ஒருசுண்டு கஞ்சி காய்ச்சி!
உறவெல்லாம் கூடியிருந்து!
வயிறார உண்டுகளித்த‌!
வசந்த மினி வந்திடுமா...!
அம்மம்மா கதை சொல்ல‌!
அப்பப்பா நடைபழக்க‌!
அத்தைசோறு ஊட்டிவிட்ட‌!
அந்தக்காலந்தான் வந்திடுமா...!
அம்மாகை ஓங்கிவர‌!
அப்பம்மா அதைத்தடுக்க‌!
தேம்பியழும் எந்தனுக்கு -கிடைத்த‌!
தேறுதலினி கூடிடுமா...!
ப‌ள்ளிசென்று வந்தவுடன்!
களைநீக்கும் அப்பம்மா!
துள்ளிவிளையாடிவிட !
சொல்லித்தரும் அம்மப்பா...!
தலைவலி காய்ச்சலுக்கு!
தைலங்க ளேதுமின்றி !
பாட்டிசெய்த‌ வைத்தியத்தில் !
கிடைத்த சுகந்தான் கிட்டிடுமா..!
கூட்டாக கதைபேசி!
குடும்ப பலம் வலுத்திட்ட‌!
கூடிக்களித்த காலமினி!
கோடிகொடுப்பினும் மீண்டிடுமா

பழகிய நாட்களின் இன்பங்களும் ,
பிரிந்த நாட்களின் துன்பங்களும் ,
என் நாட் குறிபேட்டில்
நிரம்பி உள்ளதோ இல்லையோ
என் தனிமை நீள்கிறது
நீயும் வந்து நிரப்பாமல்...

என் ரத்த நாளங்களில் எல்லாம்
உன் நியாபக சுனாமி

பிரதிபலிப்பாய் ,

சுழல் காற்றில் சிக்கிய
ஒற்றை இலையாய் நான்

மாலை நேர  நம் முதற் சந்திப்பில்
சாலை ஓர பூங்கா நாற்காலியின்
ஒரு முனையில் நீயும் ,
மறு முனையில் நானும் அமர
மஞ்சள் வெயில் பட்டு
கூசிய என் கண் பார்த்து
உன்  நிழலில் அமர சொல்லி
என் அருகில் அமர்ந்து
கரம் பிடித்தாய்

அருகில் இருந்த தருணம்
உனக்காய் நானும் ,
எனக்காய் நீயும்
என்று கூறி விட்டு தனியே இன்று
வாழ்ந்து பார்கையில் தான் வலிக்கிறது

செல்லாத காரணங்களை எல்லாம்
காரணம் சொல்லி ,சொல்லி
விட்டு கொடுக்கப்பட்ட
நம் காதலை ,
காதலுடன் ,
காதலுக்காக
விற்று கொடுத்து விட்டதாய்
புலம்பும் என் மனம்
இன்னும் கூட எங்கெங்கும்
கை நீட்டுகிறது
உன் நிழல் தேடி

என்னைச் சுற்றி நிற்கும் காலம்
சுவர்களாய்

இத்தருணம்
விழிகள் இமைகலை
யிழந்ததெபோதென்று
நிர்ணயிக்க முடியவில்லை

சுவாசம் நெருக்குமிரவின் நிசப்தம்
மரவட்டையாய் என்னைச் சுருட்டும்
துயரம் சிகரெட்டின் துணை தேடும்

என்னைப் போல் பெட்டிக்குள்ளிருக்கும்
ஒற்றைத் தீக்குச்சி
எரியும் முகத்தால் சிகரெட்டை முத்தமிடும்
உலைக்கலன் போல் கொதிக்கும்
உயிர்க்கலன்

வாய்வழிபுகை பரத்தும்
சுவற்றில் என் நிழல்
தீய்ந்து போகிற என்னை எனக்குக்
காட்டும்

வேறேதும் செய்யத் தோன்றாமல்
குவளை நீரைக் கொஞ்சம்
கொஞ்சமாயருந்தி
என் நிழல் மீது துப்புகிறேன்
என் மீதும் துப்பிக்கொள்கிறேன்

