தமிழ் கவிதைகள்
மனித அறிவின் உச்சம்
சுகுமார் கோ
கருநிற மேகம் வந்துவிடும் பருவ மழையும் பொழிந்துவிடும்
பெரிய நிலமும் செழித்துவிடும்
பட்டுப் பயிரும் வளர்ந்துவிடும்
காட்டு மரமும் தளிர்த்துவிடும்
வந்த பஞ்சம் பரந்துவிடும்
வனத்தில் விலங்கும்
மகிழ்ந்துவிடும்
பருவ காலம் ஆறுண்டு
பரந்த எங்கள் நாட்டினிலே
நிலமோ ஐந்து வகையுண்டு
நீண்ட எங்கள் நாட்டினிலே
அனைத்து வகையில் பயிருண்டு
அழகிய எங்கள் நாட்டினிலே
அத்தனை இயற்கை அழகுண்டு
அந்த காலத்து நாட்டினிலே
அள்ளிக் குடித்த ஆறுமில்லை
துள்ளிக் குதித்த
கிணறுமில்லை
இவைகள் எங்கே
தெரியவில்லை
ஆள்துளை இல்லா வீடுமில்லை
பழய பெரிய காடில்லை
பழம் பெரும் மரங்களில்லை
இவைகள் எங்கே
தெரியவில்லை
மனைகள் விளைவதில்
மாற்றமில்லை
வெண்பா பனித்துளி எல்லாமும்
காணா போனது ஏனென்றால்
பசுமை குடிலின் வாயுவெல்லாம்
பெருகி வருகிற காரணம்தான்
பூமி வெப்பமோ உயரியதால்
கடலின் மட்டமும் உயரியதே
மரத்தின் வளமோ குன்றியதால்
மழையின் வளமும் குன்றியதே
மழையின் வளமோ
மறைந்ததால்
மண்ணின் வளமும் மறைந்ததே
விண்ணை தினமும்
காண்கையில்
விண்மீன் தோன்றி மறைகிறது
உதித்து மறைகிற செங்கதிரும்
இரவில் வருகிற வெண்மதியும் இவற்றில் ஏதும் மாற்றமில்லை
உன்னில் இத்தனை மாற்றங்கள்
இதற்கு எல்லாம் காரணம்தான்
இங்கு வளர்ந்த பிள்ளைகளே
மனிதன் உன்னை காத்திடுவான்
என்று எண்ணி ஏமார்ந்தாய்
உந்தன் அழிவை
அக்கொடியவன்
அறிவின் வளர்ச்சி
என்றெல்லாம்
கூறி நடத்திய ஆய்வெல்லாம்
அவனது அழிவில் முடிந்ததாம்
பார்க்க இயலா உயிருக்கு
பெரிய இறையாய்
ஆகிவிட்டான்
இதன்பின் வருகிற காலமாவது
இயற்கை அண்ணை
வாழவேண்டும்
அவள்தான் உன்னைக்
காத்திடுவால்
அந்த பெரிய அழிவிலிருந்து
_ அறுசீர் கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்
மனித அறிவின் உச்சம்
சுகுமார் கோ
கருநிற மேகம் வந்துவிடும்
பருவ மழையும் பொழிந்துவிடும்
பெரிய நிலமும் செழித்துவிடும்
பட்டுப் பயிரும் வளர்ந்துவிடும்
காட்டு மரமும் தளிர்த்துவிடும்
வந்த பஞ்சம் பரந்துவிடும்
வனத்தில் விலங்கும் மகிழ்ந்துவிடும்
பருவ காலம் ஆறுண்டு
பரந்த எங்கள் நாட்டினிலே
நிலமோ ஐந்து வகையுண்டு
நீண்ட எங்கள் நாட்டினிலே
அனைத்து வகையில் பயிருண்டு
அழகிய எங்கள் நாட்டினிலே
அத்தனை இயற்கை அழகுண்டு
அந்த காலத்து நாட்டினிலே
அள்ளிக் குடித்த ஆறுமில்லை
துள்ளிக் குதித்த கிணறுமில்லை
இவைகள் எங்கே தெரியவில்லை
ஆள்துளை இல்லா வீடுமில்லை
பழய பெரிய காடில்லை
பழம் பெரும் மரங்களில்லை
இவைகள் எங்கே தெரியவில்லை
மனைகள் விளைவதில் மாற்றமில்லை
