலை
ஒளிக்கவே பார்க்கிறாய்

காதலில்
தயக்கம் தண்டனைக்குரியது
வினாடி கூட
விரயமாதல் கூடாது

காலப் பெருங்கடலில்
நழுவி விழும் கணங்களை
மீண்டும் சேகரிக்க
ஒண்ணுமா உன்னால்

இந்தியப் பெண்ணே!
இதுவுன்
பலவீனமான பலமா?
பலமான பலவீனமா?

என்
வாத்தியக்கூடம்வரை
வந்தவளே

உன் விரல்கள்
என் வீணைதடவ வந்தனவா?

இல்லை
புல்லாங்குழல் துளைகளைப்
பொத்திப்போக வந்தனவா?

என் நந்தவனத்தைக்
கிழித்துக்கொண்டோடிச்
சட்டென்று வற்றிவிட்ட நதி நீ

உன் காதலறிந்த கணத்தில்
என் பூமி பூக்களால் குலுங்கியது

நீ வணங்கிப் பிரிந்தவேளை
என் இரவு நடுங்கியது

பிரிவைத் தயாரித்துக் கொண்டுதானே
காதலையே அறிவித்தாய்

இருபதா? முப்பதா?
எத்தனை நிமிடம்?
என் மார்பு தோய்ந்து நீ
அழுததும் தொழுததும்

என் பாதியில்
நீ நிறையவும்
உன் பாதியில்
நான் நிறையவும்
வினாடித்துகள் ஒன்று
போதுமே சிநேகிதி

நேரம் தூரம் என்ற
தத்துவம் தகர்த்தோம்

நிமிஷத்தின் புட்டிகளில்
யுகங்களை அடைத்தோம்

ஆலிங்கனத்தில்
அசைவற்றோம்

உணர்ச்சி பழையது
உற்றது புதியது

இப்போது
குவிந்த உதடுகள்
குவிந்தபடி
முத்தமிட நீயில்லை

தழுவிய கைகள்
தழுவியபடி
சாய்ந்து கொள்ள நீயில்லை

என் மார்புக்கு வெளியே
ஆடும் என் இதயம்
என் பொத்தானில் சுற்றிய
உன் ஒற்றை முடியில்

உன் ஞாபக வெள்ளம்
தேங்கி நிற்குது
முட்டி அழுத்தி நீ
முகம்பதித்த பள்ளத்தில்

தோட்டத்துப் பூவிலெல்லாம்
நீ விட்டுப்போன வாசம்

புல்லோடு பனித்துளிகள்
நீவந்துபோன அடையாளமாய்க்
கொட்டிக் கிடக்கும்
கொலுசுமணிகள்

நம் கார்காலம்
தூறலோடு தொடங்கியது
வானவில்லோடு நின்றுவிட்டது

உன் வரவால்
என் உயிரில் கொஞ்சம்
செலவழிந்து விட்டது

இந்த உறவின் மிச்சம்
சொல்லக்கூடாத
சில நினைவுகளும்

சொல்லக்கூடிய
ஒரு கவிதையும்.
 

நிறைந்த வாழ்வு என் வாழ்வு

நான் குளித்த மிச்சத்தில்
பூமி குளித்தது

சூரியக்கீற்று
என்னைத் தொட்ட பிறகுதான்
மண்ணைத் தொட்டது

பகலில் நான் விட்ட மூச்சில்
பாழ்பட்ட காற்று
பத்தினியானது

இந்த மரத்தில் நான்
எடுத்தது பகுதி
கொடுத்தது மிகுதி

என் வாழ்விலும்
சாயம் போகாத சம்பவங்கள்
இரண்டுண்டு

அடையாளம் தெரியாத புயலொன்று
தளிர்களையும் தலைவாங்கிப் போனதே
அந்த ராட்சச ராத்திரியும் -
பூவில் வண்டு
கலந்த காட்சி கண்டு
பக்கத்து இலை கொண்டு
முகம் மூடிக்கொண்டேனே
அந்த மன்மதப் பகலும்.

ஒருநாள்
ஒண்டவந்த ஒரு பறவை
கிண்டியது என்னை

"மலராய் ஜனிக்காமல்
கனியாய்ப் பிறக்காமல்
இவ்வடிவு கொண்டதெண்ணி
என்றேனும் அழுதாயோ
ஏழை இலையே!"

