குருவிகள் போயின போயின

அடர்ந்த கரும்புதருக்குள்ளிருந்து குருவிகள் பறந்துபோயின
அதிகாலை மின்னும் சிறகுகளுடனும் குறுந்தலைகளுடனும்

எனது தலையை அவற்றின் பறத்தலுக்காகத் திறந்து கொடுத்தேன்
ஒன்றாகி இரண்டாகி நூறாகி ஆயிரமாகிக் கலைந்தன

ஒடுங்கி வியர்த்திருந்த உடலும் சிறகுகளும் சுவாசிப்பதற்காக
விண்ணெங்கும் அலைந்து கொண்டேயிருந்தன ஒரே குருவியாகி

புதருக்கு அடியில் கும்மிருட்டு மூடிக்கொண்டிருந்தது இரத்தச்சகதியான
என் ஈரநிலத்தையும் பறக்கமுடியாத குஞ்சுகளையும்

ஊழியின் பெருவலி என்னகத்தே உள்ளது என்பதால்
இன்னும் உறங்காமல் இருக்கின்றன குஞ்சுகளும் கனவுகளும் புதருக்குளே

 மழையின் இரவுகளில்தாம் புத்தகங்கள் திறக்கப்படுகின்றன
பிரபஞ்சத்தின் மிகச் சிறந்த நாவல்களிலுள்ள
கதைமாந்தர்களான முதிய கிழவனும் அகதிப் பெண்ணும்
ஆட்டுக்குட்டியும் போலீஸ்காரனும்
தங்கள் கதைகளிலிருந்து வெளியேறி
நகரை உலா வருகின்றனர்
வாசகர்களோ சாலை நடைபாதைகளின் தாழ்வாரங்களில்
ஒதுங்கி நிற்கின்றனர் மழையின் கூச்சல் ஓயட்டுமென
அந்த அகதிப்பெண் தனது உடலின் ரசம்
புத்தகச்சுவரெல்லாம் வழியக் கீறி வெளியேறி
மழை பெருகிய வழிகளை நீந்திக் கடக்கிறாள்
காமத்தின் சாரல் முகத்தைக் கிழிக்கத்
தனியே கதைகளுக்குள் உறங்கும் கன்னிப்பெண்களும் ஏராளம்
மழைக்கு ஒதுங்கிய புறாவும்
இப்படித்தான் படைப்பாளியின் கதைக்குள் நுழைந்தது
புத்தகங்கள் நனையாமலிருக்க ஜன்னல் கதவுகளை மூடும்
அத்தோல் நரைத்த கைகள்
தனது அடுத்த புனைவை நெய்யத் துடிக்கின்றன

வெய்யிலின்
உக்கிர மஞ்சளில்
தோய்ந்து கொண்டிருந்த
ஒரு பகலில்தான்
மாரித்தாத்தா அந்த
மரக்கிளையை நட்டுவைத்தார்.
 
யார் யாரோ ஊற்றிய தண்ணீரில்
மேல் படர்ந்த முள் பாதுகாப்பில்
ஒரு பெண்பிள்ளையைப் போலத்தான்
வளர்ந்து கொண்டிருந்தது அது.
 
பெயர் தெரியாத
பறவைகளின் கீதத்தில்
வேறுவேறு அணில்களின்
ஸ்பரிசத்தில்
பசுமையேறிக் கொண்டிருந்தது
 
அதன் மேல்
ஒரு கவிதையாய்.
வசந்தத்தின் பாடல்கள்
மழை நாளின் புதுமைகள்
பனியின் உறைந்த ரகஸ்யங்கள்
எனப் பருவங்கள்
வீசிய மாயங்களைக்
காற்றில்
எழுதிக்கொண்டிருந்தது அது.
 
ஊரின்
வாழ்ந்து கெட்ட
கதைகளைக் கேட்டே
வளர்ந்திருந்ததில்
உள்படிந்த சோகத்தின்
மொழிபெயர்ப்பாகவே
அதன் நிழல் கூட
காலடியில் படர்ந்திருந்தது
 
பூவும் இல்லாது
பிஞ்சும் இல்லாது
காலத்தின் சாபத்தையே
தாங்கி நிற்பதான
அதன் இருப்பு
நியாயமற்றதென
முடிவான தருணத்தில்
மாரித்தாத்தா தானே
ஒரு பழுத்த பழமாகி
அதன் தாழ்ந்த கிளைகளில்
தொங்கிக் கொண்டிருந்ததன் சோகம்
இன்னும் சலசலத்துக் கொண்டிருக்கிறது
அதன் ஈர இலைகளில்
 

என்ன கொடும சார் இது !
தான் வாழ்ந்த மண்ணை
காப்பாற்ற நினைப்பவன்
நாட்டை காக்கும் பயங்கரவாதியாம்

தன்னை  வாழ வைக்கும் தொழிலாளியின்
ரத்தத்தை உறிஞ்சும் முதலாளிவர்க்கம்
நாட்டை சுரண்டும்  மிதவாதியாம்

அறிவு கண்ணை திறக்கும்
கல்வி கூடங்கள் அனைத்தும் தனியார் மயம்

கண்ணை நிரந்தரமாக மூடவைக்கும்
சாரயக்கடை அரசு மயம்

இலங்கை தமிழனை காப்பாற்ற முடியவில்லையாம்
தமிழையாவது காப்பாற்றலாம் என
செம்மொழி மாநாடாம்

என்ன கொடும சார் இது !
 