வெண்பா பனித்துளி எல்லாமும்
காணா போனது ஏனென்றால்
பசுமை குடிலின் வாயுவெல்லாம்
பெருகி வருகிற காரணம்தான்
பூமி வெப்பமோ உயரியதால்
கடலின் மட்டமும் உயரியதே
மரத்தின் வளமோ குன்றியதால்
மழையின் வளமும் குன்றியதே
மழையின் வளமோ மறைந்ததால்
மண்ணின் வளமும் மறைந்ததே
விண்ணை தினமும் காண்கையில்
விண்மீன் தோன்றி மறைகிறது
உதித்து மறைகிற செங்கதிரும்
இரவில் வருகிற வெண்மதியும்
இவற்றில் ஏதும் மாற்றமில்லை
உன்னில் இத்தனை மாற்றங்கள்
இதற்கு எல்லாம் காரணம்தான்
இங்கு வளர்ந்த பிள்ளைகளே
மனிதன் உன்னை காத்திடுவான்
என்று எண்ணி ஏமார்ந்தாய்
உந்தன் அழிவை அக்கொடியவன்
அறிவின் வளர்ச்சி என்றெல்லாம்
கூறி நடத்திய ஆய்வெல்லாம்
அவனது அழிவில் முடிந்ததாம்
பார்க்க இயலா உயிருக்கு
பெரிய இறையாய் ஆகிவிட்டான்
இதன்பின் வருகிற காலமாவது
இயற்கை அண்ணை வாழவேண்டும்
அவள்தான் உன்னைக் காத்திடுவால்
அந்த பெரிய அழிவிலிருந்து
_ அறுசீர் கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்
அவன் இல்லையென்று சொல்லுவதில்லை!
சுந்தரகுமார் கோவிந்தசாமி
முழுமதியின் ஒளியே
அந்தியில் பூக்கும் அல்லியே
அஸ்ஸாம் தேயிலையின் நறுமணமே!
கண்ணெதிரே தோன்றி
கணநேரத்தில் மறைந்தாயே கனவிலே கூட!
கனவிலேனும் என்னருகே இருந்திட என்ன தயக்கம்?
கணினி மொழி கற்ற தேனே
காதல் மொழி கற்க மறந்ததேனோ? (மறுப்பதேனோ?)
உன்
ஓரவிழிப் பார்வையிலே
ஓராயிரம் அர்த்தங்கள் !
புரியாத புதிர்களா?
விடுபடாத விடுகதைகளா?
புரியவில்லை என் சிற்றறிவுக்கு!
உடைந்த அப்பளமாய் உருக்குலைந்தது
என் நெஞ்சம் உன்னை காணாத வேளையில்!
இனியும் பொறுத்திடேன் இறைவா!
இறைவனிடம் கையேந்துங்கள்
அவன் இல்லையென்று சொல்லுவதில்லை...!
தூரத்தில் பாடல் ஒலித்திட,
ஒலித்த திசை நோக்கி ஓடினேன் எதையும் தாங்கும் இதயம் வேண்டி !
புலம்பெயர் வாழ்வு
கலாநிதி தனபாலன்
மனப்புழுக்கறை மனிதர்கள் !
இவர்களில் இருரகம் !
உள்ளே வெளியே !
உள்ளொன்று வெளியொன்று !
இதற்கு உள்ளும் பலரகம் !
வெளியே… !
வெளியே வேடம் தரித்து !
வெற்றியின் மனிதராய் !
விடியலின் விரைவுத்தூண்களாய்!
வித்தகம் பேசுவோர் !
விடியலை விரும்பிடா !
விலாசம் விரும்பிகள் !
உள்ளே… !
உறவுகள் இன்றியே உளச்சலுறுபவர் !
தோல்வியைக்கண்டுமே துவண்டு போனவர் !
வாலிபம் தன்னையே வரையறை செய்து !
உடலை வருத்தி உழைப்பவர் !
சங்கமம் இன்றியே சஞ்சலப்படுபவர் !
நாளைய வாழ்வினை நம்பியே !
நிசத்தினை தொலைத்து நிழல்களாய் வாழ்பவர் !
நிமித்திகர் சொன்னதை நிசமென நம்புவோர் !
புத்திமானாயினும் புல்லரித்துப்போபவர் !