நட்சத்திரமொன்றிலிருந்து கேட்கிறது
வளையோசை
என் மனைவியின் வளையோசை.
- லாவண்யா (நன்றி : திண்ணை)

 

 
ஒரு நதி
தனக்கான பயணத்திற்கு
தானாக பாதை அமைக்கிறதே
அதுபோல அமையட்டும்
உனது பயணம்

ஒருமழைத்துளி
தான் வீழ்ந்து
பிறரை வாழ்விக்கிறதே
அதுபோன்று
அமையட்டும்
உனது வீழ்ச்சி

ஓர் எறும்பு
தன் தேவைக்கு
முன் எறும்பை
முட்டாது முன்னெறுகிறதே
அதுபோன்று அமையட்டும்
உனது ஏற்றம்
 

நன்னகர்ப் பெருமான் முன்போய் நாணமும் கலையுந்தோற்ற
கன்னியர் சநுப்போற்காட்டிக் காமவேள் கலகமூட்டிப்
பொன்னணித் திலதந் தீட்டிப் பூமலர் மாலைசூட்டி
வன்னமோ கினியைக்காட்டி வசந்தமோ கினிவந்தாளே. வங்காரப் பூஷணம் பூட்டித் திலதந்தீட்டி
மாரனைக்கண் ணாலே மருட்டிச்
சிங்கார மோகனப் பெண்ணாள் வசந்தவல்லி
தெய்வரம்பை போலவே வந்தாள்கண்ணுக்குக் கண்ணிணை சொல்லத் திரிகூடக்
கண்ணுதலைப் பார்வையால் வெல்லப்
பெண்ணுக்குப் பெண்ம யங்கவே வசந்தவல்லி
பேடையன்னம் போலவே வந்தாள்.கையாரச் சூடகமிட்டு மின்னாரை வெல்லக்
கண்ணிலொரு நாடகம் இட்டு
ஒய்யார மாக நடந்து வசந்தவல்லி
ஓவியம் போலவே வந்தாள்சல்லாப மாது லீலர் குற்றால நாதர்
சங்கநெடு வீதிதனிலே
உல்லாச மாது ரதிபோல் வசந்தவல்லி
உருவசியும் நாணவே வந்தாள்.   

 
மெழுகுவர்த்தி
தொழிற்ச்சாலை நோக்கி
மெல்ல நடந்தேன்
தொழிற்ச்சாலை வாயிலில்
மெழுகுவர்த்தி அடைப்பான்கள்
மாநில மாநிலமாக
ஏற்றுமதி செய்யபட்டுகொண்டிருந்தன
அதிலிருந்து
தவறி விழுந்த ஒரு
மெழுகுவர்த்தி என்
தரைபட்ட பாதத்தை தட்டியது
நான் ஒரு
கவிஞன் என்பதால்
உருகும் மெழுகுவர்த்தியுடன்
என் உரையாடலை
தொடர முடிந்தது
தவறி விழுந்த
மெழுகுவர்திடன் உன்
கூட்டாளிகள் ஏற்றுமதியாகும் போது
நீர் மட்டும் ஏன் ஏற மறுக்கிறாய்
என்றேன்
உடனே அந்த
மெழுகுவர்தியோ நான்
ஏற்றுமதியாகும் இடம்
தமிழ்நாடு என்றது
அத்துடன்
அங்கே என்
சகோதர சகோதரி
மெழுகுவர்த்திகள் " மின்வெட்டு "
காரணத்தால்
இலங்கை தமிழர்களாய்
அழுதுகொண்டே இருக்கிறார்கள்
என்றது .
அதை கேட்டதும்
மெழுகுவர்தியுடனான
எனது உரையாடல்
உருகிப்போனது ........
 

 
அம்மா...
உன் அரவணைப்பு.....
கருவறையின் கதகதப்பு !
காற்றும் கூட...
இடைபுக முடியா....
உன் அருகாமை...
என் சுவர்க்கம் !


