தமிழ் சொட்டும் கவிதைகள்!

தொட்டில் சேலையை விலக்கி
கன்னத்தில் ஒருவிரல் வைத்துறங்கும்
மகளை பார்த்து கொண்டிருந்தேன்

தூங்கிற பிள்ளையை பார்க்காதே
என்றாள் அம்மா

திடீரென தூக்கத்தில்  சிரித்தாள்
கடவுள் வந்து  சிரிக்க வைக்கிறார்
என்றாள் அம்மா

திடுக்கென்று  அழுது தூங்கினாள்
காத்து கருப்பு  பயம் காட்டுகிதென
தொட்டிலின் கீழ் இரும்புதுண்டை
வைத்தாள் அம்மா

மீண்டும் என்  மகள் அழ
அடுக்களையிலிருந்து  ஓடிவந்து
கச்சை பால் கொடுத்தாள்
என் மகளின் அம்மா

பூமிக்கு ஒரு நிலவு போதாதா?
ஏன்
இத்தனை நிலவுகள்?

பெண்ணை வர்ணிக்கும்
கவிகளே!
நிலவு வளரும்; தேயும்;

வளர்பிறையை பார்க்க வேண்டும் என்பவர்கள்
தேய் பிறையைப் பார்க்க விரும்புவதில்லை

நிலவுப் பெண்களை எல்லாம்
விலங்கு மாட்டி சொந்தமாக்கி
தேயவைத்து விடுவீர்.
ஒருநாள்
அமாவாசை என்று
சாயமும் பூசி விடுவீர்.

வேண்டாம் இளங்கவிகளே!
நிலவென்ற வர்ணனையை நிறுத்தி விடுங்கள்.


நாம் நிலவல்ல!
சுட்டெரிக்கும் சூரியன்!

கதிர்கள் கொண்டு சாய்த்துக் கொள்வோம்
கண்ணசைவிலேயே சாதித்துக்கொள்வோம்
பகல்நேரச் சூரியன்போல் சுட்டெரிப்போம்
ஒரு நாள் சூரியன் உதிக்காவிட்டால்...

சூரியன் என்று சொல்லுங்கள்
நிலவில் கூடக் கறைகள் உண்டு
ஆதலின்
சூரியன் என்று சொல்லுங்கள்!

மலரென்று சொல்லி
காயவைத்து உதிரவைத்து
சருகாக்காதீர்
அழகென்றுகாட்டி
உயிருடனே
புதைகுழியில் புதைக்காதீர்

இன்று பூத்து
மாலை மடியும்
பூவல்ல நாம்
ஒவ்வொரு பெண்ணும்
ஒவ்வொரு விதை

விதைகள் ஒருபோதும்
ஒருநாளுடன் புதையாது!

இன்று அடிவேரால் சுவாசித்து
நாளை வெளியில் கிளைபரப்பும்
விருட்சம் நாம்.
நிலவல்ல நாம்,
அழகு மலரல்ல நாம்,

சுட்டெரிக்கும் சூரியனும்
விதைகளாகும் விருட்சங்களுமே
நாம்

முகவரி தொலைத்த
வெறுக்குட வாழ்க்கை
பதித்த தடத்தில்
படியாத மிச்சம்
கழனியின் எச்சமாய்

ஊற்றென பீறிட்டெழும்
வலியில் வழிந்தோடும்
உயிர்த்துளியென நம்பிக்கை

வியர்வை வற்றிப்போன
துர்வாசக் கமறலில் தொற்றிக்கொள்ளும்
வெறுப்பின் மிச்சம்

நாம் தொலைத்த
சுருங்கிப் போன இரைப்பைகள்...

நிரப்பக் காத்திருக்கும்
ஏகாதிபத்தியத்தின் ஏடுகளில்
நமக்கான பருக்கைகள்
நிர்பந்த நிவாரணியாய்