காற்றின் துணையோடு
கலகலவென்று சிரித்தேன்

"நல்லவேளை
நான் மலரில்லை

தேனீக்கள் என்கற்பைத்
திருடுகின்ற தொல்லையில்லை

நல்ல வேளை
நான் கனியில்லை

கிளிக்கூட்டம் என் தேகம்
கிழிக்கின்ற துன்பமில்லை

இயல்பே இன்பம்
ஏக்கம் நரகம்"

அதோ அதோ
வாயு வடிவில்
வருகுதென் மரணம்

இதோ இதோ
பூமியை நோக்கி
விழுகுதென் சடலம்

வழிவிடு வழிவிடு
வண்ணத்துப் பூச்சியே

விலகிடு விலகிடு
விட்டில் கூட்டமே

நன்றி மரணமே
நன்றி

வாழ்வுதராத வரமொன்றை
வழங்க வந்தாய் எனக்கு

பிறந்த நாள் முதல்
பிரிந்திருந்த தாய்மண்ணை
முதன்முதல் முதன்முதல்
முத்தமிடப் போகிறேன்

வந்துவிட்டேன் தாயே
வந்துவிட்டேன்

தழுவிக்கொள் என்னைத்
தழுவிக்கொள்

ஆகா
சுகம்
அத்வைதம்

வருந்தாதே விருட்சமே

இது முடிவில்லை
இன்னொரு தொடக்கம்

வாழ்வு ஒரு சக்கரம்
மரணம் அதன் ஆரம்
சக்கரம் சுற்றும்

கிளைக்கு மறுபடியும்
வேறு வடிவில் உன்
வேர்வழி வருவேன்

எங்கே
எனக்காக ஒருமுறை
எல்லா இலைகளையும்
கைதட்டச் சொல்

முகத்தின் ஒளியில் கருகியதுதான் - உன்
கூந்தலோ!

அதன் கருமை கண்ட
அந்த அண்டங் காக்கைக்கும்
ஆனந்தம்!

தனக்கொன்று இல்லை என்று
தனக்குள் வருந்திய நிலவின்
தாக்கம் எனக்கு மட்டும்
தெரியும்!

கார்கால மேகமென கண்ட
கானகத்து மயிலும்
கொண்டை உயர்த்தி
தோகை விரிக்கக்
கண்டேன்!

தமிழ் கரைக் கண்ட
நக்கீரனுக்கு - நீ
முன்னோளாகி இருந்தால்
கூந்தலில் மணம்
உண்டோ என்ற வாதம்
வந்திருக்குமோ ?

உன்னை படைத்த
உன்னத பிரம்மனுக்கு,
உன் முகம் என்னும்
உல்லாச நிலவுக்கும்
உலகமெனும் உருண்டைக்கும்
கூந்தலெனும் உறவு வைக்க
ஆசை!

சன்னலோரத் தென்றலில்
சின்னதாய் அசையும்
உன் கூந்தல் கண்டு
மெல்லிய கொடியிலாடும்
மலர்ந்த மல்லிகைக்கும்
உன் கூந்தலேறி
ஊஞ்சல் ஆட
ஆசை

 
எவரும் நேரில்  பார்த்ததில்லை
எந்த இன்பதுன்பத்திற்கும்
இதைத் தவிர வேறு பெயரில்லை!

கண்கள்  மூடி நினைத்துப்
பார்த்தால்- கடவுள்
தெரியும் பொய்யில்லை!

இதுவரை பாராத (ஏதோ ஓர்)
புது உருவம்-நிமிடத்தில்
நூறு முறை வந்து போகும்
மனக்  கண்ணின் அந்த நிழலுக்கு
மறுக்க முடியாத  பெயர் கடவுள்!

ஒருமித்த உணர்வுகளின் வடிகாலாய்
உளத்துள் கட்டளையிடும் அருவமது!

திமிறிடும் மனக் குதிரைக்குத்
திசையைக் காட்டும் கடிவாளமது!

ஒவ்வொருவருள்ளும்   ஒளிந்திருக்கும்
நம்பிக்கை என்னும் ஒரே சக்தி அது!

விதியின் வழியில் நடவாமல்
நாம் விலகிச் சென்றிட எச்சரிக்கும்!
ஆபத்தின் போது கேட்கின்ற
அபயத்தின் அசரீரி  அதுவாகும்!

வேண்டிய எல்லாம் கொடுத்திடும்!
நாம் வேண்டாத போதும் தானாய்
நம் பின் தொடரும்!

ஆயிரம் முறை நாம் மறந்தாலும்-
அயராது நமைக் காத்திடும்! 
தாய்மையின் மறு ரூபமது!
தயவென்னும் ஒரு வழிச் சாலையது!

நித்தம் நம்முடன் இருக்கிறது!
நாம் முயன்று உணராத வரை 
ஒரு போதும் தெய்வம் தென்படாது

வால்மீகி எழுதினான்
ராமன்  கடவுளானான்

வியாசமுனிவர் எழுதினான்
கிருஷ்ணன்  கடவுளானான்

நாளை ஹாரிபாட்டரும்
சக்திமானும் கூட
கடவுள் ஆகலாம்

விழியிரண்டால்
மாயம் செய்தாய்
இதய அறையில்
நீயாய் நுழைந்தாய்
களங்கமில்லாச் சந்திரனே
பூமிக்கு எதற்கு
வருகை தந்தாய்
நகம் வளர்ந்தால்
வெட்டிவிடலாம்
உனது ஞாபகங்களை
என்ன செய்வது
உனது கண்ணொளியிலிருந்து
கடன் வாங்கித்தானோ
கதிரவன் பிரகாசிக்கிறான்
வானம் போல தூரச் செல்கிறாய்
மனக்குளத்தில் ஏன் கற்களை
எறிகிறாய்
தாயைப் போல
கேசம் வருடுகிறாய்
என்ன வரத்தை
தெய்வத்திடம் கேட்கிறாய்
அலைகடலில் கால்
நனைக்கிறாய்
தோள் மீது
சாய்ந்து கொள்கிறாய்
காற்றில் தவழந்து வரும்
இசை மழையில்
மெய் தீண்டத் தீண்டத் தானே
நாணம் வெட்கி வெட்கி விலகும்
என்ற வரிகளை
நான் முணுமுணுக்கிறேன்