நான்..
உருவாய் வளர...
உன் உடல் தந்தாய்..
உணவாய்..
உன் உதிரம் தந்தாய்..
என் உலகமாய்..
நீயாகினாய்...
நானாகவே..இங்கு..
நீ மாறினாய்..!

மொழி அறியா..நான்..
உன் பேச்சில்....
மயங்குகிறேன்...
உன் ஒவ்வொரு..
அசைவிலும்...
உன்னை உணர்கிறேன் !

உனக்கும் எனக்கும்..
உறவையும்...
தாண்டிய...
ஓர் உன்னதப் பிணைப்பு !
இது..
தாய்.. சேய் என்னும்...
இறைவனின் இணைப்பு !
 

நான் எழுதுகிற கவிதைகள் யாவும்
காதலை பற்றியே இருக்கிறதென
உள்ளுக்குள்ளே குற்றஉணர்வு.

எதை எதையோ எழுதிட
எனக்கும் கூட ஆசைதான்.
இருந்தும் தெரியவில்லை
எதைப்பற்றி எழுதுவதென்று.

நூலகம் சென்றேன்
கவிதைகள் கற்க.
பிரபலாமான கவிஞர்கள்
பிரபலம் பெரும் கவிஞர்கள்
வித விதமான கவிதை புத்தகங்கள்.
வரிசையாக வைக்கப்பட்டு இருந்தது!

தேடினேன்
தேடினேன்
நீண்ட நேர தேடலின் பயனாய்
கிடைத்து விட்டது
வைரமுத்துவின் கவிதை.

அவர் கவிதைகளில் நான் பயணிக்க ஆரமித்தேன்.
முடிவேயில்லாமல் சென்றது அவர் கற்பனைகள்!
வரம் வாங்கித்தான் வந்திருக்கிறார் மனிதர்
வைர வரிகளை படைத்திட!

காதலை பற்றி எழுதிய கவிஞர்
என் காதல் நரம்பினை தூன்டியே விட்டார்.
விதவை பெண்ணின் கண்ணீர ஈரம்
என்னில் காயாமல் இருந்தது சில நேரம்.

ஏழைகளின் துயரங்கள்
எனக்குள்ளேயும் எட்டிப்பார்த்தது.
கிராமத்து வாழ்க்கையை
நானும் வாழ்ந்தேன் சில கனம்.

சில நேரம் அரசியல்வாதியானேன்.
சில நேரம் ஆசிரியரானேன்.
பல நேரம் குழந்தையானேன்.
எதை படித்தேனோ
அதை போலவே மாறினேன்!

பயணம் முடிந்தது இனிதாய்.
கவிதை எழுதும் திறனிலே
பக்குவப்படதாய் உணர்ந்தேன்.
காதலை தவிர மாற்றத்தையும்
கவிதையாக்கும் முறையை அறிந்தேன்.

வீட்டிற்கு சென்றேன்.
மேஜை மேல் காகிதம் வைத்தேன்.
காகிதம் மேல் பேனா வைத்தேன்.
பேனா மேல் என் சிந்தையை வைத்தேன்.

யோசித்தேன்…
யோசித்தேன்…
ஆழ்ந்து யோசித்தேன்….
இருந்தும்
காதலை தவிர
கருமமும் வரவில்லை

வேற்றுமையை இனங்களிடம் விதைக்கவுமில்லை - எவர்
வேதனைக்கும் என் கவிதை மூலமுமில்லை
காற்றுப் புக மூக்கினிற்குக் கருணை காட்டுங்கள் - என்று
கையைக்கட்டி வாழுமினம் நாங்களுமில்லை

சமர்ப்பணங்கள் எமக்களித்த பண்டிதர் பலர்
சன்மானம் கிடைத்தவுடன் ஓடி விட்டனர்
அமர்க்களமாய் வாழ்ந்த வாழ்வை புறக்கணித்தவர்
சமர்க்களத்தில் மாண்ட நாளை மறந்துவிடவோ