புரட்டினை நம்பியே-கற்பனைப்புரவியிலேறியே மனதினுள் !
புரவலனாகவே பாவனை கொள்ளுவார்-தம் !
புராதனம் பேசியே பொய்மையைப் புழுகுவார் !
காலம் போனபின் !
புரோகிதன் சொன்னது பொய்யெனக்கண்டுமே !
புண்ணியாகவாசனஞ்செய்து புதுப்பித்துத்தொடங்குவார் இவர் !
புண்பட்டு வாழ்கின்ற !
மனப்புழுக்கறை மனிதர்காள்! !
புத்தனின் புதுமொழி
கலாநிதி தனபாலன்
சாந்தன் பிறந்து !
சாத்வீகம் பகின்றான்-அவன் !
போதனை வழியால் !
பௌத்தம் பிறந்தது !
இன்று !
பௌத்தத்தின் !
பாதுகாவலர் தாமெனச் !
சொல்லிய சிங்களம் !
கௌதமன் !
கண்ட கனவை !
கடந்து போகும் !
ஒவ்வொரு கணங்களிலும் !
கங்கணம் கட்டியே !
கலைத்த சிங்களம் !
குருதியும் அகந்தையும் !
கொடூரமும் கொலைவெறியும் !
கொண்டு நின்ற சிங்களம் !
சித்தார்த்தனின் !
சிந்தனைச் சிறகுகள் !
தாமெனச்சொன்னது !
சிரிக்க முடியவில்லை! !
சிங்களத்திற்கு !
புத்தனும் போதிமரமும் !
புத்தகமாயின !
புரிந்துகொள்ளமுடியவில்லை! !
நாளை !
மீண்டும் !
புத்தன் பிறந்தால் !
புழுவாய் துடித்து !
புழுதியில் புரண்டு !
புதைகுழி புகுவான் !
ஒருக்கால் !
புதைகுழி விட்டுப் !
புத்தன் எழுந்தால் !
போதனை செய்யான் !
புதுமொழி பகர்வான் !
புறப்படு போருக்கென்று! !
சொல்வது தவறென்றால் சொல்லுங்கள்
மன்னார் அமுதன்
வேதனைக்கும் என் கவிதை மூலமுமில்லை!
காற்றுப் புக மூக்கினிற்குக் கருணை காட்டுங்கள் - என்று!
கையைக்கட்டி வாழுமினம் நாங்களுமில்லை!
சமர்ப்பணங்கள் எமக்களித்த பண்டிதர் பலர்!
சன்மானம் கிடைத்தவுடன் ஓடி விட்டனர்!
அமர்க்களமாய் வாழ்ந்த வாழ்வை புறக்கணித்தவர்!
சமர்க்களத்தில் மாண்ட நாளை மறந்துவிடவோ!
பூக்கொடுத்துக் கைகுலுக்க எமக்கும் சம்மதம்!
புறமுதுகில் குத்திவிட்டால் யார்க்குப் பாதகம்!
ஆண்டுகளாய் ஆண்ட இனம் அழிந்து போகையில்!
ஆடு கண்டு கவலைப்படும் நரியை நம்பவோ!
சொத்து சுகம் தேடி இங்கு வந்த மக்களே!
பத்து ரூபாய் பெற்றுக்கொண்டு காட்டிக் கொடுத்தனர்!
வெற்றிடங்கள் விளைநிலங்கள் கூறு போட்டனர்!
வீண்நிலங்கள் என்று கூறி விற்றுத் தின்றனர்!
ஆலும் வேலும் நிறைந்த மண்ணில் போதி நட்டனர்!
போதி நன்றாய் தழைப்பதற்கெம் இரத்தம் விட்டனர்!
தழைத்த போதி வேரைத் தேடிக் கல்லை வைத்தனர்!
இளைத்த இனத்தின் மீது ஏறிக் குலவை இட்டனர்!
உலகிலொரு மூலையிலே எனக்கும் நிலமுண்டு!
உரிமை முழங்கும் கவிகளுக்கு என்றும் உயிருண்டு!
வேற்றுமையை இனங்களிடம் விதைக்கவுமில்லை - எவர்!
வேதனைக்கும் என் கவிதை மூலமுமில்லை
அகமாறாட்டம்
அமல் சி தேவ்
என் உத்தரவுதானின்றியே
எச்சரிக்காது மாறிடுகின்றதே;
என் உள்ளுக்குள் உறைந்தே
என்னால் எனக்குத்தானே
எதிரியாய் ஆகிவிடுகின்றதே...
