வெறுமன் - சு.மு.அகமது

பூனைகளைப் பற்றி கவிதை எழுதுபவன்
நிறையாத அரங்கத்தின் காலி இருக்கையில்
அனந்த சயனத்தில் மனப்பால் புசிக்கிறான்

அதீத ஞானம்பெற்றவன் போல்
போதியின் நிழலில் நின்று
எதேதோ பிதற்றுகிறான்

இலையுதிர்த்த விருட்சத்தின்
கடைசி இலையை கையிலெடுப்பவன்
இயற்கையின் வெறுமையை ரசிக்கிறான்

போலப் பொழிதலும்
ஆகச் சிறப்பதுமாய்
பயணத் தொடர்கையில்
மௌனமாய் பொருளுணர கிரகிக்கிறான்

கவலையால் நிரம்பியவனின் ஓலம்
கவிதையாயின் அவன் கவிஞன்
பேத்தலெனின் புத்தி சுவாதீனமற்றவன்
தத்துவமெனில் ஞானியாகிறான்

ஏதுமற்று போனால்...
வெற்றுவெளியில் உலவும்
’வெறுமனா’ய் போவான் அவன்!?