நீ விடும் மூச்சு
கேட்காது யார்க்கும்...
ஒரு
பொத்தானைத்
தட்டினால்
உலகெங்கும் கேட்கும்
பேச்சு.
பிச்சையையும்
பிச்சையெடுத்து
பிரத்தியோகப்
படுத்தக் கூடும்.
சடலமும் சட்டென்று
பேசி முடிவுக்கு வரும்
எமனிடம்,
சொர்க்கம்? நரகம்?
என்று.
காலம் நகன்றால்
கருப்பையிலும்
கட்டாய உருப்பாகக்கூடும்
கைபேசியும் ஒரு நாள்

என் கனவுகளை,
கவிதைகள் தின்று,
எச்சத்தை
என் வீட்டு தலையணை தின்று
பெருத்து கிடக்கிறது

அதுவும்
காதல் கற்று கொண்டது போல
துணை வேண்டி
ஆர்ப்பாட்டம் செய்கிறது
இரவில் அதன் தொல்லை
தாங்கமுடியவில்லை

நீயாவது ஜோடியோடு இரு
என்று துணைக்கு ஒரு
தலையணை வாங்கி போட்டேன்
இப்போதெல்லாம் அவர்கள்
செய்யும் குறும்புகள்
தாங்கமுடியவில்லை

வழக்கமான காதலர்கள் போல்
தொட்டுக்கொள்ள ஆரம்பித்து
இப்போது கட்டிக்கொள்ளும்
வரை வந்து நிற்கிறது

தலை அணைப்பதற்கு பதிலாய்
தலைவனையே அணைத்து கிடக்கிறது
தலைவி தலையணை

உயரம் வேண்டி அடுக்கிவைத்து
உறங்கும்போது
முத்த சத்தம்வேறு
இரண்டாம் சாமத்தில்

அவள் நினைவில் கட்டிக்கொண்டு
உறங்கும்போது
அவைகள்
உறங்குவதும் இல்லை
உறங்க விடுவதும் இல்லை
அரை தூக்கம் குறை தூக்கமாய்
இருந்த என்னை
அறவே தூக்கம்
இல்லாமல் செய்து விட்டன

உறை மாற்றும் வேளையில்
வெட்கப்பட்டு போர்வைக்குள்
ஒளிந்து கொள்கின்றன...

இப்போதெல்லாம்...
ஏன்டா எங்களை
இருவேறு உறைகள் இட்டு பிரித்து
வைக்கிறாய் என்று திட்டி
தீர்த்துவிடுகின்றன

என் கண்ணீர் தொட்டு
கவிதைகளும் எழுத கற்று
கொண்டு விட்டன.

ஒரேஒரு குறை,
அவைகள் இன்னும்
குட்டிபோட
கற்றுக்கொள்ளவில்லை

என்னுள்
கொஞ்சம் கடவுள், நிறைய மிருகம்
 
முகமறியா இணைய நண்பர்களுக்கு
தினமும் முதல் வணக்கம் புன்சிரிப்பு கலந்து
 
லாட்டரி சீட்டுக்கு
பத்து ரூபாய்
பத்துநாள் பட்டினிப்
பிச்சைகாரனுக்கு ஒரு ரூபாய்
 
என்னுள்
கொஞ்சம் கடவுள்
நிறைய மிருகம்
நான்
ஏறக்குறைய மனிதன்

தனிமையில் நான்
தேநீர் அருந்தும் போதும்
நாற்காலியில் கண்கள் மூடி
சாய்ந்திருக்கும் போதும்
வியர்வை சிந்த விளையாடி விட்டு
தரையில் வீழ்ந்திருக்கும் போதும்
சிந்துகின்ற மழையை பலகணி வழி
பார்த்து ரசிக்கின்ற போதும்
இதயம் வருடும் இசையை
செவிகள் கேட்கும் போதும்
தூக்கம் தொலைத்த
நீண்ட இரவுகளின் போதும்
ஏன் சில வேளைகளில்
தூங்குகின்ற போதும்
இப்படி தனிமையென்னைத்
தவிக்கவிடும் பொழுதுகளிலெல்லாம்
மெளனம் வந்து மனதுள் அமரும்.
ஆனால் நீயோ
மெளனத்தை விரட்டி விட்டு
மகுடம் சூடிக் கொள்வாய்.
தனிமையின் பொழுதுகளில்
என்னோடு பேசுகின்ற மெளனம் நீ!

- சலோப்ரியன் (ஆன்டணி)