நிமிஷங்களிலே என்
நிர்மல இதயத்தையே
நிராகரித்துவிடுகின்றதே;
தேவதூதனாய் நான்
திரியும் க்ஷணங்களிலே எனைத்
துஷ்ட சாத்தான் ஆக்கிடுகின்றதே...
பூனையாகி என்
பயமெனும் எலிகளைப்
பிடித்துக் கொல்லுகின்றதே;
எலியாகவே பலமுறை என்
எதேச்சைப்பூனைக்கு அஞ்சி
எங்கோ மறைந்தும் ஒழிகின்றதே...
இராணுவ வீரராகி என்
இச்சாசக்திகளுக்கெதிராய்
இலட்சியப்போர் தொடுக்கின்றதே;
இறகிழந்த பறவைபோல்
இலட்சணக்களை இழந்து
இன்னல்களுக்கும் உள்ளாகின்றதே...
இறையரசுகளின் பெரும்
இனியவிழுமியங்களையெனில்
இனிதினிதாய் விதைத்திடுகின்றதே;
விதைத்தபின் காட்டு யானையாய்
விளைந்துவரும்பயிர்களையே
வதைத்தும் அழித்துவிடுகின்றதே....
தெருநாயாய் உருமாறி
தொல்லைகள் செய்துத்
துரத்தியெனை விரட்டுகின்றதே;
வளர்ப்புநாயாய் என்பின்னே
வாலை ஆட்டிக்கொண்டே இதய
வீட்டையும் காத்துநிற்கின்றதே...
பைத்தியக்குரங்காகி அதுயென்
பூர்ண உடல் உள்ளத்தைப்
போர்க்களமாக்கிடும்போதுமட்டும்
பொறுமையெலாம் இழந்துபட்டு
பாரம் தாங்கவியலாக்கழுதைபோல்
போராடிப்போராடியே பயணிக்கின்றேன்...
என்னதான் செய்தாலும்
என் 'அகம்' ஆனதனால் அதனை
எண்ணியே மன்னித்திடுகின்றேன்;
எனைமறந்துத் தவறேனும்
என்றுமே செய்ய்திடாமல்
எனைத்தானே காத்துக்கொள்கின்றேன்...
யுக-போதையோ...?
அமல் சி தேவ்
நப்பாசைகள்
நயனங்களிலே
நடனமாடுகின்றனவே...
மானுடங்களின்
மனக்குடங்களில்
பொறாமை-விஷங்கள்
பொங்கிவழிகின்றனவே...
பல்லிகளின்
பல்லிடுக்குகளில்
விட்டில்கள்
வீழ்ந்துமடிகின்றனவே...
அநீதி இருட்டுகள்
அமாவாசைகளாய்
ஆன்மப் பவுர்ணமிகளையே
அணைத்து விழுங்குகின்றனவே...
கருணைமலர்களின்
கருவறைகளில்
பகைமைப்பாறைகள்
பிறவியெடுக்கின்றனவே...
மணக்கோலங்களின்
மங்களகீதங்களில்
மரண ராகங்கள்
மறைந்தொலிக்கின்றனவே...!!!
எல்லாம் ஒரு ஆசைதான்
சிவபிரகாஷ்
பூமியின் மேல் டார்ச்சடிக்க
என் சொந்த நிலா
வீட்டிலே சோர் வடிக்க
அவள் அருகே நான் அமர்ந்து
பற் பல கதை பேச
என் நெசஞ்சிலே அவள் கண்கள்
காதல் கனைவீச
வீணை என வண்டுகள் சத்தமிட
அவள் நடுநெற்றியில்
நானும் மெல்ல முத்தமிட
வெட்க காற்றடித்து அவ
முந்தானை முனுமுனுக்க
சில்லென காற்று வந்து
கதவு சன்னல்ல பூட்டி வைக்க
சத்தமே இல்லாத சாமத்தில்
அவளோடு கலந்திருக்க
திடுக்கிட்டு எழுந்த போது
பக்கத்தில் யாரும் இல்ல
வெக்கத்தில் நான் சிரிக்க
தலையணையின் மேல் இருந்த
பணிமாறுதல் கடிதமும்
நமட்டு சிரிப்பு சிரித்தது.....