சத்தமில்லாமல்
முத்தமிடும் காதல்
நமக்கு
சாத்தியப்படவில்லைதான்..

போர்முனையின்
இருட்டைக் கிழித்து
இன்னும்
ஒலிக்கின்றது
உன்
சண்டைக்குரல்!

வெடிகுண்டுகளின்
படுக்கையில்
விழுந்துகிடக்கின்றேன்
உன் விழிகளின்
தேடலில்
என் மொழிகளின்
தோல்வி
உன் உயிர்க்கிழித்து
நீ கொடுத்த
முத்தம்
ரத்தம் சிந்தும்
உதடுகளில்
எழுதியது
போராளிகள்
தோற்பதில்லை

பனி மூட்டம்
குளிர் காய்ச்சலால்
சூரியன் போர்த்தி
கொண்ட போர்வையா ....


இல்லை
ஆகாயத்திலிருந்து
போடப்பட்ட
சாம்பரானியா .......


இல்லை
ஆகாயத்திற்கு
அடிக்கப்படும்
சுண்ணாம்பில்
சிந்திய துளியா......


இல்லை
என்னைப் போன்ற
கவிஞனுக்கு
கலை மகள்
தந்த வெள்ளை தாளா

என்னவளே!
நீ
அடுப்படியை
வளைய வரும்
அடிமையல்ல!
இனிமையான
சொற்களால்
கொஞ்சிப் பேசும் தேவதை!

நீ
குடும்பப் பாரத்தை
சுமக்கும்
சுமைதாங்கியல்ல!
பௌர்ணமியாய் வளர்ந்து
ஒளி வெள்ளமாய்
ஒளிரும் ஜோதி!

நீ
ஒன்றும் தெரியாத
கிணற்றுத் தவளையல்ல!
அனைத்தும் அறிந்த
ஆண்டவனின்
அருந்தவப்புதல்வி!

நீ
தண்ணீரில்
வரையப்பட்ட
ஓவியம் அல்ல!
என்
இதயத்துள்
வடிக்கப்பட்ட
அழியாத காவியம்!!!
 

வயதாகியும் வாலிபத்தை விடாமல்
துரத்தும்,
ஆண் பிரும்மாச்சாரி
நான் (மட்டுந்தானா)

வீணாய் போன வாலிபம்,
விட்டு வைக்காத சகவாசங்கள்
தொலைத்த மதிப்பெண்கள்
வேலையில்லாத படிப்பு
வீட்டு சுமைகள்
வட்டி கடன்
வில்லங்கங்கள்.

மனம் தேடும் துணையை,
தேட வேண்டி
முதியோர் இல்லத்திற்கா?

 
உயிர் ஜனிக்கையிலே..
அன்பும் ஜனிக்கிறது...
உயிரின் முதல் அன்பு...
அன்னையிடம்!

அன்பு..
ஆழ்மனதின் அணையா விளக்கு...
அன்னை, தந்தை, அக்கம் பக்கத்தார் என..
அனைவர்க்கும் பொதுவான ஓர் உணர்வு...

இனங்கள் மாறுகின்ற தருணம்...
இனம் புரியா ஓர் உணர்வு...
காதல்!
இது விழிகள் வீசுகின்ற வலை...
வீரரையும் வீழ்த்திடும் கலை...
விளையும் பயிர்களுக்கு...
விளங்கா புதிர்!

காதல் மரிப்பதுண்டு...
காதலை உயிர்ப்பித்திருக்க..
காதலர்கள் மரிக்கிறார்கள்...
ஆனால் ...
அன்பு மரிப்பதில்லை...
அன்புக்காய் யாரும் மரிப்பதில்லை....

ஆம்..
அன்பும் காதலும் வேறுதான்...
காதல் கண்களில் மட்டுமே நிறைந்திருக்கும்...
அன்பு இதயத்தில் என்றும் உயிர்த்திருக்கும்!
 

சற்றும் அடங்காத
சாலை அது - என்
இருப்பு அங்கே
யாரையும் கலைக்காமல்,
தினமும் வரும் வழக்கமாய்
நடைபாதையில் நான்,
நினைவுகள் மட்டும்
எங்கோ தூரமாய்...
அங்கே ரசித்தவை
பழங்கதைகள் ஆகின
என் கண்கள் அலைபயும்
பழைய முகங்கள் தேடி
அன்று நாம் நின்ற இடத்தில்
இன்று நான் மட்டும் தனிமையில்...

நீ என்னோடு இருந்த போதும்
நானாக மட்டுமே நான் இருந்தேன்,
தனியே என்னை விலக்கிய போதும்
துளி மாற்றம் இல்லை என்னுள்.
இருந்தும் பிறரிடம் சிறு மாற்றம்...
நாமாய் இருக்கையில் 'மணி' என்றவர்
இன்று எனை அழைக்கும் பெயர் 'தெருநாய்'