பூக்கொடுத்துக் கைகுலுக்க எமக்கும் சம்மதம்
புறமுதுகில் குத்திவிட்டால் யார்க்குப் பாதகம்
ஆண்டுகளாய் ஆண்ட இனம் அழிந்து போகையில்
ஆடு கண்டு கவலைப்படும் நரியை நம்பவோ

சொத்து சுகம் தேடி இங்கு வந்த மாக்களே
பத்து ரூபாய் பெற்றுக்கொண்டு காட்டிக் கொடுத்தனர்
வெற்றிடங்கள் விளைநிலங்கள் கூறு போட்டனர்
வீண்நிலங்கள் என்று கூறி விற்றுத் தின்றனர்

ஆலும் வேலும் நிறைந்த மண்ணில் போதி நட்டனர்
போதி நன்றாய் தழைப்பதற்கெம் இரத்தம் விட்டனர்
தழைத்த போதி வேரைத் தேடிக் கல்லை வைத்தனர்
இளைத்த இன‌த்தின் மீது ஏறிக் குலவை இட்டனர்

உலகிலொரு மூலையிலே எனக்கும் நிலமுண்டு
உரிமை முழங்கும் கவிகளுக்கு என்றும் உயிருண்டு
வேற்றுமையை இனங்களிடம் விதைக்கவுமில்லை - எவர்
வேதனைக்கும் என் கவிதை மூலமுமில்லை

மழை கூட ஒரு நாளில் தேனாகலாம்
மணல் கூட ஒரு நாளில் பொன்னாகலாம்
ஆனாலும் அவை யாவும் நீ ஆகுமா?

என்று
குழந்தைப்பூவுக்கு பூச்செண்டு
கொடுத்த புனிதனே!

ஜனாதிபதி
உன் கவிதைக்குழந்தைக்கு
விருது என்று கொடுத்தார்
ஒரு கிலு கிலுப்பையை!
அத்தனயும்
எத்தனை வரிகள் உன் வரிகள்.
அத்தனையும்
உன் எழுத்துக்குள் இனித்த வலிகள்.

கவிதை எனும் உலகக்கோளத்தின்
பூமத்திய ரேகை
சிறுகூடல் பட்டியின் வழியாக‌
அல்லவா ஓடுகிறது.

"உலகம் பிறந்தது எனக்காக"
என்றாயே
நீ எதைச்சொன்னாய்?
தமிழ் எனும் சொல்லின்
ஈற்றெழுத்தின் தலையில்
ஒரு புள்ளி வைத்தாயே
அதைத்தானே சொன்னாய்?

"இரவின் கண்ணீர் பனித்துளி" என்றாயே
அந்த வைரத்துளியே உனக்கு "பொற்கிழி".

"சிலர் அழுதுகொண்டே சிரிப்பார்.
சிலர் சிரித்துக்கொண்டே அழுவார்"
என்று நீ எழுதுவதற்கு
அந்த "நடிப்பு இமயத்தின்"
முகத்தையல்லவா காகிதம் ஆக்கிக்கொண்டாய்.

"சட்டி சுட்ட தடா"என்றாய்.
அதில் "ஜென்"ஆழ்ந்து அமர்ந்து
ஒளி வீசியதை
ஒளித்து வைத்து விளையாடினாய்.

"எறும்புத்தொலை உரித்துப்பார்க்க‌
யானை வந்ததடா..என்
இதயத்தோலை உரித்துப்பார்க்க‌
ஞானம் வந்ததடா.."
வந்தது யானையா? "ஜென்னா?"

"வீடு வரை உறவு.."
சித்தர்களின் எழுதுகோலை நீ
இர‌வ‌ல் வாங்கியிருக்க‌லாம்.
ஆனாலும் உன்
உயிரைத்தான் அதில்
உமிழ்ந்திருக்கிறாய்.

"சென்ற‌வ‌னைக்கேட்டால்
வ‌ந்து விடு என்பான்.
வ‌ந்த‌வ‌னைக்கேட்டால்
சென்றுவிடு என்பான்."
ம‌னப்புண்ணில் ஒரு காக்கையை
உட்கார்த்தினாய்
கொத்தி கொத்தி அது
உன் எழுத்தைக்கீறிய‌தா?
அத‌ன் உள் குருதியை
கொப்ப‌ளிக்க‌ வைத்த‌தா?

மெல்லிசை ம‌ன்ன‌ர்க‌ள்
உன் வ‌ரிக‌ளைக்கொண்டு
உணர்ச்சியின்
க‌வ‌ரி வீசினார்க‌ள்.

"கூந்த‌ல் க‌றுப்பு குங்கும‌ம் சிவ‌ப்பு"
அப்புற‌ம் ஓட‌த்தான் போகிறேன்
இப்போது கோடு காட்டுகிறேன் என்றாய்.
ஏனெனில்
க‌விதை ப‌டைப்ப‌த‌னாலேயே
நீ ஒரு க‌ட‌வுள் என்று
பிர‌க‌ட‌ன‌ப்ப‌டுத்திக்கொண்டாயே.

உன் எழுத்துக்குள்
முட்டி நிற்கும் எரிம‌லை லாவா அது?
எந்த‌ "த‌ல‌ப்பா"வுக்கும்
த‌லை வ‌ண‌ங்கா த‌மிழ்ப்பா அது.

கோப்பையில் குடியிருப்ப‌தை
ஆடிப்பாடி பெருமித‌த்தோடு சொன்னாய்.
குடித்த‌து நீயாய் இருக்க‌லாம்
அப்போது உன் த‌மிழையும்
ருசித்த‌து அந்த‌ "உம‌ர்க‌யாம் கோப்பை".

உனக்கு ஒரு இர‌ங்க‌ற்பா பாட‌
என்னை யாரும் அழைக்க‌வில்லை.
இருந்தாலும்
"தெனாவெட்டாக‌" கூறிக்கொண்டேன்.
நீ இற‌ந்தால் அல்ல‌வா
இர‌ங்க‌ற்பா பாட‌ வேண்டும்.

உன‌க்கு இர‌ங்க‌ற்பா பாடிய‌வ‌ர்க‌ள்
எத்த‌னையோ பேர்!
அப்போது உன் பூத‌ உட‌ல்
திடீரென்று காணாம‌ல் போய் விட்ட‌து
என்று எல்லோரும் ப‌த‌றிப்போனார்க‌ள்.

என்ன‌ ஆயிற்று.
ஒன்றுமில்லை
அங்கு இர‌ங்க‌ற்பா பாடிய‌வ‌ர்க‌ள்
யாருமில்லை.
நீயே தான்.

உன் உயிரின் "அக‌ர‌ முத‌ல‌" வை
அந்த‌ அக்கினியில் நீயே ஆகுதி ஆக்க‌
விரும்பிய‌ உன் இறுதி ஆசை அது.

அர்த்த‌முள்ள‌ இந்தும‌த‌ம் என்று
எத்த‌னை வால்யூம்க‌ளை எழுதி
உன‌க்கு சிதையாக்கிக்கொண்டாய்.

அப்போதும் அந்த‌ தீயில்
நீ ஒலிக்கிறாய்.

"நான் நாத்திக‌னானேன் அவ‌ன் ப‌ய‌ப்ப‌ட‌வில்லை"
நான் ஆத்திக‌னானேன் அவ‌ன் அக‌ப்ப‌ட‌வில்லை"

நீ ஒரு அப்ப‌ழுக்க‌ற்ற‌ க‌விஞ‌ன்.
க‌விதை உன்னில் புட‌ம் போட்டுக்கொண்ட‌து.
நீ க‌விதையில் புட‌ம் போட்டுக்கொண்டாய்.
க‌விஞ‌ர்க‌ள் பேனாவை எடுக்கும்போதெல்லாம்
க‌ர்ப்ப‌ம் த‌ரிக்கிறாய்.
நீ இல்லை என்ற‌ சொல்லே
இங்கு இல்லை.
நீ காலம் தீண்டாத கவிஞன்